 Cerkiew w Smolewiczach | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 1776 | ||||
| Kod pocztowy |
222201 | ||||
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
 54°02′00″N 28°05′03″E/54,033333 28,084167
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Smolewicze (biał. Смалявічы, Smalawiczy) – miasto na Białorusi w obwodzie mińskim, stolica rejonu smolewickiego. 15,1 tys. mieszkańców (2010).
Historia
[edytuj | edytuj kod]Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie mińskim województwa mińskiego[2]. Lokowane w 1586 roku, własność Krzysztofa Radziwiłła[3].
Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1500 osób. 28 sierpnia 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano w pobliskim lesie. Sprawcami zbrodni byli żołnierze z Einsatzkommando 8 oraz litewskie siły pomocnicze. Dowodził SS-Hauptsturmführer Werner Schönemann[4].
Atrakcje turystyczne
[edytuj | edytuj kod]Jedną z atrakcji miasta jest stojący tutaj od 2008 roku pomnik świętego Walentego, jedyny pomnik tego świętego stojący na terenie byłego ZSRR. Pomnik ufundowali mieszkańcy parafii św. Walentego w Smolewiczach[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 91.
- ↑ Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 101.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1282.
- ↑ Na Białorusi powstał pierwszy pomnik patrona zakochanych. Wirtualna Polska, 2008-10-02 18:52. [dostęp 2011-04-25].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Aleksander Jelski, Smolewicze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 904.
