Włodzimierz Oliwa

Włodzimierz Oliwa
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1924 ; Sułkowice
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1989 ; Warszawa
	Członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego
Okres	od 13 grudnia 1981; do 21 lipca 1983
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska
Okres	od 23 marca 1983; do 28 lipca 1983
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Tadeusz Hupałowski
	Minister administracji i gospodarki przestrzennej
Okres	od 28 lipca 1983; do 6 listopada 1985
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Oliwa
	; Włodzimierz Oliwa
	generał broni
Data i miejsce urodzenia	17 listopada 1924 ; Sułkowice
Data i miejsce śmierci	5 czerwca 1989 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1945–1989
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Zarząd II SG WP; 1 Dywizja Zmechanizowana; Warszawski Okręg Wojskowy; Główne Kwatermistrzostwo WP
Stanowiska	szef zarządu; dowódca dywizji; dowódca okręgu wojskowego; wiceminister obrony narodowej–główny kwatermistrz WP
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Włodzimierz Józef Oliwa (ur. 17 listopada 1924 w Sułkowicach, zm. 5 czerwca 1989 w Warszawie) – generał broni Wojska Polskiego. Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1983), minister administracji i gospodarki przestrzennej (1983–1985). Poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985).

Życiorys

Służba wojskowa

Syn Stanisława (kowala) i Salomei z domu Galas. W latach 1931–1938 uczęszczał do Publicznej Szkoły Powszechnej w Sułkowicach, a następnie do 1941 uczył się w Szkole Mechanicznej zdobywając zawód mechanika ślusarskiego. W latach 1941–1944 pracował jako ślusarz narzędziowy w niemieckiej Fabryce Wyrobów Emaliowanych w Krakowie^[1]. W marcu 1945 jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego i skierowany został do Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 1 w Krakowie. Ukończył ja w sierpniu 1946^[2]. Po promocji pozostał w szkole awansując na dowódcę plutonu, a w 1948 na dowódcę kompanii. W latach 1950–1953 był sekretarzem Komitetu Partyjnego Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu. W 1953 został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Politycznego – zastępcy dowódcy 11 Dywizji Zmechanizowanej do spraw politycznych w Żaganiu. Od sierpnia 1954 do listopada 1955 przebywał na Kursie Doskonalenia Oficerów przy Akademii Wojskowo-Politycznej im. Włodzimierza Lenina w Moskwie. W 1955, po ukończeniu kursu, objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 Korpusu Armijnego do spraw politycznych w Wałczu. W listopadzie 1956 został szefem Wydziału III Kadrowego w Zarządzie Politycznym Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W maju 1957 został zastępcą komendanta Wojewódzkiego Komitetu Wojskowego w Katowicach. W lipcu 1957 powrócił do Wrocławia na stanowisko zastępcy sekretarza Komitetu PZPR Śląskiego Okręgu Wojskowego. W 1958 uzyskał maturę w Gimnazjum Ogólnokształcącym we Wrocławiu. W kwietniu 1959 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 3 Korpusu Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju do spraw politycznych we Wrocławiu, a w lipcu 1960 został szefem Zarządu I Organizacyjnego Głównego Zarządu Politycznego WP w Warszawie. Na tym stanowisku na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 1 października 1963 roku awansował na stopień wojskowy generała brygady. Akt nominacyjny wręczył mu 9 października 1963 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. W latach 1963–1965 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie.

Po powrocie do kraju został szefem Zarządu II Sztabu Generalnego WP, czyli szefem wywiadu wojskowego. Z funkcji szefa Zarządu II został usunięty w 1971 w związku z ucieczką na zachód oficera Zarządu II podpułkownika Kazimierza Stefańskiego. Na stanowisku szefa Zarządu II Włodzimierza Oliwę zastąpił płk Bolesław Szczepaniak.

Od lipca 1971 do października 1972 był dowódcą 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki. Podczas jego dowodzenia dywizja zdobyła tytuł „Przodującego Związku Taktycznego w Siłach Zbrojnych”. Od października 1972 do 1983 dowodził Warszawskim Okręgiem Wojskowym. 29 września 1973 na mocy uchwały Rady Państwa awansowany do stopnia generała dywizji. Akt nominacyjny otrzymał 10 października 1973 w Belwederze z rąk I sekretarza Komitetu Centralnego PZPR Edwarda Gierka. Od kwietnia do czerwca 1976 ukończył Kurs Przeszkolenia Szczebla Operacyjno-Strategicznego dla kierowniczej kadry WP w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. marszałka Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. W latach 1981–1983 był członkiem Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego.

Od 23 marca 1983 do 1 sierpnia 1983 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a następnie do 12 listopada 1985 ministrem administracji i gospodarki przestrzennej w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1985–1989 był wiceministrem obrony narodowej – głównym kwatermistrzem WP. Na tym stanowisku 3 października 1986 awansowany uchwałą Rady Państwa na generała broni. Nominację wręczył mu 10 października 1986 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Był także przewodniczącym Komisji MON ds. Ochrony Środowiska i Ekologii Człowieka.

W latach 1986–1988 członek prezydium Społecznego Komitetu Odnowy Starego Miasta Zamościa^[3]. Od 25 kwietnia 1989 do 5 czerwca 1989 pełnił funkcję prezesa CWKS Legia Warszawa. Był również członkiem Prezydium Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa.

