Marek Dukaczewski

Marek Dukaczewski

Wręczenie Markowi Dukaczewskiemu nominacji na stanowisko Podsekretarza Stanu, zastępcy szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, grudzień 2000
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1952 Ciechanów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	szef Wojskowych Służb Informacyjnych
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Marek Dukaczewski (ur. 9 kwietnia 1952 w Ciechanowie) – generał brygady Sił Zbrojnych RP, oficer służb specjalnych PRL i III RP. Podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego. Szef Wojskowych Służb Informacyjnych w latach 2001–2004 i 2004–2005.

Jego rodzicami byli Zdzisław Dukaczewski (ur. 1926)^[1][2] i Jadwiga z domu Mirosz (1930–2017)^[3][4]. Matka była pracownicą Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, ojciec pracował na stanowiskach w WUBP w Warszawie oraz jako szef Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Ciechanowie w stopniu porucznika^[5][6].

Od 1961 należał do Związku Harcerstwa Polskiego^[6]. W latach 1966–1971 uczęszczał do Technikum Nukleonicznego w Otwocku^[6][7]. Od 1966 był działaczem Związku Młodzieży Socjalistycznej, gdzie sprawował kolejno funkcje przewodniczącego koła, wiceprzewodniczącego Zarządu Szkolnego ds. ideowych oraz przewodniczącego Zarządu Szkolnego^[6] oraz Koła Młodzieży Wojskowej (członek Zarządu Koła, instruktor Komendy Chorągwi Mazowieckiej, członek Wojewódzkiego Kręgu Instruktorskiego^[6]). Należał do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej^[6] oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (do której wstąpił w 1975)^[6][8].

Od września 1971 pełnił służbę w Wojsku Polskim^[8]. Absolwent studiów z wynikiem bardzo dobrym na Wydziale Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej (1976) oraz w Podyplomowym Studium Zagranicznym przy Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych (studiował tam w latach 1992–1993)^[8].

Był oficerem wywiadu wojskowego PRL i III RP. Pracował w Zarządzie II Sztabu Generalnego WP. W latach 80. brał udział w operacjach wywiadowczych w Stanach Zjednoczonych i Izraelu. Uczestniczył w kursach GRU w Moskwie (od lipca do sierpnia 1989)^[9][10] (później Dukaczewski określił je jako „dwumiesięczne seminarium”)^[11]. Jako żołnierz Zarządu II SG WP miał kryptonim „Speedy”. W okresie PRL dosłużył się stopnia majora^[12].

Od 1990 do 1992 pełnił funkcję attaché wojskowego w Norwegii^[13][6][14]. W latach 1992–1997 był głównym specjalistą w WSI. 3 marca 1997 został powołany na funkcję podsekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego, z oddelegowaniem do pracy w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego^[15][16], 28 grudnia 2000 został powołany na stanowisko zastępcy szefa BBN, Marka Siwca^[17][18], którą pełnił do listopada 2001^[19]. Od listopada 2001 do 14 grudnia 2005 szef Wojskowych Służb Informacyjnych. 15 sierpnia 2002 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski awansował go na generała brygady^[20][21]. Został prezesem Stowarzyszenia „SOWA”^[22][23], skupiającego żołnierzy rezerwy i w stanie spoczynku oraz pracowników byłych Wojskowych Służb Informacyjnych, a także innych wojskowych i cywilnych służb specjalnych^[24]. W 2012 został prezesem zarządu Int Corps sp. z o.o.^[25][26][27]

Jego nazwisko znalazło się na liście Wildsteina^[28].

Ma syna Marcina (ur. 1978)^{[29][30][31][32]}. Jego żoną była Magdalena Fitas-Dukaczewska^[33], tłumaczka, pracująca dla rządów RP^[34][35][36] oraz do 2008 dla prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego^[37][38][39].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2002)^[40]
• Złoty Krzyż Zasługi (1994)^[41]
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal Pamiątkowy Ministra Obrony Republiki Słowackiej I klasy (Słowacja)

• Nominacje generalskie, „Przegląd Wojsk Lądowych” Nr 9, wrzesień 2002, s. 94.
• Janusz B. Grochowski, Dawcy informacji. Rozmowa z gen. bryg. Markiem Dukaczewskim, szefem Wojskowych Służb Informacyjnych, Polska Zbrojna Nr 24 z 15 czerwca 2003.
• Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991, Zysk i S-ka, Poznań 2011.