Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w piłce nożnej mężczyzn

Stany Zjednoczone Ameryki

United States of America

Emblemat reprezentacji
Przydomek	USMNT, The Stars and Stripes (Gwiazdy i pasy), The Yanks (Jankesi)
Związek	United States Soccer Federation (USSF)
Sponsor techniczny	Nike
Menedżer generalny	Matt Crocker
Trener	wakat
Asystent trenera	wakat
Skrót FIFA	USA
Ranking FIFA	13. (1661.70 pkt.)[a]
Miejsce w rankingu Elo	25. (1807 pkt.) (18 lipca 2023)
Zawodnicy
Kapitan	Christian Pulisic
Najwięcej występów	Cobi Jones (164)
Najwięcej bramek	Clint Dempsey Landon Donovan (57)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz  Szwecja 2:3 Stany Zjednoczone  (Sztokholm, Szwecja; 20 sierpnia 1916)
Najwyższe zwycięstwo Stany Zjednoczone 8:0 Barbados  (Carson, Stany Zjednoczone; 15 czerwca 2008)
Najwyższa porażka  Norwegia 11:0 Stany Zjednoczone  (Oslo, Norwegia; 6 sierpnia 1948)
Medale
Mistrzostwa świata
1930
Mistrzostwa Ameryki Północnej
1991, 2002, 2005, 2007, 2013, 2017, 2021 1989, 1993, 1998, 2009, 2011, 2019 1996, 2003
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
↑ Stan aktualny na 15 lutego 2024.

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych w piłce nożnej mężczyzn – drużyna piłkarska reprezentująca Stany Zjednoczone Ameryki w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialna jest United States Soccer Federation, organ zarządzający piłką nożną w Stanach Zjednoczonych. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo amerykańskie.

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych pierwszy mecz rozegrała w 1885 roku, ale nie został wpisany do oficjalnego rejestru. Dziś uznaje się, że debiutem międzypaństwowym Amerykanów było wygrane 3:2 spotkanie ze Szwecją w Sztokholmie, w trzy lata po założeniu krajowego związku piłki nożnej.

W pierwszych mistrzostwach świata Amerykanie zajęli trzecie miejsce, którym podzielili się z Jugosławią, wcześniej wygrywając w grupie po 3:0 z Belgią i Paragwajem, oraz wysoko ulegając w półfinałach Argentynie (1:6). Cztery lata później start w finałach zakończyli już po pierwszym meczu – z Włochami, przegranym 1:7. Przez ponad pół wieku byli zupełnie przeciętną drużyną, choć w 1950 roku znów awansowali do finałów i zdołali tam pokonać Anglię 1:0 (tzw. Cud na trawie). W następnych dwóch meczach Amerykanie przegrywali kolejno z Hiszpanią 1:3 i Chile 2:5. Zajęli więc ostatnie miejsce w grupie z dwoma punktami na koncie i odpadli z turnieju. W strefie CONCACAF nie potrafili wygrać rywalizacji z dużo silniejszym Meksykiem.

Pewien przełom nastąpił dopiero w latach 90. Od 1990 do 2014 roku reprezentacja USA była stale obecna w mistrzostwach świata (wtedy też powróciła na mundial po czterdziestoletniej przerwie). Choć we Włoszech odpadli już po fazie grupowej, to już cztery lata później (będąc gospodarzem mundialu) dotarli do 1/8 finału. We Francji znów zakończyli udział w mistrzostwach świata na fazie grupowej. W 2002 – po zwycięstwie w 1/8 finału nad Meksykiem – dotarła aż do ćwierćfinału. W 2006 roku udział na turnieju w Niemczech zakończyli ponownie na fazie grupowej, by w dwóch następnych występach (odpowiednio w 2010 w Republice Południowej Afryki i 2014 roku w Brazylii) dotrzeć do 1/8 finału. W latach 1991–2005 trzykrotnie triumfowała w Złotym Pucharze CONCACAF (łącznie w historii sięgali po to trofeum siedmiokrotnie). Niezłe wyniki reprezentacji są w dużej mierze skutkiem nowego spojrzenia samych Amerykanów na futbol. Profesjonalna liga piłkarska (MLS) powstała w USA dopiero w 1996 roku. Od czasu kiedy Stany Zjednoczone były gospodarzami światowego championatu (w 1994), znacznie wzrosło zainteresowanie piłką nożną wśród kibiców i sponsorów. Dziś rozgrywki MLS przyciągają na stadiony nie mniej fanów niż mecze baseballu, czy koszykówki, a amerykańskie kluby należą do najlepiej zarządzanych na świecie, piłkarze zaś grają w najsilniejszych zespołach Europy – ostatnio Stany Zjednoczone mogą pochwalić się cenionymi bramkarzami: Tony Meola, Brad Friedel z Blackburn Rovers, najlepszy bramkarz Premiership w sezonie 2002-03, Tim Howard (najlepszy bramkarz Premiership w sezonie 2003-04) czy Kasey Keller (piłkarz roku 2005 w USA).

