Kazimierz Pochwalski

Kazimierz Pochwalski
	; Kazimierz Pochwalski w Lovran latem 1912
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1855 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	7 listopada 1940 ; Kraków
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Pochwalski (ur. 25 grudnia 1855 w Krakowie, zm. 7 listopada 1940 tamże) – malarz, znany głównie jako portrecista, uważany za mistrza portretu reprezentacyjnego. Poza tym uprawiał malarstwo religijne i rodzajowe, pozostawił po sobie wiele szkiców pejzażowych, kwiatów i martwych natur.

Życiorys

W latach 1871–1879 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Jana Matejki, później kształcił się za granicą w Akademii Monachijskiej (1878) u Aleksandra Maksymiliana Seitza (na początku maja 1878 r. zgłosił się do Akademii Sztuk Pięknych - Techn. Malklasse)^[1], a następnie Wiedniu i Paryżu. W latach (1885–1893) mieszkał w Krakowie. Był nauczycielem Olgi Boznańskiej. Należał do dyrekcji Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Podróżował do Grecji, Włoch, Turcji i Egiptu. Malował portrety na dworze cesarskim w Wiedniu, w latach 1893–1918 był profesorem tamtejszej akademii. Po powrocie do Polski w roku 1919 malował portrety osobistości ze świata polityki, nauki i kultury.

Malował obrazy rodzajowe, sceny wschodnie, a przede wszystkim doskonałe portrety, ujęte realistycznie, o wyraźnym wpływie współczesnego portretu francuskiego.

Główne portrety: rektorów Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Henryka Sienkiewicza, Pawła Popiela, hr. Leona Pinińskiego, hr. Agenora Gołuchowskiego, Józefa Ignacego Kraszewskiego. Malował też obrazy religijne i krajobrazy.

Był synem malarza Józefa Kaspra Pochwalskiego. Pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera IIIb).

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)^[2]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1924)^[3]
Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1911)^[4]
Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda (Austro-Węgry, 1898)^[5]

Życie prywatne

17 lutego 1912 Ludwik Bernacki ożenił się w Wiedniu z Marią Franciszką Pochwalską (ur. 10.10.1892 w Wiedniu), córką Kazimierza Pochwalskiego i Zofii z Szarskich^[6].

Galeria

Przypisy

↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H.H. Stępień H.H., M.M. Liczbińska M.M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 12, ISBN 83-903086-1-4 .
↑ 10 listopada 1938 „za zasługi na polu sztuki” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166
↑ Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, Nr 277 z 3 grudnia 1898.
↑ Krystyna Korzon: Ludwik Bernacki: bibliolog i edytor. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974, s. ?

Bibliografia

Od starożytności do współczesności – Malarstwo i rzeźba, Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., Warszawa 2006
Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
Ilustrowana Encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego (1924–1927)
Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934–1939)

Linki zewnętrzne

Kazimierz Pochwalski – artyzm.com, reprodukcje obrazów
Kazimierz Pochwalski. pochwalski.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-01)]. – www.pochwalski.edu.pl, reprodukcje obrazów

[ASP-1] I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H.H. Stępień H.H., M.M. Liczbińska M.M., Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828-1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 12, ISBN 83-903086-1-4 .

[2] 10 listopada 1938 „za zasługi na polu sztuki” M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.

[4] Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie. Wiedeń: 1818, s. 166

[5] Odznaczenia jubileuszowe. „Nowa Reforma”, s. 5, Nr 277 z 3 grudnia 1898.

[6] Krystyna Korzon: Ludwik Bernacki: bibliolog i edytor. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974, s. ?

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]