Spis treści
Złodziej dzieci
Gatunek | |
---|---|
Rok produkcji | |
Data premiery |
10 kwietnia 1992 |
Kraj produkcji | |
Język | |
Czas trwania |
114 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Wytwórnia | |
Nagrody | |
MFF w Cannes (Wielka Nagroda Jury, Nagroda Jury Ekumenicznego) Felix (najlepszy europejski film roku) David di Donatello (najlepszy film, reżyser, muzyka, montaż) Srebrna Taśma (najlepsza reżyseria i scenariusz) Nagroda Młodych Artystów (najlepsza młoda aktorka w filmie obcojęzycznym) |
Złodziej dzieci[1][2] (wł. Il ladro di bambini) – włosko-szwajcarsko-francuski dramat obyczajowy z 1992 roku w reżyserii Gianniego Amelio.
W filmie opowiadającym historię młodego kalabryjskiego karabiniera, eskortującego dwójkę nastolatków do zakładu wychowawczego, zagrali obok Enrico Lo Verso: Vincenzo Peluso, Celeste Brancato i Florence Darel. Operatorami w filmie byli Tonino Nardi i Renato Tafuri, a muzykę skomponował Franco Piersanti.
Fabuła
[edytuj | edytuj kod]Film rozpoczyna scena rozgrywająca się w Mediolanie, w rodzinie sycylijskich imigrantów. Matka samotnie wychowuje dziewięcioletniego Luciano i jedenastoletnią Rosettę, którą zmusza do prostytucji, by utrzymać siebie i rodzinę. Luciano ma astmę. W końcu o całym procederze dowiadują się władze. Matka trafia do więzienia. Dzieci muszą udać się do zakładu wychowawczego do Rzymu. Do eskorty zostaje przyznany młody karabinier Antonio. Po drodze napotykają na różnego rodzaju trudności. Antonio zostaje nawet oskarżony o uprowadzenie dzieci.
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]Zdjęcia kręcono we Włoszech w następujących lokacjach według prowincji:
- prowincja Caltanissetta (Gela);
- prowincja Ragusa (Ragusa, Marina di Ragusa, Santa Croce Camerina, Scoglitti, Vittoria);
- prowincja Reggio Calabria (Reggio Calabria);
- prowincja Rzym (Rzym);
- prowincja Syrakuzy (Noto)[3][4].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Film zdobył wiele nagród, z których najważniejsze to nagrody na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1992 i nominacja do Złotej Palmy. Otrzymał ponadto Felixa w kategorii Najlepszy Film Fabularny, Srebrną Taśmę za najlepszą reżyserię i scenariusz oraz Nagrodę Młodych Artystów za najlepszą rolę kobiecą dla Valentiny Scalici.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Portal filmowy. portalfilmowy.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)].
- ↑ Kino Nowe Horyzonty
- ↑ Il ladro di bambini (1992). Davinotti. [dostęp 2025-01-25]. (wł.).
- ↑ The Stolen Children. Italy for Movies. [dostęp 2025-01-25]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Il ladro di bambini w bazie IMDb (ang.)
- Złodzieje dzieci Rosetta w bazie Filmweb
- Włoskie dramaty filmowe
- Włoskie filmy obyczajowe
- Włoskie filmy drogi
- Włoskie filmy z 1992 roku
- Włoskie filmy zgłoszone do rywalizacji o Oscara w kategorii filmu nieanglojęzycznego
- Francuskie filmy z 1992 roku
- Szwajcarskie filmy z 1992 roku
- Filmy kręcone w Noto
- Filmy kręcone w prowincji Caltanissetta
- Filmy kręcone w prowincji Reggio Calabria
- Filmy kręcone w Ragusie
- Filmy kręcone w Rzymie
- Filmy nagrodzone Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu
- Filmy nagrodzone Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes
- Filmy wyróżnione Nagrodą David di Donatello
- Filmy w reżyserii Gianniego Amelio
- Filmy zrealizowane w koprodukcji międzynarodowej