Mieczysław Brahmer

Mieczysław Brahmer

Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1899 Kraków
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 1984 Warszawa
Miejsce spoczynku	Cmentarz Wojskowy na Powązkach
Zawód, zajęcie	romanista
Edukacja	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	profesor
Małżeństwo	Anna Pasowicz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Brahmer (ur. 26 stycznia 1899 w Krakowie^[1][2], zm. 31 sierpnia 1984 w Warszawie) – polski romanista, znawca literatury włoskiej, francuskiej i polskiej oraz teatru, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk.

Syn Józefa i Marii z Goebestów^[3]. Studiował filologię romańską i polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, następnie odbywał studia uzupełniające w Paryżu i we Włoszech, a w latach 30. był lektorem języka polskiego na uniwersytecie w Rzymie. W 1928 ożenił się z Anna Pasowicz^[3].

W 1931 habilitował się na UJ, a w 1939 został profesorem literatury włoskiej na UW i, poza okresem okupacji, do końca życia związał się ze stołeczną uczelnią.

Współpracował z redakcją jednego z najważniejszych miesięczników okresu międzywojennego – „Przeglądu Współczesnego”, był jego sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego.

W latach 1939–1945 uczestniczył w tajnym nauczaniu szkół średnich i wyższych w Dębicy, Ropczycach i Krakowie.

Po powrocie w 1945 do Warszawy został kierownikiem Katedry Filologii Romańskiej UW, do 1949 był równocześnie profesorem filologii romańskiej UJ. Wykładał też w Państwowych Wyższych Szkołach Teatralnych w Krakowie i Warszawie.

W Towarzystwie Naukowym Warszawskim pełnił funkcję sekretarza Wydziału I i redaktora naczelnego wydawnictw. Od 1958 był członkiem korespondentem, od 1964 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk^[4], a także przewodniczącym Komitetu Neofilologicznego PAN, redagował "Kwartalnik Neofilologiczny". Był także członkiem wielu zagranicznych (w tym włoskich i francuskich) towarzystw naukowych.

Wieloletni członek zarządu i rady nadzorczej Stowarzyszenia Mieszkaniowego Spółdzielczego Profesorów UW.

Był komparatystą i eseistą, twórcą portretu literackiego i autorem studiów krytycznoliterackich publikowanych przez prawie pół wieku w „Roczniku Literackim”. Interesował się literaturą renesansu i baroku.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954)^[5].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-3-9)^[6].