Mercedes-Benz W154

Mercedes-Benz W154

Kategoria	Grand Prix
Konstruktor	Mercedes-Benz
Projektant	Max Sailer Rudolf Uhlenhaut
Dane techniczne
Nadwozie	przestrzenna rama rurowa, karoseria z aluminium
Zawieszenie przednie	wahacze, sprężyny, amortyzartory hydrauliczne
Zawieszenie tylne	oś De Dion, drążki skrętne, amortyzartory hydrauliczne
Silnik	Mercedes M154/M163 3,0S
Skrzynia biegów	Mercedes, manualna, 5 biegów
Opony	Continental
Historia
Debiut	Grand Prix Francji 1938
Kierowcy	Hermann Lang Manfred von Brauchitsch Rudolf Caracciola Richard Seaman
Używany	1938–1939
Mistrzostwa
Kierowców	1938 – Rudolf Caracciola
Wyścigi
Wyścigi	8
Wygrane	6
Pole position	7
Najszybsze okrążenie	8
Mercedes-Benz W125 Mercedes-Benz W165
Multimedia w Wikimedia Commons

Mercedes-Benz W154 – samochód Grand Prix konstrukcji Mercedesa, używany w sezonach 1938–1939. Pojazdem tym Rudolf Caracciola zdobył mistrzostwo Europy w 1938 roku. Po II wojnie światowej W154 był sporadycznie wykorzystywany w wyścigach Indianapolis 500.

Zaprojektowanie przez Mercedesa następcy W125 było konieczne w związku z wprowadzeniem nowych przepisów. We wrześniu 1936 roku AIACR ogłosiła nowy regulamin na sezon 1938. Najważniejszą zmianą było zmniejszenie pojemności silników do 4,5 litra lub 3 litrów w przypadku silników doładowanych. Ponadto ustalono minimalną masę pojazdu na poziomie od 400 do 850 kg w zależności od umiejscowienia silnika^[1].

W 1937 roku Mercedes rozważał różne rozwiązania^[1]. Zwrócono się o pomoc do Porsche, które zaproponowało zastosowanie jednostki w układzie W24 z wtryskiem paliwa. Ten silnik rozwijał jednak moc 305 KM, co nie zadowalało Mercedesa^[2]. Ostatecznie w celu uniknięcia przegrzewania Mercedes opracował silnik V12 projektu Alberta Heessa. Ta jednostka miała cztery zawory na cylinder i dwie sprężarki Rootsa, zastąpione w 1939 roku jedną dwustopniową. Jako płyn chłodzący wykorzystano glikol, który rozgrzewał się do 125 °C^[1]. Wykorzystano dziewięć pomp oleju, zdolnych przetłaczać sto litrów oleju na minutę. Do napędzania pojazdu służyła specjalna mieszanka paliwowa, zawierająca alkohol metylowy, nitrobenzen, aceton i eter dietylowy. Samochód, spalający około litr na kilometr, dysponował dwoma zbiornikami paliwa o łącznej pojemności 400 litrów, przy czym część paliwa była używana do chłodzenia tłoków^[3]. Cały silnik ważył około 500 kg i początkowo rozwijał 427 KM przy 8000 obr./min, jednakże w Grand Prix Francji 1938 egzemplarz Hermanna Langa dysponował mocą 474 KM, przez co kierowca osiągnął prędkość 283 km/h. Jednostka była zamontowana głęboko i pod kątem, a z chłodnicy wystawały wloty powietrza gaźników. Napęd był przekazywany za pośrednictwem pięciobiegowej przekładni^[1].

Zawieszenie zostało zaprojektowane przez Maxa Wagnera. Jego zadaniem było stworzenie układu dobrze pasującego do podwozia. Wagner zdecydował się zastosować w przeważającej części rozwiązania z modelu W125, jednak zwiększył odporność na skręcanie o 30%^[1]. Z kolei przesunięcie silnika spowodowało, iż wał napędowy znalazł się obok kierowcy, w efekcie czego zawodnik siedział nisko^[3]. To rozwiązanie obniżyło środek ciężkości i miało dobry wpływ na trzymanie się drogi^[1].

Pierwsze testy Mercedes odbył w styczniu 1938 roku^[1]. W debiutanckim Grand Prix Pau, przy absencji Auto Uniona, Mercedes zajął drugie miejsce, za René Dreyfusem w Delahaye^[2]. Pierwszym ważnym wyścigiem dla W154 było Grand Prix Francji 1938, rozgrywane w ramach mistrzostw Europy. Mercedesy zdobyły w nim trzy pierwsze miejsca: wygrał Manfred von Brauchitsch przed Rudolfem Caracciolą i Hermannem Langiem. Mercedes zdominował sezon 1938, a Caracciola zdobył tytuł mistrzowski. Ogółem w 1938 roku Mercedes wyprodukował czternaście samochodów i dziewiętnaście silników^[3].

Na przełomie 1938 i 1939 roku udoskonalono samochód poprzez ulepszenie silnika (o mocy 483 KM), zwiększenie obrysu kokpitu i poprawę bezpieczeństwa oraz zamontowanie nowej tablicy przyrządów z obrotomierzem i wskaźnikami temperatury oleju i cieczy chłodzącej^[1]. Sezonu 1939 nie dokończono z powodu wybuchu wojny. Latem Mercedes zbudował oparty na W154 model W165 z silnikiem V8^[2]. Po zakończeniu wojny pojazd w latach 1947–1948 uczestniczył w wyścigu Indianapolis 500, a jego kierowcami byli odpowiednio Duke Nalon oraz Chet Miller, Ken Fowler i Louis Tomei, jednakże w żadnym starcie model W154 nie ukończył zawodów. Model rywalizował również w dwóch wyścigach Argentyńskiej Formuły Libre, również bez sukcesów^[4].

Sezon	Zespół	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach				Wyniki kierowców
1938							Pkt.	Msc.
	Daimler-Benz AG	Rudolf Caracciola	2	2	1	3	8	1
		Manfred von Brauchitsch	1	NU	3	NU	15	2
		Hermann Lang	3	NU	10	NU	17	3
		Richard Seaman	–	1	2	NU	18	4
1939							Pkt.	Msc.
	Daimler-Benz AG	Rudolf Caracciola	NU	NU	1	2	–	–
		Hermann Lang	1	NU	NU	1	–	–
		Manfred von Brauchitsch	3	NU	NU	3	–	–
		Richard Seaman	NU	–	–	–	–	–
		Heinz Brendel	–	–	NU	–	–	–
		Hans-Hugo Hartmann	–	–	–	6	–	–

Sezon	Zespół	Silnik	Kierowcy	Wyniki w poszczególnych eliminacjach								Wyniki kierowców		Wyniki konstruktora
1957												Pkt.	Msc.	Pkt.	Msc.
	James E Shreve	Jaguar	Danny Kladis	–	–	NZ	–	–	–	–	–	0	NS	–	–