_successfully_completes_the_first_unmanned_biofuel_flight_at_Webster_Fi.jpg)
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ | |
| Załoga |
0 |
| Historia | |
| Data oblotu |
2000 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Rolls-Royce 250 |
| Moc |
420 KM |
| Wymiary | |
| Długość |
7,3 m |
| Masa | |
| Własna |
940 kg |
| Użyteczna |
272 kg |
| Startowa |
1 430 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
213 km/h |
| Prędkość przelotowa |
200 km/h |
| Pułap |
6100 m |
| Zasięg |
200 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 0 | |
| Rzuty | |
.png)
| |
Northrop Grumman MQ-8 Fire Scout – bezzałogowy śmigłowiec rozpoznawczy opracowany przez firmę Northrop Grumman dla Sił Zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Jego głównym zadaniem jest dostarczanie danych wywiadowczych i obserwacja pola walki. Pierwszy bezzałogowy statek powietrzny, który samodzielnie wylądował na pokładzie okrętu US Navy.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Program Fire Scout rozpoczął się w 2000 roku jako odpowiedź na zapotrzebowanie amerykańskich wojsk lądowych i Marynarki Wojennej USA na bezzałogowy system pionowego startu i lądowania. W trakcie prac koncepcyjnych i wstępnych testów prototypów wojska lądowe zrezygnowały z rozwoju tego typu konstrukcji na rzecz RQ-7 Shadow, natomiast marynarka kontynuowała prace[1]. Pierwsza wersja, RQ-8A, oparta była na śmigłowcu Schweizer 330SP, co znacznie zredukowało koszty prac rozwojowych[2]. Northrop Grumman-Ryan Aeronautical otrzymał kontrakt na rozwój dla tej konstrukcji, projekt był zarządzany przez Biuro Programów Pojazdów Bezzałogowych US Navy. W sierpniu i wrześniu 2003 r. przeprowadzono testy drona na pokładzie USS Denver. Już we wrześniu 2003 r. podjęto decyzję o rozwoju systemu i przyznano w styczniu 2004 r. kontrakt na ten cel, w ramach którego miało powstać siedem maszyn[3].
W sierpniu 2005 projekt Fire Scout został przemianowany z RQ-8 ma MQ-8 aby odzwierciedlić jego wielozadaniowość, w tym zdolność do przenoszenia uzbrojenia. Kolejna wersja, MQ-8B, bazowała na modelu Schweizer 333 i została wprowadzona do służby w 2009 roku[4]. Wersja MQ-8C, znana również jako Fire-X, oparta jest na śmigłowcu Bell 407 i została zaprojektowana w celu zwiększenia zasięgu oraz udźwigu. W 2021 r. ta wersja została wdrożona do służby w marynarce USA. Pierwszy egzemplarz nowego drona otrzymał USS Milwaukee (LCS-5)[5]
W październiku 2022 r. US Navy wycofała z użytkowania maszyny MQ-8B[6].
Uzbrojenie i wyposażenie dodatkowe
[edytuj | edytuj kod]Dron jest wyposażony w kamery pracujące w paśmie widzialnym i podczerwieni oraz dalmierz laserowy. Na jego pokładzie są montowane pakiety wyposażenia obejmujące morski radar śledzenia, urządzenia wywiadu łączności i walki elektronicznej oraz systemy wyrywania pól minowych (morskich i lądowych). Może być uzbrojony w pojemniki z niekierowanymi pociskami rakietowymi Hydra kal. 70 mm, pociski rakietowe Hellfire oraz bomby kierowane GBU-44 Viper Stike[7].
Wykorzystanie bojowe
[edytuj | edytuj kod]Dron MQ-8B został wykorzystany przez amię USA podczas operacji w Afganistanie, jego głównym zadaniem był zwalczanie improwizowanych ładunków wybuchowych. W czasie tych działań utracono dwa egzemplarze MQ-8. W ramach 6200 lotów wylatano 16 600 godzin[8]. W czasie protestów społecznych w Libii wzięły udział w działaniach związanych z operacją "United Protection"[9].
Wersje
[edytuj | edytuj kod]- RQ-8A – prototypowa wersja oparta na śmigłowcu Schweizer 330SP. Posiadała podstawowe zdolności rozpoznawcze i była wykorzystywana głównie do testów,
- MQ-8B – wersja produkcyjna oparta na Schweizer 333. Wyposażona w zaawansowane systemy optoelektroniczne, radarowe oraz możliwość przenoszenia uzbrojenia, takiego jak rakiety APKWS. MQ-8B był wykorzystywany w misjach rozpoznawczych, wsparcia ogniowego, do wykrywania min oraz wskazywania celów dla uzbrojenia kierowanego[9],
- MQ-8C – wersja oparta na śmigłowcu Bell 407. Charakteryzuje się zwiększonym zasięgiem (do 150 mil morskich), dłuższym czasem lotu (do 12 godzin) oraz większym udźwigiem (ponad 700 funtów). Jest wyposażony w system elektrooptyczny FLIR Systems AN/AAQ-22D Bite Star II, w skład którego wchodzi kamera pracująca w paśmie widzialnym i podczerwieni oraz radar Leonardo AN12PY-8 Osprey 30[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stillwel 2024 ↓, s. 114.
- ↑ Dougherty 2017 ↓, s. 145.
- ↑ Fire Scout VTUAV. Naval Technology. [dostęp 2025-05-24]. (ang.).
- ↑ Dougherty 2017 ↓, s. 146.
- ↑ MQ-8C VTOL UAV Makes Operational Deployment With The US Navy. sUAS News. [dostęp 2025-05-29]. (ang.).
- ↑ Navy Is Sustaining 10 Operational MQ-8C Fire Scout UAVs; Rest in Storage. Seapower. [dostęp 2025-05-30]. (ang.).
- ↑ Dougherty 2017 ↓, s. 148.
- ↑ Fire Scout Unmanned Aircraft System. Northrop Grumman. [dostęp 2025-05-24]. (ang.).
- ↑ a b Stillwel 2024 ↓, s. 115.
- ↑ Stillwel 2024 ↓, s. 116.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Martin J. Dougherty: Drony : ilustrowany przewodnik po bezzałogowych pojazdach powietrznych i podwodnych. Warszawa: Bellona, 2017. ISBN 978-83-11-15262-5. OCLC 1066093927.
- Alexander Stillwel: Drony bojowe. Warszawa: Almapress, 2024. ISBN 978-83-7020-900-1. OCLC 1519967245.
