Góra Stracenia

Góra Stracenia, Hycla Góra, Góra Hyclowa, Góra Tracenia, Góra Wiśniowskiego – wzgórze na Roztoczu Wschodnim, w obszarze Roztocza Lwowskiego (najbardziej na południowy wschód wysunięte ze Wzgórz Janowskich), w północno-zachodnim rejonie Lwowa, 339 m n.p.m.

Położona na Kleparowie. Od XV w. było to miejsce tracenia przestępców. W 1769 powieszono tu hajdamaków schwytanych we Lwowie i w okolicy. Na bezleśnym niegdyś wzgórzu stała doskonale widoczna z centrum miasta szubienica. Wzgórze uzyskało nazwę „Góra Stracenia”, gdy 31 lipca 1847 Austriacy dokonali tu egzekucji Teofila Wiśniowskiego i Józefa Kapuścińskiego – przywódców polskiego sprzysiężenia niepodległościowego, które miało na celu wywołanie powstania w Galicji w 1846, zdławionego przez zaborcę poprzez wywołanie rzezi galicyjskiej. Używano także określenia „Góra Hyclowska”, które z czasem został zastąpione nazwą „Góra Teofila Wiśniowskiego”^[1].

Na szczycie wzgórza, w otoczeniu niewielkiego parku, znajduje się wzniesiony w 1895 obelisk ku ich czci straconych, projektu Juliana Markowskiego, z pamiątkowym napisem. Pierwotnie pomnik był zwieńczony figurą orła, zniszczoną w czasach sowieckich.

Z uwagi na strategiczne, górujące nad północno-zachodnią częścią miasta położenie, w czasie polsko-ukraińskiej bitwy o Lwów w 1918 Góra Stracenia była miejscem zaciętych walk. Ostatecznie opanował ją oddział polski dowodzony przez por. Romana Abrahama. Również w czasie akcji „Burza” we Lwowie w lipcu 1944 r. Góra Stracenia była jednym z ostatnich punktów oporu oddziałów niemieckich.

Na Górę Stracenia prowadzi ulica Złota, lewa przecznica ulicy Kleparowskiej.

Przypisy

↑ Listopad 1831 – Lipiec 1847 Styczeń – 1863. II: Na górze stracenia. „Głos Narodu Ilustrowany”. 11, s. 1-2, 30 listopada 1901.

Bibliografia, linki

Przemysław Włodek, Adam Kulewski, Lwów – przewodnik, Pruszków 2006, Wyd. Oficyna Rewasz, ISBN 83-89188-53-8
Grzegorz Rąkowski, Lwów, Pruszków 2008, Wyd. Oficyna Rewasz, ISBN 978-83-89188-70-8
Lwów (układ pionowy), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 497 .