Od 1998 do 2006 roku szkoleniowcem kadry był Bruce Arena. Jest to jeden z najdłuższych stażów trenerskich w drużynach narodowych. Na tym stanowisku zastąpił go Bob Bradley, który prowadził drużynę do 2011 roku. Po nim kadrę do 2016 roku prowadził Jürgen Klinsmann. Po jego rezygnacji ze stanowiska, posadę trenera przejął ponownie Bruce Arena. Do listopada 2018 kadrę USA tymczasowo prowadził Dave Sarachan^[1].

Znacznie większe sukcesy ma na swoim koncie żeńska reprezentacja USA. Amerykanki należą do najlepszych na świecie – dwukrotnie zdobywały złoto na Igrzyskach Olimpijskich (1996 i 2004) oraz tyle samo razy triumfowały w mistrzostwach świata (1991 i 2004).

W roku 2009 reprezentacja zdobyła drugie miejsce w Pucharze Konfederacji w finale przegrywając z Brazylią 2-3, oraz trzecie w pierwszej edycji Pucharu Konfederacji (wtedy pod nazwą Puchar Króla Fahda) 1992 po zwycięstwie z Wybrzeżem Kości Słoniowej 5:2. Edycję 2003 tego turnieju zakończyła na fazie grupowej.

Czterokrotnie brała również udział w Copa America. W rozgrywkach o Puchar Ameryki Południowej dwukrotnie była czwarta (1995, oraz 2016 – jako gospodarz). Edycje 1993 i 2007 zakończyła na fazie grupowej.

Reprezentacja USA zajmuje obecnie 22. miejsce w rankingu FIFA oraz 2. miejsce w Federacji CONCACAF^[2].

Turniej we Włoszech USA zakończyło na fazie grupowej. Po przegraniu wszystkich trzech spotkań (kolejno z Czechosłowacją 1:5, gospodarzem mistrzostw Włochami 0:1 oraz Austrią 1:2) z zerowym dorobkiem punktowym zajęła ostatnie miejsce w grupie i odpadła z turnieju.

Reprezentacja USA była gospodarzem mistrzostw świata rozgrywanych w 1994 roku. Grała w nich w grupie A razem z Rumunią, Szwajcarią, oraz Kolumbią. Po zwycięstwie w meczu z Kolumbią 2:1, remisie 1:1 ze Szwajcarią i porażce z Rumunią 0:1 zajęła ostatecznie trzecie miejsce w grupie i z dorobkiem czterech punktów awansowała do 1/8 finału. W tej fazie rozgrywek trafiła na reprezentację Brazylii z którą przegrała 0:1 i odpadła z turnieju.

Na mistrzostwach we Francji Stany Zjednoczone trafiły do grupy F razem z Niemcami, Jugosławią i Iranem. Po przegraniu wszystkich trzech meczów (odpowiednio z Niemcami 0:2 oraz Iranem 1:2 i Jugosławią 0:1) z zerowym dorobkiem punktowym zajęli ostatnie miejsce w grupie i odpadli z turnieju.