Działalność polityczna

W 1947 został członkiem PPR^[1]. Od 1948 członek PZPR (pełnił m.in. funkcję sekretarza POP w latach 1949–1950). Był posłem na Sejm PRL VII i VIII kadencji z ramienia PZPR. Był delegatem na VIII (luty 1980), IX (lipiec 1981) i X (lipiec 1986) Zjazd PZPR.

Zmarł nagle 5 czerwca 1989.

Pochowany został 14 czerwca 1989 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A4-tuje-15)^[4]. W pogrzebie uczestniczył I sekretarz KC PZPR, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. Mowy pogrzebowe wygłosili: w imieniu Wojska Polskiego – minister obrony narodowej gen. armii Florian Siwicki, w imieniu współtowarzyszy służby – zastępca Głównego Kwatermistrza WP gen. bryg. Zdzisław Graczyk.

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

podporucznik – 1946
porucznik – 1948
kapitan – 1950
major – 1953
podpułkownik – 1957
pułkownik – 1960
generał brygady – 1963
generał dywizji – 1973
generał broni – 1986

Życie prywatne

Mieszkał w Warszawie. Od 1950 żonaty ze Stanisławą z domu Adamską (1926–2004), z zawodu rachmistrzem. Miał syna i córkę^[6].

Ordery i odznaczenia (lista niepełna)^[5]

Order Sztandaru Pracy I klasy (1973)
Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1983)^[7]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
Złoty Krzyż Zasługi (1958)
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” (1983)
Brązowa Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”
Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
Srebrna Odznaka „Za zasługi w obronie granic PRL” (1976)
Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)^[8]
Złoty Medal „Za Zasługi w Umacnianiu Przyjaźni PRL-ZSRR” (1987, TPPR)^[9]
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Odznaka „Zasłużony Działacz SZMW”
Złota odznaka honorowa „Zasłużony Białostocczyźnie”^[10]
Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)^[11]
Odznaka „Za zasługi dla województwa ostrołęckiego” (1979)^[12]
Odznaka „Za zasługi dla województwa skierniewickiego” (1980)^[13]
Odznaka „Za zasługi dla województwa siedleckiego” (1985)^[14]
Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia, 1977)
Medal „Za Umacnianie Braterstwa Broni” (Bułgaria, 1980)
Medal „30-lecia Bułgarskiej Armii Ludowej” (Bułgaria, 1974)
Medal Braterstwa Broni (Czechosłowacja, 1980)
Medal „Za Umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” III stopnia (Czechosłowacja, 1970)
Medal „40 lat Wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką” (Czechosłowacja, 1985)
Order Flagi Narodowej II klasy (Korea Północna, 1977)
Medal 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby (Kuba, 1987)
Order „Za Bojowe Zasługi” (Mongolia, 1977)
Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (Portugalia, 1976)^[15]
Złoty Medal Braterstwa Broni (Węgry)
Order Czerwonego Sztandaru (Związek Radziecki, 1968)
Order Przyjaźni Narodów (Związek Radziecki, 1973)
Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Związek Radziecki, 1980)
Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1975)
Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1985)
Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki, 1988)

Przypisy

↑ ^a ^b Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl.
↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl.
↑ A. Kędziora, Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta, Zamościopedia, 26 października 2014
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
↑ ^a ^b J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 111–114
↑ J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 114
↑ 40-lecie ludowego Wojska Polskiego. „Nowiny”, s. 2, Nr 240 z 11 października 1983.
↑ „Życie Partii”, nr 8 (526), 19 kwietnia 1989, s. 21
↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 3 (121), lipiec–wrzesień 1987, s. 215
↑ Informacje o Krzyżu Walecznych dla Białowieży w Encyklopedii Puszczy Białowieskiej
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4
↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ostrołęce, 1979, nr 5 (31 lipca 1979), s. 2
↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Skierniewicach, 1980, nr 9 (31 grudnia 1980), s. 9
↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Siedlcach, 1985, nr 3 (10 lipca 1985), s. 9
↑ Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976 .

Bibliografia

Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
H. P. Kosk, Generalicja polska, tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
J. Królikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010
Kto jest kim w Polsce 1984, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984
P. Martell, G. P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991

[:0-1] Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl.

[2] Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl.

[3] A. Kędziora, Społeczny Komitet Odnowy Starego Miasta, Zamościopedia, 26 października 2014

[4] Wyszukiwarka grobów w Warszawie

[:1-5] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 111–114

[6] J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 114

[7] 40-lecie ludowego Wojska Polskiego. „Nowiny”, s. 2, Nr 240 z 11 października 1983.

[8] „Życie Partii”, nr 8 (526), 19 kwietnia 1989, s. 21

[9] „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 3 (121), lipiec–wrzesień 1987, s. 215

[10] Informacje o Krzyżu Walecznych dla Białowieży w Encyklopedii Puszczy Białowieskiej

[11] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4

[12] Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ostrołęce, 1979, nr 5 (31 lipca 1979), s. 2

[13] Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Skierniewicach, 1980, nr 9 (31 grudnia 1980), s. 9

[14] Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Siedlcach, 1985, nr 3 (10 lipca 1985), s. 9

[15] Ordem do Infante D. Henrique, Ordens Honoríficas Portuguesas, 1976 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]