Károly Fogl

Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1895 Újpest
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1969 Budapeszt
Pozycja	prawy obrońca
Kariera juniorska
Lata Klub –1912 Mezei TC
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1912–1914 Újpesti Törekvés SE 1914–1930 Újpesti TE 1931 Vasas SC 3 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1918–1929  Węgry 51 (2)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1934–1935 Bułgaria 1935 Sportklub Sofia 1936 Juventus Bukareszt 1937 Győri Vagongyár ETO 1938–1939 Warta Poznań Kolozsvári AC 1947–1948 Warta Poznań 1948 Polonia Warszawa 1950–1951 Warta Poznań 1952 Brda Bydgoszcz 1953 Czarni Nakło 1955–1956 Polonia Chodzież 1957–1958 Olimpia Poznań
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Károly Fogl (węg. Károly Fogoly, ur. 19 stycznia 1895 w Újpescie, zm. 12 stycznia 1969 w Budapeszcie) – węgierski piłkarz występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Węgier w latach 1918–1929, olimpijczyk, trener piłkarski.

Zawodnik klubów węgierskich: Mezei TC (?-1912), Újpesti Törekvés SE (1912-1914), Újpesti TE (1914-1930), Vasas SC (1931). Jako piłkarz Újpestu mistrz Węgier 1930 oraz czterokrotny finalista Pucharu Węgier w 1922, 1923, 1925 i 1927. Zdobywca tytułu węgierskiego piłkarza roku 1920. W 1927 roku po raz pierwszy zagrał w rozgrywkach klubowego Pucharu Europy Środkowej, znanym jako Mitropa Cup. Dwa lata później jako piłkarz Újpest FC został zdobywcą tego pucharu.

Debiutował w reprezentacji Węgier w czerwcu 1918 roku, w zwycięskim spotkaniu z Austrią, wygranym w Wiedniu 2:0. W 1920 roku po raz pierwszy wystąpił w reprezentacji razem ze swoim młodszym bratem Józsefem Foglem III. Obaj szybko stali się dominującymi postaciami węgierskiej drużyny narodowej w latach dwudziestych, tworząc legendarny duet obrońców Fogl-gát, niezwykle silną i trudną do sforsowania formację. Był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich 1924 w Paryżu, na których wystąpił w dwóch meczach. Po raz ostatni w drużynie narodowej zagrał w kwietniu 1929 w spotkaniu ze Szwajcarią. Ogółem wystąpił w 51 meczach reprezentacji Węgier, zdobył 2 bramki.

Karierę trenerską rozpoczął jako selekcjoner reprezentacji Bułgarii w 8 meczach w latach 1934-1935. Następnie pracował w bułgarskim Sportklub Sofia (1935), z którym wywalczył tytuł mistrzowski, rumuńskim Juventusie Bukareszt (1936), węgierskim Győri ETO (1937) oraz Warcie Poznań (1938-1939), z którą wywalczył tytuł wicemistrza Polski 1938. Tuż przed wybuchem II wojny światowej wyjechał na Węgry i prowadził tam zespół Kolozsvári AC. W maju 1947 powrócił do Polski i objął drużynę Warty Poznań. Po kilku miesiącach doprowadził ten zespół do tytułu mistrza Polski. Po nieudanym starcie rozgrywek ekstraklasy rozstał się z Wartą z końcem kwietnia 1948. W maju 1948 objął Polonię Warszawa i prowadził ją w ekstraklasie do końca sezonu. Wrócił do Poznania by ponownie trenować Wartę Poznań (1950-1951) w ekstraklasie i II lidze. W kolejnych latach prowadził polskie kluby Brdę Bydgoszcz (1952) w II lidze, Czarnych Nakło (1953), Polonię Chodzież (1955-1956), Olimpię Poznań (1957-1958).

Przedstawiciel sportowej rodziny, jeden z trójki braci którzy byli piłkarzami i trenerami. Losy wszystkich były związane z Polską. Najstarszy brat Ferenc Fogl (1887–1954) był trenerem Ruchu Chorzów w ekstraklasie, a najmłodszy József Fogl (1897–1971) miał trenować AKS Chorzów, ale wrócił na Węgry.

• Jarosław Owsiański, Tomasz Siwiński: Historia futbolu wielkopolskiego. WZPN Poznań, 2013. ISBN 978-83-64237-00-3. Brak numerów stron w książce
• Wojciech Frączek, Mariusz Gudebski, Jarosław Owsiański: Encyklopedia ekstraklasy, statystyczny bilans 80 sezonów. Fundacja Dobrej Książki Warszawa, 2015. ISBN 978-83-86320-65-3. Brak numerów stron w książce
• Andrzej Gowarzewski: Mistrzostwa Polski. Ludzie, fakty (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii, Wydawnictwo GiA, Katowice 2017