Koreańsko-japoński czempionat reprezentacja USA rozpoczęła od zwycięstwa z Portugalią 3:2. Późniejszy remis 1:1 ze współgospodarzem mistrzostw Koreą Południową, oraz porażka z Polską 1:3 sprawiły, iż ostatecznie zajęła ona drugie miejsce w grupie D z czterema punktami na koncie i awansowała do 1/8 finału. W tej fazie turnieju spotkali się z reprezentacją Meksyku z którą wygrali 2:0, awansując tym samym do ćwierćfinału. Tam trafili na reprezentację Niemiec, z którymi przegrali 0:1 i odpadli z turnieju.

Niemiecki mundial piłkarze amerykańscy zakończyli na fazie grupowej. Po remisie 1:1 z Włochami i dwóch porażkach (z Czechami 0:3 i Ghaną 1:2) z jednym punktem na koncie zajęli ostatnie miejsce w grupie E i odpadli z turnieju.

Amerykanie grali w tych mistrzostwach w grupie C razem z Anglią, Słowenią i Algierią. Po jednym zwycięstwie (z Algierią 1:0) i dwóch remisach (z Anglią 1:1 i Słowenią 2:2) z pięcioma punktami na koncie awansowali z pierwszego miejsca w grupie do 1/8 finału. W tej fazie spotkali się z reprezentacją Ghany, z którą przegrali po dogrywce 1:2 i odpadli z turnieju.

Reprezentacja Stanów Zjednoczonych awansowała do 1/8 finału, zajmując drugie miejsce w grupie. Przegrywając z Belgią (1:2) zakończyła swój udział na Mistrzostwach Świata w Brazylii.

USA zaczęło od porażki u siebie z Meksykiem (1:2). Po tej porażce przyszła druga, jeszcze poważniejsza z Kostaryką (0:4). Po tych dwóch porażkach trener reprezentacji Jürgen Klinsmann zrezygnował z prowadzenia drużyny narodowej. Ekipę amerykańską przejął więc Bruce Arena co w dalszych meczach w 2017 roku wyraźnie dało efekty. Stany Zjednoczone wygrały z Hondurasem 6:0, zremisowały z Panamą 1:1, wygrały z Trynidadem i Tobago 2:0 oraz zremisowały z Meksykiem 1:1. We wrześniu 2017 roku wyniki te znowu zaczęły się pogarszać i drużyna z USA przegrała z Kostaryką 0:2 oraz zremisowała ze znacznie gorszym potencjalnie Hondurasem 1:1 (jedyny gol dla Amerykanów padł dopiero w 89. minucie). Tym samym szanse zakwalifikowania się do turnieju spadły (USA zajmowały czwarte miejsce, Honduras piąte z tą samą liczbą punktów). W kolejnym meczu eliminacyjnym Amerykanie pewnie pokonali Panamę 4:0. Ostatnie spotkanie kwalifikacyjne zakończyło się porażką Stanów Zjednoczonych (1:2 z Trynidadem i Tobago), co ostatecznie przekreśliło szanse awansu USA na mundial. Z tabeli awansowały trzy najlepsze zespoły z sześciu rywalizujących ze sobą w piątej rundzie eliminacji CONCACAF (Meksyk, Kostaryka, Panama). Czwarty Honduras awansował do barażu interkontynentalnego.

Mistrzostwa świata [edytuj | edytuj kod] Udział w mistrzostwach świata Rok Kwalifikacje Wynik 1930 – III miejsce[3] 1934 Awans Faza grupowa 1938 Wycofała się z kwalifikacji 1950 Awans Faza grupowa 1954 Nie zakwalifikowała się 1958 1962 1966 1970 1974 1978 1982 1986 1990 Awans Faza grupowa 1994 Gospodarz 1/8 finału 1998 Awans Faza grupowa 2002 Awans Ćwierćfinał 2006 Awans Faza grupowa 2010 Awans 1/8 finału 2014 Awans 1/8 finału 2018 Nie zakwalifikowała się 2022 Awans 1/8 finału 2026 Gospodarz

Złoty Puchar CONCACAF [edytuj | edytuj kod] 1991 – Mistrzostwo 1993 – II Miejsce 1996 – III Miejsce 1998 – II Miejsce 2000 – Ćwierćfinał 2002 – Mistrzostwo 2003 – III Miejsce 2005 – Mistrzostwo 2007 – Mistrzostwo 2009 – II Miejsce 2011 – II Miejsce 2013 – Mistrzostwo 2015 – IV Miejsce 2017 – Mistrzostwo 2019 – II miejsce 2021 – Mistrzostwo

