Stanisław Skorodecki

Stanisław Skorodecki (ur. 9 listopada 1919 we Lwowie, zm. 31 lipca 2002 w Rewalu) – polski duchowny katolicki, kapelan prymasa Stefana Wyszyńskiego.

Święcenia kapłańskie otrzymał 6 stycznia 1945 r. w Tarnowie. Do 1951 r. był wikariuszem w parafiach w Mielcu i w Ropczycach. Podczas kolędy 11 stycznia 1951 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, a następnie skazany na 10 lat więzienia pod zarzutem czynnego przeciwstawiania się władzy ludowej i przygotowywania zbrojnej grupy oporu dla obalenia ustroju. Wyrok odbywał w Rawiczu, następnie w 1953 r. został skierowany do Stoczka Klasztornego, by tam pełnić funkcję kapelana prymasa Wyszyńskiego. Następnie razem z nim przebywał w Stoczku Klasztornym i Prudniku do 1955 r.

Po wyjściu na wolność Skorodecki został prefektem w liceum pedagogicznym w Tarnowie i sekretarzem w sądzie biskupim w Tarnowie^[1]. W 1957 na polecenie Eugeniusza Baziaka zamieszkał na plebanii w Kudowie-Zdrój, a ok. 1958 zawieszony w pełnieniu funkcji kapłańskich. Następnie krótko pracował jako wychowawca w bursie dla chłopców w Trzebnicy, skąd został jednak zwolniony. Powrócił wówczas do Tarnowa i zamieszkał ze swoimi rodzicami^[1]. Prawo wykonywania czynności kapłańskiej przywrócił mu ok. 1965 Jan Nowicki, który przyjął go do pracy w macierzystej diecezji w Lubaczowie (skrawek archidiecezji lwowskiej pozostały w granicach Polski)^[1]. Tam był wikariuszem kooperatorem parafii w Krowicy (1966-1968), wikariuszem parafii protokatedralnej w Lubaczowie (1968-1978), od 1978 wikariuszem ekspozytem, a od 1979 administratorem parafii św. Mikołaja w Lubaczowie^[1]. Od 1986 r. pracował w archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej jako penitencjarz katedralny, spowiednik kleryków oraz od 1991 do 1999 proboszcz szczecińskiej katedry. Po posłudze w Katedrze przeszedł na emeryturę do parafii św. Ottona w Szczecinie, gdzie sprawował posługę duszpasterską, aż do dnia śmierci. Był konsultantem filmu Prymas. Trzy lata z tysiąca, w którym jego postać zagrał Zbigniew Zamachowski. W pracy duszpasterskiej Skorodecki zajmował się głównie wychowaniem młodzieży - z grona jego uczniów ponad 150 zostało kapłanami. Zmarł tragicznie w wodach Bałtyku 31 lipca 2002 r. Pogrzeb odbył się w Ropczycach, gdzie spoczął na miejscowym cmentarzu parafialnym.

W 1999 został honorowym obywatelem Lubaczowa^[1].

Prokuratura nie znalazła podłoża przestępczego w okolicznościach jego śmierci. Śmierć Skorodeckiego nastąpiła dwa dni po ukazaniu się w tygodniku "NIE" artykułu oskarżającego go o pedofilię^[2]. Zarzuty o molestowanie potwierdził również na bazie własnych osobistych doświadczeń z księdzem prof. Stanisław Obirek^[3][4]. Nazwał go nawet drapieżcą^[5], a jego śmierć w wodach Bałtyku uznał za karę boską^[6].

Niektórzy historycy twierdzą, że Skorodecki był konfidentem Urzędu Bezpieczeństwa, w okresie wspólnego uwięzienia z prymasem Wyszyńskim^[7][a]. Zdaniem historyk Ewy Czaczkowskiej, w IPN znajduje się 10 tomów jego donosów na prymasa Stefana Wyszyńskiego^[8]. Skorodecki odrzucał wszelkie zarzuty rzekomej współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa i Służbą Bezpieczeństwa^[7].

• Stanisław Obirek, Artur Nowak: Wąska ścieżka. Dlaczego odszedłem z Kościoła. Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2020. ISBN 978-83-268-2959-8.