Puszcza Rzepińska, Puszcza Lubuska, Bory Lubuskie – rozległy kompleks leśny i mezoregion w regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski o różnie ujmowanym zasięgu. Określany jest mianem puszczy ze względu dużą lesistość (przy różnym ujęciu granic określaną na ponad 40%^[1], ponad 50%^[2] lub 66,9%^[3]), nie ma natomiast uzasadnienia historycznego^[1].

W najszerszym ujęciu obejmuje obszar w zachodniej części województwa lubuskiego rozciągający się między doliną Odry od południa i zachodu, Warty od północy, ze wschodnią granicą biegnącą od Skwierzyny, poprzez Łagów, Świebodzin po Sulechów^[4]. W węższym ujęciu regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski 2010 stanowi część Krainy Pomorsko-Wielkopolskiej o kodzie III.22, a jego powierzchnia wynosi 1509 km²^[3]. W tym podziale zajmuje obszar w łuku doliny Odry, a na północy i wschodzie sięgający po Rzepin, Sulęcin, Łagów, Świebodzin i Sulechów^[5].

Obszar cechuje się słabym zaludnieniem, brakiem większych miast oraz dominacją siedlisk borowych, przekraczających 90% udziału^[1][2]. W efekcie panuje tu w drzewostanach sosna zwyczajna (osiąga ok. 80% udziału^[6]) oraz brzoza brodawkowata. Żyźniejsze siedliska z bukiem zwyczajnym, dębami i olszą czarną związane są z dolinami rzek i sąsiedztwem jezior^[1], większe kompleksy liściaste z buczynami występują na glinach zwałowych w rejonie Łagowa i Torzymia^[2]. Małe zróżnicowanie drzewostanów czyni je podatnymi na gradacje patogenów, zwłaszcza w sytuacji, gdy panująca tu sosna osłabiana jest przez skutki globalnego ocieplenia – wysokie temperatury i powtarzające się susze^[6].