Ford GT40

Ten artykuł dotyczy supersamochodu z lat 1964—1968. Zobacz też: Ford GT - supersamochód produkowany w latach 2003–2007 i od 2016 roku.

Ford GT40

Ford GT40
Producent	Ford
Zaprezentowany	Luty 1964
Okres produkcji	1964 — 1968
Miejsce produkcji	Slough Wixom
Dane techniczne
Segment	supersamochód segmentu D
Typy nadwozia	2-drzwiowe coupé
Silniki	V8 4,2 l 355 KM V8 4,6 l V8 7,0 l
Skrzynia biegów	5-biegowa manualna
Napęd	tylny
Długość	4064 mm
Szerokość	1778 mm
Wysokość	1029 mm
Rozstaw osi	2413 mm
Masa własna	908 kg
Zbiornik paliwa	125 l
Liczba miejsc	2
Dane dodatkowe
Pokrewne	Ford GT Ford GT90
Multimedia w Wikimedia Commons

Ford GT40 – supersamochód klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1964 — 1968.

Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Ford Motor Company Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się^[1]. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT (startował w Le Mans w 1963 r., ale nie ukończył zawodów z powodu awarii) Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Już kilka miesięcy później opływowe coupe zamieniło się w potężnego Forda GT40^[1].

Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966 (pierwsze, drugie i trzecie miejsce), 1967 (pierwsze i czwarte), 1968 i 1969 (pierwsze i trzecie). Jego nazwa pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Wybudowano go, żeby przełamać hegemonię Ferrari w wyścigach samochodowych (który wygrał Le Mans sześć razy z rzędu w latach 1960–1965). Prędkość maksymalna wyścigowej wersji wynosi 327 km/h.

Mark I jest oryginalną wersją GT40. Pierwsze prototypy były napędzane silnikiem V8 o pojemności 4.3 litra, jednak modele produkcyjne miał już pojemność 4.7 litra, silniki pochodziły z popularnego Forda Mustanga. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Zmodyfikowany do wersji Mark II, który był napędzany 7-litrowym silnikiem V8. Model ten posiadał 4-biegową przekładnię Kar Kraft. Samochód zwyciężył 12-godzinnym w wyścigu na torze Sebring.

Mark II był napędzany 7-litrowym silnikiem V8 pochodzącym z Forda Galaxie. Na wyścig na torze Daytona silniki przygotowała firma Mercury, jeden z oddziałów Forda. Z powodu awarii odpadły wszystkie Mark II, co gorsza dla Forda, zespół Ferrari zajął całe podium w tym wyścigu.

Mark III jest wersją drogową Forda GT40. Samochód ten posiadał cztery światła przednie, tył został poszerzony aby zapewnić miejsce bagażowe. Napędzała go jednostka o mniejszej pojemności i mocy niż Mark II (4.7-litrowe V8 o mocy 335 koni mechanicznych).

Prace nad pierwszym J-Car zostały ukończone w marcu 1966 i od razu ustanowił najlepszy czas okrążenia na torze w Le Mans. Ważył on 1210 kilogramów, i był lżejszy od wersji Mark II o 140 kilogramów. Zbudowano drugi model J-Car, który miał wystartować na torze w Riverside, za kierownicą którego miał usiąść Ken Miles, jednak podczas tego wyścigu auto to wpadło w poślizg na najszybszej części toru. Podwozie o strukturze „honeycomb” złamało się w trakcie uderzenia, pojazd stanął w płomieniach, a Ken Miles zginął w wypadku. Stwierdzono, że unikalna aerodynamika samochodu o charakterystyce podobnej do vana unosiła ten samochód przy większych prędkościach. Na bazie tego modelu J-Car powstały dwie inne wersje: Mark IV oraz G7A.

Wersja Mark IV została opracowana na bazie modelu J-Car. Napędzana była takim samym co w modelu J-Car 7-litrowym V8. Wersja ta brała udział tylko w dwóch wyścigach, na torach Sebring i Le Mans. Oba te wyścigi wygrał Mark IV. Powstało 6 sztuk tej wersji GT40.

Ford G7A był samochodem serii CanAm. Zbudowany w 1969 roku na bazie modelu J-Car.

• V8 4,2 l (4195 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
• Układ zasilania: cztery gaźnik Weber
• Średnica cylindra × skok tłoka: 95,50 mm × 72,90 mm
• Stopień sprężania: b/d
• Moc maksymalna: 355 KM (261 kW) przy 7200 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: b/d
• Przyspieszenie 0-80 km/h: 3,8 s
• Czas przejazdu pierwszych 400 m: 13,8 s
• Prędkość maksymalna: 225 km/h

• V8 4,7 l (4727 cm³), 2 zawory na cylinder, OHV
• Układ zasilania: gaźnik
• Średnica cylindra × skok tłoka: 101,60 mm × 72,90 mm
• Stopień sprężania: 10,9
• Moc maksymalna: 310 KM (228 kW) przy 6000 obr./min
• Maksymalny moment obrotowy: 446 N•m przy 4200 obr./min
• Przyspieszenie 0-100 km/h: 5,3 s
• Prędkość maksymalna: 257 km/h

• 1964 Ford GT40 Technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).
• 1967 Ford GT40 Mk III Technical specifications. [w:] carfolio.com [on-line]. [dostęp 2010-05-13]. (ang.).

• Ford GT40 na Supercars