Woreczek – (łac. sacculus) część ucha wewnętrznego, będąca fragmentem systemu służącego do utrzymania równowagi ciała, czyli błędnika błoniastego. Znajduje się on między ślimakiem a kanałami półkolistymi. Zawiera zgrubienie nabłonka zmysłowego, zwane plamką woreczka^[1].

We wnętrzu woreczka znajdują się kamyczki powstałe z węglanu wapnia - otolity^[2]. Kiedy człowiek się przemieszcza, otolity także się poruszają, uciskając komórki receptorowe wyścielające wnętrze woreczka. Pojawiający się impuls zostaje wysłany do mózgu. Na podstawie tych impulsów jest określany stan ruchu człowieka.

Ściana woreczka jest zbudowana z tkanki łącznej właściwej, a jego światło jest pokryte nabłonkiem jednowarstwowym płaskim. Na jego dośrodkowej ścianie znajdują się plamki statyczne, pokryte nabłonkiem walcowatym, w którego skład wchodzą komórki włoskowate i podporowe. Istnieją dwa typy komórek walcowatych - o kształcie kubkowym i walcowatym. Na powierzchni komórek włoskowatych znajduje się rzęska zwana kinetocylium, która zawiera aksonemę 9 par + 2 mikrotubule i 30-100 mikrokosmków zwanych stereocyliami, zawierają filamenty aktynowe. Powierzchnię plamki statycznej pokrywa błona kamyczkowa, na której powierzchni znajdują się kamyczki błędnikowe, zbudowane z soli wapnia. Na przeciwległej stronie woreczka znajdują się komórki ciemne, biorą udział w wytwarzaniu endolimfy.

• łagiewka (anatomia)

Wojciech Sawicki: Histologia. Warszawa: Państ. Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1997. Brak numerów stron w książce