Władysław Krawczyk

Władysław Krawczyk

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1897 Krężnica Jara
Data i miejsce śmierci	22 października 1975 Chełm
Przebieg służby
Lata służby	1915–1946
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Ułanów Legionów Polskich 7 Pułk Piechoty Legionów 24 Dywizja Piechoty Wyższa Szkoła Wojenna Gabinet Wojskowy Prezydenta RP 5 Pułk Strzelców Podhalańskich Wyższa Szkoła Wojenna Grupa Operacyjna „Bielsko” 2 Korpus Polski PKPR
Stanowiska	zastępca szefa gabinetu dowódca batalionu piechoty szef sztabu grupy operacyjnej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	pracownik umysłowy
Odznaczenia

Władysław Krawczyk^[1] (ur. 23 lutego 1897 w Krężnicy Jarej, zm. 22 października 1975 w Chełmie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

W 1915 ukończył Gimnazjum im. Staszica w Lublinie^[2]. Walczył w legionowym 1 pułku ułanów, ukończył kurs oficerski w 1917, był internowany w Szczypiornie i Łomży po kryzysie przysięgowym.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony mianowany dowódcą 6 kompanii 7 pułku piechoty Legionów. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. Dowodził plutonem w 6. kompanii, a następnie objął jej dowództwo. W 1920 roku został mianowany podporucznikiem^[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1366. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk piechoty Legionów w Chełmie^[4]. Przez kolejne lata kontynuował służbę w 7 pułku piechoty Legionów^[5][6]. W 1925 roku ukończył półroczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu i został dowódcą 3 kompanii ciężkich karabinów maszynowych w macierzystym pułku. 3 maja 1926 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 230. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. 15 lipca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do dowództwa 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko oficera sztabu (etat Sztabu Generalnego)^[8][9]. 23 grudnia 1929 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1929–1931. Z dniem 1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy taktyki ogólnej^[10]. 12 marca 1933 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[11]. Z dniem 1 września 1934 roku został przeniesiony do Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP na stanowisko zastępcy szefa gabinetu^[12][13]. Od 1936 był dowódcą III batalionu 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Od lipca 1937 przebywał na półrocznym stażu w rumuńskim 13 pułku piechoty, w styczniu 1938 powrócił do jednostki, a w listopadzie został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko wykładowcy przedmiotu taktyki piechoty^[14]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 roku i 78. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[15].

W sierpniu 1939 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Grupy Operacyjnej „Bielsko”. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej (od 3 września grupa operacyjna posługiwała się kryptonimem „Boruta”). Po kapitulacji przez sześć lat przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu IVB Königstein i VIIA Murnau. W lipcu 1945 roku został przyjęty do 2 Korpusu Polskiego i przydzielony do Oddziału III Sztabu. W następnym roku wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii^[3]. W 1949 roku wyjechał do Kanady^[2].

W lutym 1956 roku powrócił do Polski, a we wrześniu tego roku podjął pracę jako kierownik kancelarii Szpitala Miejskiego w Chełmie^[3]. Zmarł 22 października 1975 roku w Chełmie^[2].

• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[16]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)^[17]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[18][19][20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Orła (Estonia)^[21][22]
• Krzyż Komandorski Orderu Estońskiego Czerwonego Krzyża (Estonia)^[22]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[23]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Marian Koral. Ppłk dypl. w st. sp. Władysław Krawczyk. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (75), 1976. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. 
• Mieczysław Cieplewicz, Eugeniusz Kozłowski: Wrzesień 1939 w relacjach i wspomnieniach. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07709-6.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.