Wużyniec
53°00′15″N 29°38′40″E/53,004167 29,644444| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet |
Bierazouka |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 2345 |
| Kod pocztowy |
247724 |
Położenie na mapie obwodu homelskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
| 53°00′15″N 29°38′40″E/53,004167 29,644444
| |
Wużyniec (błr. Вужынец; ros. Ужинец, Użyniec) – wieś na Białorusi, w rejonie kalinkowickim obwodu homelskiego, około 25 km na południowy wschód od Kalinkowicz.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Dobra te należały do powiatu rzeczyckiego Rzeczypospolitej. Po II rozbiorze Polski w 1793 roku znalazły się na terenie Imperium Rosyjskiego. Stanowiły własność Wawrzeckich, później przeszły na własność rodziny Oskierków (były ich własnością w 1811 roku). Był to jeden z majątków klucza wodowickiego[2].
Według spisu 1897 roku istniały tu: kaplica, szkoła, sklep spożywczy, 2 konne młyny.
Od 1917 roku Użyniec znalazł się w ZSRR, w 1930 roku utworzono tu kołchoz „Krasnaja smiena”. Uruchomiono kuźnię i młyn wiatrakowy. W 1935 roku w szkole uczyło się 99 uczniów. W czasie II wojny światowej wieś została spalona przez Niemców. W 1959 roku grunty Wużyńca należały do kołchozu im. Wasilija Czapajewa.
Od 1991 roku – na Białorusi.
Dawny pałacyk
[edytuj | edytuj kod]W 1886 roku Wiktor Oskierko wzniósł tu drewniany, parterowy pałacyk, wybudowany na wysokiej podmurówce, na planie prostokąta. Elewacja parterowej części była pięcioosiowa z głębokim gankiem z arkadowym szczytem, ozdobionym tarczą herbową, podpartym dwoma parami cienkich kolumn. Ta część budynku przykryta była trójspadowym dachem smukłą wieżyczką. Do niej przylegała trzykondygnacyjna wieża na planie kwadratu i o dwuosiowych elewacjach, z płaskim dachem i podobną wieżyczką. Wejście do tej części stanowił również ganek, ale dwukondygnacyjny, z dwiema kolumnami. Wygląd pałacyku znany jest jedynie ze szkicu wykonanego przez Ignacego Wróblewskiego w 1891 roku. Pałacyk był otoczony piętnastomorgowym parkiem[2], został najprawdopodobniej zniszczony w czasie I wojny światowej[3].
Majątek w Użyńcu jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu homelskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ a b Użyniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 875.
- ↑ a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 167, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