Copa América [edytuj | edytuj kod] 1916–1991 – Nie brała udziału 1993 – Faza grupowa 1995 – IV miejsce 1997–2004 – Nie brała udziału 2007 – Faza grupowa 2011–2015 – Nie brała udziału 2016 – IV miejsce 2019 – Nie brała udziału 2021 – Nie brała udziału

 Z tym tematem związana jest kategoria: Amerykańscy piłkarze.

23 osobowa kadra na mecze towarzyskie przeciwko Walii i Panamy, które odbyły się odpowiednio 12 i 16 listopada 2020. Występy i gole aktualne na 17 listopada 2020.

Nr	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Występy	Gole	Klub
Bramkarze
1	Zack Steffen	2 kwietnia 1995	19	0	Manchester City
22	Ethan Horvath	9 czerwca 1995	4	0	Club Brugge
24	Chituru Odunze	14 października 2002	0	0	Leicester City
Obrońcy
2	Sergiño Dest	3 listopada 2000	5	0	FC Barcelona
3	Matt Miazga	19 lipca 1995	20	1	Chelsea
5	Antonee Robinson	8 sierpnia 1997	8	0	Fulham
6	John Brooks	28 stycznia 1993	39	3	VfL Wolfsburg
13	Tim Ream	5 października 1987	41	1	Fulham
15	Chris Richards	28 marca 2000	1	0	Bayern Monachium
20	Reggie Cannon	11 czerwca 1998	13	0	Boavista
Pomocnicy
4	Tyler Adams	14 lutego 1999	12	1	RB Leipzig
7	Giovanni Reyna	13 listopada 2002	2	1	Borussia Dortmund
8	Weston McKennie	28 sierpnia 1998	21	6	Juventus
12	Richard Ledezma	6 września 2000	1	0	PSV
14	Owen Otasowie	6 stycznia 2001	1	0	Wolverhampton Wanderers
16	Johnny Cardoso	20 września 2001	2	0	Internacional
17	Sebastian Lletget	3 września 1992	16	3	Los Angeles Galaxy
18	Yunus Musah	29 listopada 2002	2	0	Valencia
Napastnicy
9	Nicholas Gioacchini	25 lipca 2000	2	2	Caen
11	Konrad de la Fuente	16 lipca 2001	1	0	Olympique Marsylia
19	Sebastian Soto	28 lipca 2000	1	2	Telstar
21	Ulysses Llanez	2 kwietnia 2001	3	1	Hannoverscher
23	Timothy Weah	22 lutego 2000	10	1	Lille

