Bronisław Teofil Babiański

Bronisław Babiański

Generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1862 Grodzieńszczyzna
Data i miejsce śmierci	1939 nieznane
Przebieg służby
Lata służby	1883–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	10 Dywizja Piechoty 7 Dywizja Piechoty 6 Dywizja Piechoty Okręg Korpusu Nr II
Stanowiska	dowódca dywizji piechoty dowódca okręgu korpusu
Główne wojny i bitwy	rosyjska interwencja w Chinach wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Bronisław Teofil Babiański (ur. 16 kwietnia^?/28 kwietnia 1862^[1] na Grodzieńszczyźnie^[2], zm. w 1939) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Od 1883 był zawodowym oficerem piechoty armii rosyjskiej. Brał udział w interwencji Rosji w Chinach 1900–1901 oraz wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Podczas I wojny światowej walczył na froncie niemieckim jako dowódca brygady piechoty i dywizji piechoty. 3 czerwca 1917 roku awansował na generała majora. W latach 1917–1918 działał w polskich organizacjach wojskowych w Rosji.

Od 21 stycznia 1919 w Wojsku Polskim dowodził grupą operacyjną. 3 czerwca 1919 roku został mianowany dowódcą 10 Dywizji Piechoty^[3]. Następnie dowodził 7 i 6 Dywizją Piechoty w walkach z Ukraińcami i na froncie bolszewickim. W latach 1920–1921 był dowódcą Okręgu Generalnego „Lublin”. Z dniem 1 kwietnia 1921 (według innych źródeł od 21 marca 1921^[2]) został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. Osiadł w Warszawie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji^[4].

Po agresji Niemiec na Polskę ewakuował się w pierwszych dniach września 1939 w okolice Grodna. W październiku aresztowany przez NKWD, zaginął bez śladu.

• Krzyż Walecznych

• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania sp. z o.o., 1991.
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998