Stanisław Dziewiszek

Stanisław Dziewiszek

major dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia	12 maja 1896 Rycice
Data i miejsce śmierci	18 marca 1962 Wrocław
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	9 Dywizjon Artylerii Konnej Brygada Kawalerii „Poznań” 8 Płocki pułk artylerii lekkiej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Dziewiszek (ur. 12 maja 1896 w Rycicach, zm. 18 marca 1962 we Wrocławiu) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Virtuti Militari.

Urodził się 12 maja 1896 we wsi Rycice, w ówczesnym powiecie nowoaleksandryjskim guberni lubelskiej, w rodzinie Stanisława i Heleny z Mejerów^[1].

W kwietniu 1928 został przeniesiony z 9 dywizjonu artylerii konnej w Baranowiczach do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do składu osobowego inspektora armii we Lwowie na stanowisko oficera ordynansowego^[2][3]. W lipcu 1929 razem z inspektorem armii gen. dyw. Mieczysławem Norwid-Neugebauerem został przeniesiony do Torunia^[4]. 5 stycznia 1931, po ukończeniu kursu próbnego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1930/1932^[5][6]. 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Brygady Kawalerii „Poznań”^[7]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 8 pułku artylerii lekkiej w Płocku z pozostawieniem na kursie w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu^[8]. Później w tym pułku został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w Inspektoracie Obrony Powietrznej Państwa na stanowisku kierownika referatu w wydziale artylerii przeciwlotniczej^[10].

Po zakończeniu II wojny światowej został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień^[1].

Zmarł 18 marca 1962 we Wrocławiu. Pochowany na Cmentarzu Grabiszyńskim (pole 1-rz. 3 od ogrodzenia-gr. 127)^[11].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3138 – 3 lutego 1922^[12][13]
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14]
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[15]
• Srebrny Krzyż Zasługi^[9]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[1]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Witold Górecki: Zarys historji wojennej 3-go dywizjonu artylerii konnej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.