11 Pułk Czołgów Średnich

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1951
Rozformowanie	1990
Tradycje
Kontynuacja	2 Giżycki Pułk Zmechanizowany 15 Brygada Zmechanizowana
Dowódcy
Ostatni	mjr Sławomir May
Organizacja
Numer	JW 3140[1][2]
Dyslokacja	Giżycko[3]
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Wojska pancerne
Podległość	Warszawski Okręg Wojskowy 15 Dywizja Zmechanizowana 1 Dywizja Zmechanizowana

11 Pułk Czołgów Średnich (11 pcz) – oddział wojsk pancernych ludowego Wojska Polskiego.

Wiosną 1951 roku, w garnizonie Giżycko, został sformowany 11 samodzielny pułk czołgów. Jednostka została zorganizowana na podstawie „Planu zamierzeń organizacyjnych na lata 1951-1952". Pułk był bezpośrednio podporządkowany dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Struktura pułku obejmowała sześć kompanii czołgów średnich, batalion artylerii pancernej, kompanię technicznego zaopatrzenia oraz plutony: łączności i saperów. Uzbrojenie pułku stanowiły: 63 czołgi średnie T-34/85 i 18 ciężkich dział pancernych ISU-122^[4]. W grudniu 1952 nastąpiła zmiana etatu samodzielnego pułku czołgów. W pułku znajdowały się teraz tylko trzy kompanie czołgów średnich i jedna kompania dział pancernych. Spowodowało to zmniejszenie ogólnej liczby podstawowego sprzętu bojowego do 30 czołgów i 5 dział pancernych^[a].

W 1955 oddział został włączony w skład 15 Dywizji Zmechanizowanej i przeformowany w 11 pułk czołgów i artylerii pancernej. W 1957 roku pułk wszedł w skład 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Tadeusza Kościuszki.

W 1990 jednostka została przeformowana i przemianowana na 2 pułk zmechanizowany. Numer "2" oddział przejął po rozformowanym 2 Berlińskim pułku zmechanizowanym ze Skierniewic.

W 1994 roku na bazie pułku została utworzona 15 Giżycka Brygada Zmechanizowana im. Zawiszy Czarnego.

1952^[5]

dowództwo pułku

• trzy kompanie czołgów średnich
• jedna kompania dział pancernych

Razem: 30 czołgów i 5 dział pancernych

1970

• dowództwo i sztab – 1 T-55AD
• pięć kompanii czołgów – 16 T-55A
• kompania rozpoznawcza – 7 BRDM-2
• bateria plot – 6 ZU-23-2, 4 S-2
• kompania saperów – 4 BLG-67M, BRDM-2, 5 SKOT Inż.
• kompania łączności
• kompania medyczna
• kompania remontowa
• kompania zaopatrzenia
• pluton ochrony i regulacji ruchu
• pluton chemiczny

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie 11 Pułku Czołgów.

Dowódcy pułku^[6]

• mjr Wiesław Cegłowski 10.1951 – 22.10.1953
• płk Stanisław Komski 22.10.1953 – 31.12.1961; przerwa od 31.10.1956 do 31.10.1957 na czas szkolenia na kursie dowódców pułku, w tym czasie pełniącymi obowiązki byli:
  • kpt. Ryszard Markowski, z-ca ds. polit. 31.10.1956 – 11.02.1957
  • mjr Stanisław Fiutek, zca ds. liniowych 11.02.1957 r. – 14.07.1957 r.
  • ppłk Wacław Feryniec, dowódca 33 Pułku Czołgów w Zambrowie po jego rozformowaniu 14.07.1957 – 31.10.1957
• płk dypl. Wiesław Kociołek 1.01.1962 – 02.1966
• płk dypl. Henryk Godleś – 02.1966 – 10.1970
• płk dypl. Józef Gierałtowski – 10.1970 – 27.10.1974
• ppłk dypl. Czesław Laszczkowski – 27.10.1974 – 13.12.1977
• mjr dypl. Tadeusz Bazydło – 13.12.1977 – 08.1980
• płk dypl. Sławomir May – 8.1980 – 30.09.1989

• Kazimierz Czernikowski, 16 Pomorska Dywizja Zmechanizowana im. Króla Kazimierza Jagiellończyka, Drukarnia W&P Edward Waszkiewicz, Elżbieta Panter s. c., Malbork 2001, ISBN 83-86590-02-5.
• Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
• Jerzy Kajetanowicz. Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945–1970. Zmiany organizacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (144), 2007. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-8157.