Kolegiata św. Bartłomieja Apostoła w Busseto

Kolegiata św. Bartłomieja Apostoła

Collegiata di San Bartolomeo Apostolo

kolegiata, kościół parafialny
Fasada
Państwo	Włochy
Region	Emilia-Romania
Miejscowość	Busseto
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	Fidenzy
Wezwanie	św. Bartłomieja
Wspomnienie liturgiczne	24 sierpnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1437 Data zakończenia budowy 1440 Ważniejsze przebudowy XVIII wiek
Dane świątyni Styl gotyk, rokoko Liczba naw 3
Położenie na mapie Emilii-Romanii Kolegiata św. Bartłomieja Apostoła
Położenie na mapie Włoch Kolegiata św. Bartłomieja Apostoła
44°58′51″N 10°02′35″E/44,980833 10,043056
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kolegiata św. Bartłomieja Apostoła (wł. Collegiata di San Bartolomeo Apostolo) – rzymskokatolicka świątynia parafialna znajdująca się we włoskim mieście Busseto.

Budowę rozpoczęto w 1339 roku na polecenie markiza Uberta Pallavicina na miejscu starszego kościoła. 17 września 1340 świątynię konsekrowano pw. św. Bartłomieja. 9 lipca 1436 bullą papieską ustanowiono ją siedzibą kapituły kolegiackiej^[1], a w następnym roku rozpoczęto wznoszenie nowej kolegiaty^[2], ukończonej w 1440 roku^[3]. W XVIII wieku wnętrze przebudowano w stylu rokokowym^[1].

Świątynia od zewnątrz jest gotycką, trójnawową bazyliką z nielicznymi elementami renesansowymi^[4]. Od wschodu zamyka ją wieloboczna absyda wsparta przyporami. Umieszczono na niej trzy okna: dwa ostrołukowe i jedną rozetę. Ramy okienne wykonano z terakoty. Wnętrze pokryte jest rokokową sztukaterią, wykonaną w latach 1753–1754 przez Fortunata Ruscę i Carla Bossiego. Nawę główną przykrywa sklepienie żebrowe. Na filarach zachował się XV-wieczny fresk przedstawiający Madonnę z Dzieciątkiem oraz średniowieczny fresk z wizerunkiem Chrystusa Odkupiciela. Do filarów przymocowane są kinkiety z 1767 roku, a w nawach bocznych znajduje się sześć konfesjonałów z 1795 roku^[1].

Prezbiterium i absyda zachowały gotycki charakter, dekorujące je freski ze scenami Męki Pańskiej z 1942 oraz witraże wykonał malarz Giuseppe Moroni(inne języki). Klasycystyczne stalle autorstwa Francesca Gallego pochodzą z ok. 1805 roku. Ścianę absydy dekoruje obraz z wizerunkiem św. Bartłomieja pędzla Francesca Boccaccina(inne języki). Ołtarz wykonał w XVIII wieku Giovanni Battista Febbrari. Pierwotnie w prezbiterium znajdowały się dwie empory po obu jego stronach – jedna mieściła organy, a z drugiej korzystał chór. W XX wieku obie rozebrano, a organy ustawiono na posadzce za ołtarzem. Od 1979 rozbudowany instrument znajduje się w jednej z kaplic bocznych^[1].

Kaplice okalają z obu stron korpus nawowy. Poświęcone są: Matce Bożej Wniebowziętej (pierwotnie św. Antoniemu Opatowi), św. Józefowi (pierwotnie śś. Kosmie i Damianowi), Matce Bożej z Lourdes, Matce Bożej Różańcowej, Najświętszemu Sercu Pana Jezusa (pierwotnie Najświętszemu Sakramentowi), Świętemu Krzyżowi, św. Antoniemu Opatowi (pierwotnie Matce Bożej Wniebowziętej), ofiarom Wielkiej Wojny (pierwotnie śś. Antoniemu Padewskiemu i Bernardynowi ze Sieny) i Matce Bożej Niepokalanie Poczętej (pierwotnie św. Hieronima). Organy umieszczono w ostatniej z kaplic, pierwotnie poświęconej św. Domninowi. Kaplicę poświęcona ofiarom wojny pokrywają neogotyckie freski z 1926 roku, a na jej środku ustawiono figurę żołnierza leżącego u stóp Jezusa Chrystusa, wykonaną w 1925. Eksponowany jest w niej: srebrny krzyż procesyjny z 1524 oraz srebrny relikwiarz św. Błażeja z 1540. Kaplicę NMP Niepokalanie Poczętej zdobią freski przedstawiające doktorów Kościoła z lat 1538–1539 autorstwa Michelangela Anselmiego(inne języki), a drewniana figurę Maryi Dziewicy wykonał na początku XVIII wieku Angelo Piò(inne języki)^[1].

• 
  Absyda
• 
  Widok z południa
• 
  Wnętrze
• 
  Kaplica ofiar wielkiej wojny
• 
  Kaplica Matki Bożej Niepokalanie Poczętej