Zakon św. Jerzego z Alfamy

Zakon św. Jerzego z Alfamy został założony przez króla Aragonii Piotra II w 1201 jako religijny zakon rycerski dla uhonorowania św. Piotra Apostoła, patrona królewskiego oraz dla uczczenia zwycięstwa nad Maurami. Główna siedziba zakonu mieściła się na zamku w Alfamie. Zakon miał regułę augustiańską, lecz została ona zatwierdzona przez papieża dopiero w 1363. W tym momencie zakon liczył 6 członków. W 1399 połączył się z zakonem z Montesy.

• Juan de Almenara (1201–1213)
• Guillém Auger (1225)
• Guillém de Cardona (1229)
• Guerau de Prat (1233–1238)
• Arnau de Castellvell (1244–1254)
• Ramón de la Guardia (1286)
• Bernat Gros (1288–1303)
• Domingo de Beri (1306)
• Pere Guacs (1307–1312)
• Jaume de Tarrega (1317–1327)
• Pere Guacs (1327–1331)
• Guillém Vidal (1337–1339)
• Humbert Sescort (1341–1355)
• Guillém Castel (1365–1385)
• Cristóbal Gómez (1387–1394)
• Francesc Ripollés (1394–1399)

• J. K. Wietz, Piotr Bohman: Rys Historyczny Zgromadzeń Zakonnych. T. III: Zakony Rycerskie i Ordery Państw. Warszawa: Drukarnia Księży Pijarów, 1849, s. 78.