| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
16 kwietnia 1930 |
 Kolumbia
| |
| Wejście do służby |
1931 |
| Wycofanie ze służby |
grudzień 1962 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 142 tony |
| Długość |
41,8 m całkowita |
| Szerokość |
7,16 m |
| Zanurzenie |
0,84 m |
| Materiał kadłuba |
stal galwanizowana |
| Napęd | |
| 2 silniki średnioprężne Gardner o łącznej mocy 600 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
15,5 węzła |
| Zasięg |
2100 Mm przy prędkości 15 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 działo kal. 76 mm 4 km kal. 7,7 mm | |
| Załoga |
12 |
ARC Santa Marta (CF-32) – kolumbijska kanonierka rzeczna z lat 30. XX wieku, druga zamówiona jednostka typu Cartagena. Została zwodowana w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders w Glasgow 16 kwietnia 1930 roku, a do służby w Marynarce Kolumbii przyjęto ją w 1931 roku. Okręt, modernizowany podczas II wojny światowej i w latach 60. XX wieku, został skreślony z listy floty w grudniu 1962 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]„Santa Marta” została zamówiona przez Marynarkę Kolumbii na mocy kontraktu ze stocznią Yarrow Shipbuilders 31 sierpnia 1929 roku[1]. Koszt budowy okrętu oszacowano na 195 000 $[1]. Okręt został zwodowany w Glasgow 16 kwietnia 1930 roku[2][3].
Dane taktyczno–techniczne
[edytuj | edytuj kod]Okręt był średniej wielkości kanonierką rzeczną o długości całkowitej 41,83 metra (39,62 m między pionami), szerokości 7,16 metra i zanurzeniu 0,84 metra[1][4]. Kadłub wykonano ze stali galwanizowanej[4][2]. Wyporność standardowa wynosiła 142 tony[4][2]. Okręt napędzany był przez dwa silniki średnioprężne Gardner o łącznej mocy 600 koni mechanicznych (KM) przy 290 obr./min[4][5]. Umieszczone w tunelach dwie śruby pozwalały osiągnąć prędkość 15,5 węzła[4][2]. Okręt zabierał 24 tony oleju napędowego[2], co zapewniało zasięg maksymalny 2100 mil morskich przy prędkości 15 węzłów[1].
Uzbrojenie kanonierki stanowiło pojedyncze działo kal. 76 mm (3 cale) QF EOC N L/40 oraz cztery pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,7 mm[1][4].
Maszynownia, nadbudówka i magazyny amunicyjne chronione były pancerzem odpornym na pociski karabinowe[1][5].
Załoga okrętu składała się z 12 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][a].
Przebieg służby
[edytuj | edytuj kod]Przeznaczony do służby rzecznej okręt udał się w transatlantycki rejs do Kolumbii z brytyjską załogą stoczniową, zawijając do Magdaleny po 24-dniowej podróży z zaledwie jednym punktem etapowym w Saint Vincent[1][5]. Do służby okręt został przyjęty w 1931 roku, pełniąc ją na Amazonce i Putumayo[1].
W latach 1942–1945 dokonano wzmocnienia uzbrojenia przeciwlotniczego okrętu, montując pojedyncze działko Oerlikon 20 mm Mark 4 L/70[1]. Kolejnej modernizacji uzbrojenia okrętu dokonano w latach 60., montując w miejsce działka 20 mm jedno działko Bofors Mark 3 L/60[1][b].
Okręt został wycofany ze służby w grudniu 1962 roku[1][3].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: 1941, s. 139.
- ↑ a b Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 68.
- ↑ a b c d e f g Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 415.
- ↑ a b c Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: 1934, s. 135.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: CARTAGENA river gunboats. Navypedia. [dostęp 2017-01-25]. (ang.).
- Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
- Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