#	Trener	Narodowość	.	Od	Do	.	Bilans					.	Trofea
							M	Z	R	P	%
1.	Thomas Cahill	Stany Zjednoczone		20 sierpnia 1916	3 września 1916		2	1	1	0	50%		–
2.	George Burford	Stany Zjednoczone		25 maja 1924	10 czerwca 1924		3	2	0	1	67%		–
3.	Nat Agar	Anglia		27 czerwca 1925	6 listopada 1926		3	2	0	1	67%		–
4.	George Burford (2)	Stany Zjednoczone		30 maja 1928	10 czerwca 1928		2	0	1	1	0%		–
5.	Robert Millar	Stany Zjednoczone		13 lipca 1930	17 sierpnia 1930		4	2	0	2	50%		–
6.	David Gould	Szkocja		24 maja 1934	27 maja 1934		2	1	0	1	50%		–
7.	Bill Lloyd	Stany Zjednoczone		12 września 1937	26 września 1937		3	0	0	3	0%		–
8.	Andrew Brown	Szkocja		13 lipca 1947	20 lipca 1947		2	0	0	2	0%		–
9.	Walter Giesler	Stany Zjednoczone		2 sierpnia 1948	21 września 1949		8	1	1	6	13%		–
10.	William Jeffrey	Szkocja		25 czerwca 1950	2 lipca 1950		3	1	0	2	33%		–
11.	John Wood	Anglia		30 kwietnia 1952	16 lipca 1952		2	0	0	2	0%		–
12.	Ernö Schwarz	Węgry		8 czerwca 1953	25 sierpnia 1955		6	2	0	4	33%		–
13.	George Meyer	Stany Zjednoczone		7 kwietnia 1957	6 lipca 1957		4	0	0	4	0%		–
14.	Jim Reed	Stany Zjednoczone		28 maja 1959	5 lutego 1961		4	0	1	3	0%		–
15.	George Meyer (2)	Stany Zjednoczone		7 marca 1965	21 marca 1965		4	1	2	1	25%		–
16.	Phil Woosnam	Walia		15 września 1968	10 listopada 1968		9	4	1	4	44%		–
17.	Gordon Jago	Anglia		20 kwietnia 1969	11 maja 1969		2	0	0	2	0%		–
18.	Bob Kehoe	Stany Zjednoczone		20 sierpnia 1972	10 września 1972		4	0	1	3	0%		–
19.	Max Wozniak	Polska		17 marca 1973	20 marca 1973		2	0	0	2	0%		–
20.	Gene Chyzowych	Stany Zjednoczone		3 sierpnia 1973	9 września 1973		5	3	0	2	60%		–
21.	Gordon Bradley	Stany Zjednoczone		16 października 1973	15 listopada 1973		5	0	0	5	0%		–
22.	Dettmar Cramer	Niemcy		5 września 1974	8 września 1974		2	0	0	2	0%		–
23.	Al Miller	Stany Zjednoczone		26 marca 1974	24 czerwca 1974		2	0	0	2	0%		–
24.	Manfred Schellscheidt	Niemcy		19 sierpnia 1975	25 sierpnia 1975		3	0	0	3	0%		–
25.	Walter Chyzowych	Stany Zjednoczone		24 września 1976	23 listopada 1980		31	7	10	14	23%		–
26.	Alkietas Panagulias	Grecja		8 kwietnia 1983	16 czerwca 1985		18	6	7	5	33%		–
27.	Lothar Osiander	Niemcy		5 lutego 1986	13 sierpnia 1988		18	4	5	9	22%		–
28.	Bob Gansler	Stany Zjednoczone		16 stycznia 1989	21 lutego 1991		36	14	6	16	39%		–
29.	John Kowalski	Polska		12 marca 1991	16 marca 1991		2	1	1	0	50%		–
30.	Bora Milutinović	Serbia		5 maja 1991	14 kwietnia 1995		96	30	31	35	31%		1x Złoty Puchar CONCACAF
31.	Steve Sampson	Stany Zjednoczone		22 kwietnia 1995	29 czerwca 1998		62	26	14	22	42%		–
32.	Bruce Arena	Stany Zjednoczone		1 sierpnia 1998	14 lipca 2006		130	75	28	27	58%		2x Złoty Puchar CONCACAF
33.	Bob Bradley	Stany Zjednoczone		8 grudnia 2006	28 lipca 2011		80	43	12	25	54%		1x Złoty Puchar CONCACAF
34.	Jürgen Klinsmann	Niemcy		1 sierpnia 2011	22 listopada 2016		91	51	14	26	56%		1x Złoty Puchar CONCACAF
35.	Bruce Arena	Stany Zjednoczone		22 listopada 2016	13 października 2017[4]		18	10	6	2	55%		1x Złoty Puchar CONCACAF
36.	Dave Sarachan	Stany Zjednoczone		24 października 2017	1 grudnia 2018		14	4	5	5	28%		–
37.	Gregg Berhalter	Stany Zjednoczone		4 grudnia 2018	31 grudnia 2022		21	13	3	5	61%

W nawiasie podano, po raz który selekcjoner prowadził reprezentację.
Nie uwzględniono selekcjonerów tymczasowych.
(Stan na 17 listopada 2020)

• Oficjalna witryna związku
• RSSSF – archiwum zawodników z największą liczbą występów i goli
• RSSSF – archiwum trenerów 1916 – 2004
• Archiwum wyników USA 1885-1979. sover.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-07)].
• Archiwum wyników USA 1980-. sover.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-27)].