Zobacz też: inne osoby nazywające się Zbigniew Rudnicki.

Zbigniew Rudnicki

Data i miejsce urodzenia	1 grudnia 1928 Stanisławów
Data śmierci	2 kwietnia 2000
Minister łączności
Okres	od 3 kwietnia 1980 do 12 czerwca 1981
Przynależność polityczna	Stronnictwo Demokratyczne
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Rudnicki (ur. 1 grudnia 1928 w Stanisławowie, zm. 2 kwietnia 2000) – polski prawnik, polityk i działacz rzemieślniczy. Doktor nauk prawnych, poseł na Sejm PRL VII, VIII i X kadencji, minister łączności w latach 1980–1981, przewodniczący zarządu Centralnego Związku Rzemiosła (1982–1991).

Syn Karola i Marii. Urodził się na Kresach Wschodnich w rodzinie robotniczej. W latach 1947–1949 kształcił się w Akademii Handlowej w Poznaniu, następnie zaś na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, gdzie w 1960 ukończył studia prawnicze, a w 1967 uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych.

W 1948 pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa Inżynieryjnego w Poznaniu, następnie był zatrudniony (w latach 1949–1956) w poznańskiej izbie rzemieślniczej. Działał w Związku Młodzieży Polskiej (1950–1956). Od 1952 należał do Stronnictwa Demokratycznego. W latach 1956–1961 zajmował stanowisko etatowego pracownika Miejskiego Komitetu SD w Poznaniu, następnie zaś m.in. przewodniczącego MK SD (1961–1966) oraz wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu SD (1967–1973). Stronnictwo Demokratyczne rekomendowało go do Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu (1957–1973), w której pełnił funkcję wiceprzewodniczącego (1961–1973).

Od kwietnia 1980 do czerwca 1981 sprawował urząd ministra łączności w rządzie Edwarda Babiucha, Józefa Pińkowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego. Później przez rok przebywał na emeryturze, następnie od 1982 do 1991 kierował zarządem Centralnego Związku Rzemiosła. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego.

Zasiadał we władzach centralnych Stronnictwa Demokratycznego: Centralnym Komitecie (1969–1981; 1985–1989) oraz jego Prezydium (1973–1981; 1985–1989). Był sekretarzem Centralnego Komitetu (1973–1980). Podczas obrad XIV Kongresu SD w kwietniu 1989 bez powodzenia ubiegał się o stanowisko przewodniczącego CK SD, uzyskując w I turze 189 głosów^[1][2]. Uznawany za członka zachowawczej frakcji SD^[3][4].

W latach 1976–1985 i 1989–1991 wykonywał mandat posła na Sejm PRL VII, VIII i X kadencji. W wyborach w 1989 uzyskał mandat poselski nr 433 w okręgu wejherowskim, który rozdysponowano z nieobsadzonych mandatów z krajowej listy wyborczej. W trakcie sprawowania mandatu poselskiego przewodniczył Komisji Handlu Wewnętrznego, Drobnej Wytwórczości i Usług (VII kadencja) oraz Komisji Handlu i Usług (X kadencja), był też zastępcą przewodniczącego Komisji do Spraw Samorządu Pracowniczego Przedsiębiorstw (VIII kadencja). W Sejmie X kadencji pełnił obowiązki marszałka seniora z nominacji Rady Państwa. Od września do grudnia 1989 pełnił funkcję przewodniczącego Klubu Poselskiego SD, z której zrezygnował wraz z członkostwem w SD. Nie prowadził działalności partyjnej po zakończeniu kadencji^[5].

Był żonaty, miał córkę. Zmarł w 2000, został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu^[6] (pole 8–5–5–31)^[7].

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Odznaka „Zasłużonemu Działaczowi Stronnictwa Demokratycznego”

• Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny, Interpress, Warszawa 1989, s. 1116.
• Zbigniew Rudnicki, „Tygodnik Demokratyczny” nr 21 z 25 maja 1980, s. 2.
• Sejm i Senat Rzeczypospolitej Polskiej 1989–1991, Kancelaria Sejmu, Warszawa 1991, s. 224.
• Informacje w BIP IPN. [dostęp 2020-01-05].

• Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2011-06-19].