Zygmunt Przyjemski

Zygmunt Przyjemski herbu Rawicz (ur.? - zamordowany 3 czerwca 1652 po bitwie pod Batohem) – pisarz polny koronny w latach 1650–1652, generał artylerii w latach 1650-1652, dworzanin królewski^[1], dowódca piechoty.

Syn podkomorzego kaliskiego Władysława Przyjemskiego (zm. 1627) i Barbary z Leszczyńskich. Był bratem czeskim, dokonał konwersji na katolicyzm^[2].

Służbę wojskową rozpoczął w trakcie wojny trzydziestoletniej, najpierw walcząc w wojskach francuskich, a później w szwedzkich. Po zakończeniu tej wojny powrócił do Polski, gdzie uzyskał mianowanie na pisarza polnego koronnego w 1649 roku, a w 1650 został mianowany generałem artylerii na miejsce Krzysztofa Arciszewskiego. Odznaczył się umiejętnym kierowaniem artylerią w bitwie pod Beresteczkiem.

W bitwie pod Batohem w 1652 roku był zapewne jedynym starszym oficerem który cieszył się szacunkiem wojska. Być może to dlatego hetman polny koronny Marcin Kalinowski nie darzył go całkowitą sympatią i odrzucił jego propozycje podczas narady w trakcie owej bitwy, co w konsekwencji mogło przesądzić o klęsce wojsk koronnych. Zygmunt Przyjemski został zamordowany wraz z innymi jeńcami po bitwie 3 czerwca 1652 roku przez Kozaków.

 Osobny artykuł: Rzeź polskich jeńców pod Batohem.

• Kazimierz Lepszy (red.): Słownik biograficzny historii powszechnej do XVII stulecia. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1968. Brak numerów stron w książce

• Batoh- "zemsta za berestecką"