Tomasz Blecharczyk

Tomasz Blecharczyk

Data urodzenia	1935
Data śmierci	6 sierpnia 2017
Zawód, zajęcie	nauczyciel
Miejsce zamieszkania	Sanok
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	doktor
Małżeństwo	Anna
Dzieci	Grzegorz, Wojciech
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Tomasz Blecharczyk (ur. 1935, zm. 6 sierpnia 2017) – polski nauczyciel i pedagog.

Pochodził z Dubiecka^[1]. Ukończył Liceum Pedagogiczne w Przemyślu w 1953^[1]. Został nauczycielem w szkole podstawowej, a po dwóch latach został powołany do oficerskiej szkoły rezerwy, którą ukończył w 1957 w stopniu podporucznika ludowego Wojska Polskiego^[1]. Następnie podjął studia wyższe w zakresie geografii na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku^[1]. Od 1961 do 1965 był nauczycielem w szkole podstawowej w Horyńcu-Zdroju^[1]. Po zawarciu małżeństwa przeniósł się wraz z żoną w jej rodzinne strony i został nauczycielem w szkole podstawowej w Olchowcach pod Sanokiem^[1]. Po roku, w 1966 został dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 2 im. Stanisława Łańcuckiego w Sanoku^[1][2]. Szkoła była placówką numer 100 w województwie rzeszowskim w ogólnokrajowym planie 1000 szkół na Tysiąclecie Państwa Polskiego^[1]. Ukończył podyplomowe Studium Organizacji i Zarządzania Oświatą przy Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Sulejówku w wymiarze trzech semestrów^[1]. W 1971 został nauczycielem geografii i dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego im. Komisji Edukacji Narodowej w Sanoku. Od czasu inauguracji roku szkolnego 3 września 1973 na dyrektorze Blecharczyku wywierano presję, ażeby usunął tablice upamiętniające uczniów szkoły zmarłych podczas II wojny światowej m.in. ZSRR, w tym w ramach zbrodni katyńskiej (czyniła to m.in. działaczka PZPR Helena Grabowska)^[3]. Ostatecznie, w obawie o swoje stanowisko dyr. Blecharczyk zlecił zdjęcie tablic pod koniec sierpnia 1976, na których dokonano zmian, aczkolwiek nie otrzymał on rekomendacji na kolejną kadencję dyrektora, po upływie dotychczasowej w dniu 30 września 1976 (od 1 września 1976 dyrektorem I LO była wspomniana H. Grabowska)^[3]. Następnie, przez rok pracował jako pedagog szkolny w I LO^[3]. Od 1977 był dyrektorem Liceum Medycznego w Sanoku, a po połączeniu obu placówek był dyrektorem Medycznego Studium Zawodowego i (ponownie) I LO im. KEN w Sanoku w latach 1980–1986^{[3][1][4][5][6][7][8][9]}.

Podjął studia doktoranckie zorganizowane przez Instytut Doskonalenia Nauczycieli przy Uniwersytecie Warszawskim i uzyskał tytuł naukowy doktora na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Ocena pracy nauczyciela w teorii i praktyce pedagogicznej^[1][10]. Został działaczem Związku Nauczycielstwa Polskiego, członkiem Zarządu Głównego ZNP, przewodniczącym komisji pedagogicznej ZG ZNP^[1]. Był członkiem społecznej rady programowej czasopisma „Głos Nauczycielski”^[1]. Pod koniec lat 80. pełnił stanowisko kuratora wojewódzkiego Kuratorium Oświaty i Wychowania^[11][12][13]. 15 października 1977 jako delegat uczestniczył w Ogólnopolskim Kongresie Pedagogicznym w Warszawie^[14].

Był członkiem Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Sanoku^[15]. Został wybrany radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku w 1984 i zasiadł w Komisji Oświaty, Kultury i Sportu^[16]. Od 1986 do 1993 był prezesem Szkolnego Związku Sportowego (SZS) w województwie krośnieńskim^[17]. Kandydował do Senatu RP w wyborach parlamentarnych w 1991 w okręgu wyborczym województwo krośnieńskie^[18][19].

Jego żoną została Anna, nauczycielka języka rosyjskiego^[1]. Ich synami są Grzegorz (ur. 1960, prawnik, sędzia Sądu Rejonowego i Okręgowego w Krośnie)^[1][20][21] i Wojciech (ur. 1962, nauczyciel, polityk, burmistrz Sanoka)^[1][22].

Zmarł 6 sierpnia 2017 w wieku 82 lat, a jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 9 sierpnia 2017^[23].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1985)^[24].
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”^[25].
• Dyplom „za wybitne osiągnięcia i zaangażowanie w pracy ideowo-wychowawczej” przyznany przez władze PZPR (1982)^[26].
• Nagroda Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia – dwukrotnie (1977^[27], 1982^[28]).
• Odznaka honorowa „Za zasługi dla województwa krośnieńskiego” (1983)^[29].
• „Jubileuszowy Adres” (1984)^[30].