Barbara Gancarczyk

Barbara Gancarczyk
	; Barbara Gancarczyk (2019)
Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1923 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	architekt
Narodowość	polska
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Barbara Bogumiła Gancarczyk z d. Piotrowska ps. „Konarzewska”, „Pająk”, „Basia” (ur. 18 kwietnia 1923 w Warszawie) – sanitariuszka w batalionie „Wigry”, po wojnie architekt.

Życiorys

Córka Czesława Piotrowskiego i Cecylii z domu Wójcik^[1]. W 1939 ukończyła Gimnazjum Sióstr Nazaretanek^[1]. W okresie okupacji uczęszczała na tajne komplety, uzyskując maturę w 1941^[1]. Następnie brała udział w tajnych kompletach Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1942 wstąpiła do harcerskiego batalionu „Wigry”.

Uczestniczyła w powstaniu warszawskim jako sanitariuszka^[1]. Od 2 do 6 sierpnia 1944 pełniła służbę w szpitalu powstańczym zgrupowania „Chrobry II” przy ul. Mariańskiej 1^[2], a od 7 sierpnia w II plutonie kompanii szturmowej batalionu „Wigry” na Starym Mieście. 16 sierpnia 1944 wraz z koleżanką z oddziału Teresą Potulicką-Łatyńską pomogła wynieść z płonącej katedry Krucyfiks Baryczkowski^[3]. Pozostała z rannymi żołnierzami na Starym Mieście do upadku tej dzielnicy i wkroczenia Niemców 2 września 1944^[1]^[3].

W czasie powstania została odznaczona Krzyżem Walecznych. Po powstaniu trafiła do obozu Dulag 121 w Pruszkowie, a następnie obozu pracy we Wrocławiu^[3].

Po wojnie pracowała jako architekt w Biurze Odbudowy Stolicy w Warszawie. Uczestniczyła w ekshumacjach powstańców na warszawskiej Starówce. Studia na Wydziale Architektury PW ukończyła w 1952. Następnie pracowała w biurach projektowych.

Uchwałą Rady Państwa z 16 kwietnia 1975 została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, posiada również Krzyż Walecznych otrzymany w czasie powstania, Medal Wojska (1948), Krzyż Armii Krajowej (1971), Krzyż Partyzancki (1972), Medal za Warszawę (1973), Warszawski Krzyż Powstańczy (1982)^[4], Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2007)^[5], Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2019)^[6].

14 grudnia 2015 nadano jej stopień majora Wojska Polskiego^[7].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Barbara Bogumiła Piotrowska. [w:] Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2019-09-29].
↑ Maria Wiśniewska, Małgorzata Sikorska: Szpitale powstańczej Warszawy. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1991, s. 114. ISBN 83-85249-04-4.
↑ ^a ^b ^c Barbara Gancarczyk. [w:] Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl, 13 marca 2006. [dostęp 2019-09-29].
↑ Elżbieta Zawacka (red.): Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. Toruń: Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek, 2004, s. 194-196. ISBN 83-88693-03-4.
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 czerwca 2007 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2007 r. nr 59, poz. 678)
↑ Ordery i odznaczenia z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. www.prezydent.pl, 2019-07-30. [dostęp 2019-09-05].
↑ Decyzja MON nr 2506.15, 6 listopada 2015 .

Linki zewnętrzne

[Biogram_MPW-1] Barbara Bogumiła Piotrowska. [w:] Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl. [dostęp 2019-09-29].

[2] Maria Wiśniewska, Małgorzata Sikorska: Szpitale powstańczej Warszawy. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 1991, s. 114. ISBN 83-85249-04-4.

[Archiwum-3] Barbara Gancarczyk. [w:] Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl, 13 marca 2006. [dostęp 2019-09-29].

[4] Elżbieta Zawacka (red.): Słownik Biograficzny Kobiet Odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. Toruń: Archiwum i Muzeum Pomorskie AK i Wojskowej Służby Polek, 2004, s. 194-196. ISBN 83-88693-03-4.

[5] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 czerwca 2007 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2007 r. nr 59, poz. 678)

[6] Ordery i odznaczenia z okazji 75. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. www.prezydent.pl, 2019-07-30. [dostęp 2019-09-05].

[7] Decyzja MON nr 2506.15, 6 listopada 2015 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]