Księżyc trojański

Księżyc trojański – naturalny satelita, poruszający się wokół planety po tej samej (lub bardzo zbliżonej) orbicie co inny, dużo masywniejszy księżyc, w pobliżu punktu libracyjnego L₄ lub L₅. Nazwa została nadana przez analogię do planetoid trojańskich, dzielących podobnie orbitę z niektórymi planetami. One z kolei zostały nazwane na cześć bohaterów wojny trojańskiej.

Obecnie znamy cztery takie satelity, wszystkie w układzie księżyców Saturna. W 1980 roku obserwacje prowadzone przez naziemne teleskopy doprowadziły do odkrycia aż trzech księżyców trojańskich, czwarty został odkryty przez sondę Cassini w 2004 r.

Na orbicie Tetydy (o średnicy ponad 1000 km) krążą dwa małe (o rozmiarach rzędu 20 km), nieregularne księżyce Saturna. Telesto wyprzedza Tetydę o 60° w ruchu orbitalnym (znajduje się w punkcie Lagrange'a L₄), podczas gdy Kalipso podąża o 60° (punkt L₅) za większym satelitą. Także Dione (o średnicy ponad 1100 km) ma dwa księżyce trojańskie: poprzedzającą Helenę (o rozmiarach rzędu 30 km) i odkrytego w 2004, podążającego za nią Polideukesa (około 3,5 km średnicy).

Księżyców trojańskich poszukiwano także na orbicie ziemskiego Księżyca, nigdy nie zostały jednak odnalezione. Odkryto jedynie „trojańskie” obłoki pyłowe, znane jako księżyce Kordylewskiego. Nie ma jednak pewności, czy jest to zjawisko trwałe, czy tylko przejściowe.

• Trojańczycy – planetoidy trojańskie
• Planeta trojańska (hipotetyczna)