R-27 (pocisk powietrze-powietrze)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
GosMKB „Wympieł” |
| Rodzaj |
powietrze-powietrze |
| Przeznaczenie |
przeciwlotniczy średniego i dalekiego zasięgu |
| Data konstrukcji |
1972 |
| Lata produkcji |
od 1983 |
| Operacyjność |
od 1983 |
| Długość |
R-27R: 4080 mm |
| Średnica |
230 mm |
| Rozpiętość |
770 mm |
| Masa |
R-27R: 254 kg |
| Prędkość |
2,5-4 Ma (3060–4896 km/h) |
| Zasięg |
R-27R: 2–80 km |
| Naprowadzanie |
R-27R: półaktywne radiolokacyjne |
| Masa głowicy |
39 kg |
| Typ głowicy |
odłamkowo burząca, prętowa |
| Użytkownicy | |
| Algieria, Azerbejdżan, Bangladesz, Białoruś, Bułgaria, Chiny, Erytrea, Etiopia, Węgry, Indie, Indonezja, Iran, Kazachstan, Korea Północna, Kuba, Malezja, Peru, Polska, Rosja, Serbia, Słowacja, Syria, Ukraina, Wenezuela, Wietnam W przeszłości: Czechosłowacja, Czechy, Irak, Jugosławia, Mołdawia, NRD, RFN, Rumunia, Węgry, ZSRR | |
R-27 Wympieł – radziecki pocisk rakietowy przeznaczony do zwalczania celów powietrznych na średnich i długich dystansach (w zależności od wersji), naprowadzany półaktywnym systemem radiolokacyjnym korygowanym bezwładnościowym systemem nawigacyjnym INS lub termicznie, w zależności od odmiany i zastosowanego systemu naprowadzającego podobnie jak francuski pocisk MBDA MICA. R-27 jest zdolny do zwalczania celów zarówno na tle ziemi, jak i morza i charakteryzuje się dużą odpornością na działanie systemów zakłócających. Pocisk zaprojektowano przede wszystkim do przenoszenia przez myśliwce MiG-29 i Su-27, a później dostosowano do jego użycia także maszyny MiG-23MLD. W nomenklaturze NATO pocisk nosi oznaczenie AA-10 Alamo.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Opracowanie pocisku R-27 rozpoczęto w 1972 roku w zakładach GosMKB „Wympieł” (ГосМКБ «Вымпел»). Początkowo planowano zastosować klasyczny układ aerodynamiczny pocisku z dużymi powierzchniami nośnymi w środkowej części kadłuba i usterzeniem ogonowym, ale ostatecznie zdecydowano się na „odwrócony” układ kaczki z niesymetrycznym usytuowaniem powierzchni nośnych. W części dziobowej umieszczono ponadto powierzchnie destabilizujące zwiększające zwrotność pocisku. W Związku Radzieckim często stosowaną praktyką przy konstruowaniu pocisków rakietowych było budowanie różnych ich wersji różniących się przede wszystkim głowicą systemu naprowadzania. Tak samo było w przypadku R-27, który budowano zarówno w wersjach naprowadzanych termicznie, jak i radiolokacyjnie. Maksymalny zasięg pocisków zależy od pułapu ich odpalenia i systemy nawigacyjne R-27, zwłaszcza w wersji z naprowadzaniem radiolokacyjnym i bezwładnościowym systemem nawigacyjnym, optymalizują trajektorię lotu w taki sposób, że leci on po krzywej balistycznej, a nie bezpośrednio do celu.
Pociski R-27 znajdują się na uzbrojeniu samolotów Jak-141 oraz wszystkich wariantów MiG-29 i Su-27. Największą słabością pocisków R-27, z uwagi na ich półaktywny system naprowadzania, jest konieczność stałego podświetlania celu przez pilota samolotu z którego pocisk wystrzelono przez cały czas lotu pocisku, co naraża go na wykrycie i trafienie przez pocisk powietrze-powietrze przeciwnika, z czym wiązała się duża ilość strat wśród pilotów ukraińskich, podczas wojny rosyjsko-ukraińskiej[1]
Wersje pocisków R-27
[edytuj | edytuj kod]- R-27R – podstawowy pocisk naprowadzany półaktywnym systemem radiolokacyjnym w końcowej fazie lotu i bezwładnościowym systemem nawigacyjnym korygowanym sygnałem radiowym z samolotu-nosiciela. Zasięg od 2 do 50–80 km w zależności od pułapu wystrzelenia. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-A.
- R-27T – podstawowy pocisk naprowadzany termicznie, różniący się od wersji R-27R tylko rodzajem głowicy naprowadzającej. Zasięg tej wersji jest nieznacznie mniejszy ze względu na brak systemu nawigacji INS i przez co mniejsze wykorzystanie programowego lotu po krzywej balistycznej. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-B.
- R-27P – pocisk z pasywną głowicą naprowadzającą Awtomatika 9B-1032 (PRGS-27) kierującą pocisk w stronę źródła promieniowania pokładowego radaru wrogiego samolotu (pocisk przeciwradarowy). Pocisk charakteryzuje się mniejszą masą i zasięgiem od 3 do 72 km. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-D.
- R-27ER – pocisk naprowadzany radiolokacyjnie, półaktywną głowicą naprowadzającą i charakteryzujący się wydłużonym do 130 km zasięgiem. Ta wersja jest dłuższa od poprzedników o 700 mm i posiada nieznacznie powiększoną rozpiętość powierzchni nośnych, wzrosła również jego masa do 350 kg. R-27ER został wprowadzony do uzbrojenia w 1990 roku. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-C.
- R-27ET – pocisk naprowadzany termicznie, charakteryzujący się wydłużonym do 120 km zasięgiem. Tak jak wersja R-27ER został wydłużony i zwiększono mu rozpiętość powierzchni nośnych. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-C.
- R-27EP – pocisk z pasywną głowicą naprowadzającą Awtomatika 9B-1032 (PRGS-27) i wydłużonym do 110 km zasięgu. W kodzie NATO oznaczona jako Alamo-D.
Wszystkie wersje pocisków R-27 posiadają zdolność zwalczania celów znajdujących się poza zasięgiem widoczności (BVR – Beyond Visual Range).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ U.S, Europe Are Helping Ukraine Develop Substitute for S-300 Air Defense System and R-27 Missile. The Aviationist. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
