Michaił Dragomirow

Michaił Dragomirow
Михаи́л Ива́нович Драгоми́ров
	; Portret M. Dragomirowa pędzla Ilji Riepina (1889)
	generał
Pełne imię i nazwisko	Michaił Iwanowicz Dragomirow
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1830 ; w pobliżu Konotopu
Data i miejsce śmierci	28 października 1905 ; Konotop
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiska	D-ca 14. Dywizji Piechoty, d-ca Kijowskiego Okręgu Wojskowego, generalny gubernator Kijowa, Wołynia i Podola
Główne wojny i bitwy	Wojna prusko-austriacka,; Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)
Późniejsza praca	naczelnik Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Michaił Iwanowicz Dragomirow (ros. Михаи́л Ива́нович Драгоми́ров, ur. 8 listopada^?/20 listopada 1830 w pobliżu Konotopu, zm. 15 października^?/28 października 1905 w Konotopie) – generał Armii Imperium Rosyjskiego, teoretyk wojskowości i pedagog.

Życiorys

Urodził się w guberni czernichowskiej, w okolicy miasta Konotop. Jego rodzina miała korzenie serbskie, następnie wchodziła w skład kozaczyzny w czasie panowania Rzeczypospolitej na lewobrzeżnej Ukrainie, by po traktacie Grzymultowskiego 1686 wejść w skład Imperium Rosyjskiego.

Ukończył Konstantynowską Szkołę Artylerii. Służył w Sztabie Generalnym i był wykładowcą taktyki w Akademii Wojskowej. Przedstawiciel Rosji przy pruskim sztabie wojennym podczas wojny prusko-austriackiej 1866. Dowódca 14. Dywizji Piechoty w wojnie rosyjsko-tureckiej 1877-1878; jego dywizja jako pierwsza przeprawiła się przez Dunaj w pobliżu miasta Sistowo pod tureckim ostrzałem. 12 sierpnia 1877 podczas bitwy pod Szipką został ranny w nogę i wycofany z frontu. W 1878 został naczelnikiem Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego jako adiutant generalny. W 1889 został dowódcą Kijowskiego Okręgu Wojskowego. 1897-1903 generalny gubernator Kijowa, Wołynia i Podola. Od 1903 członek Rady Państwowej. Jego sześciu synów również zostało oficerami rosyjskiej armii.

Odznaczenia

Order Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania (1901)
Order Świętego Aleksandra Newskiego (1889)
Order Orła Białego (1886)
Order Świętego Jerzego III klasy (1877)
Order Świętego Włodzimierza I klasy (1896)
Order Świętego Włodzimierza II klasy (1880)
Order Świętego Włodzimierza III klasy (1869)
Order Świętego Włodzimierza IV klasy (1862)
Order Świętej Anny II klasy (1865)
Order Świętej Anny III klasy
Order Świętego Stanisława I klasy
Order Świętego Stanisława III klasy
Medal 40 Lat Nienagannej Służby (1890)
Medal 50 lat Nienagannej Służby (1900)
Wielki Oficer Legii Honorowej (Francja, 1884)
Order Domowy pw. świętych Maurycego i Łazarza (Włochy, 1860)
Order Korony (Prusy) II klasy (1866)
Krzyż Wielki Orderu Korony Włoch (1891)
Order Świętego Aleksandra I klasy (Bułgaria, 1883)
Order Palm Akademickich (Francja, 1889)
Order Iskander-Salis (Buchara, 1898)
Krzyż Komandorski Królewskiego Orderu Miecza (Szwecja, 1898)
Medaille Militaire (Francja, 1900)

Literatura

Jacek Czajowski, Jacek M. Majchrowski: Sylwetki polityków drugiej Rzeczypospolitej. Kraków: Wydawnictwo ZNAK, 1987. ISBN 83-7006-170-2.