Topola kanadyjska

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	topola
Nazwa systematyczna
Populus ×canadensis Moench Verz. ausland. Baume 81. 1785[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Topola kanadyjska, topola euramerykańska (Populus × canadensis) – mieszaniec z rodziny wierzbowatych (Salicaceae). Mianem topól kanadyjskich określane są kultywary oraz spontaniczne mieszańce powstałe w wyniku krzyżowania euroazjatyckiej topoli czarnej (P. nigra) z topolą deltoidalną (P. deltoides). W Polsce powszechnie sadzonych jest 6 odmian: 'Serotina', 'Robusta', 'Marilandica', 'Gelrica', 'Grandis'/'Regenerata' i 'Flachslanden'^[4]. Znanych jest także wiele kultywarów pochodzących z krzyżowania różnych odmian gatunków rodzicielskich, przy czym poza wyżej wymienionymi, są one spotykane rzadko. Topole euramerykańskie odkrywane, opisywane i rozpowszechniane w uprawie zaczęły być w Europie od XVIII wieku^[5].

Pokrój

Rosłe drzewa osiągające do 3 m średnicy pnia, o wysokości do 30-40 metrów, z szeroką, wysoką i bardzo luźną koroną. Korony szerokie i mniej lub bardziej kopulaste ('Serotina', 'Flachslanden', 'Marilandica', 'Virginiana de Frignicourt') lub wyniosłe i bardziej zwarte ('Robusta', 'Grandis', 'Gelrica', 'I-214')^[4].

Pień

Masywny, zgrubiały u nasady, opatrzony bardzo luźno ułożonymi i szeroko odstającymi konarami. Kora jasnoszara ('Gelrica') do szarobrązowej ('Robusta', 'Grandis', 'Flachslanden') i ciemnoszarej ('Serotina', 'Marilandica'), przeważnie głęboko bruzdowana, bruzdy często długie i dość szerokie. Rzadko tworzą guzy i odrośla^[4].

Liście

W zarysie trójkątne, mają około 7–8 cm długości, u nasady są ścięte lub lekko sercowate, ze smukłym wierzchołkiem z przodu, wyraźnie oddzielonym od pozostałej powierzchni blaszki, na brzegach faliste, dzięki płaskim ząbkom nierównej wielkości. U nasady blaszki z gruczołkami. Ogonki liściowe zwykle bardzo wyraźnie spłaszczone, mające 3–5 cm długości^[6].

Kwiaty

Kotki męskie błyszczące, czerwonawe, odpadają po przekwitnieniu. Kotki żeńskie dość grube i masywne są błyszczące, zielonożółte i odpadają znacznie później^[7].

Owoce

Torebka owocowa, zawierająca pęczki włosów nasiennych, służących do rozsiewania przez wiatr. Wytwarzane w wielkich ilościach^[8].

Megafanerofit. Roślina dwupienna. Drzewa rosną bardzo szybko. Kwitną w marcu i kwietniu. Drewno jest miękkie, można z niego produkować celulozę. W zależności od odmiany żyją przeważnie ok. 100-150 lat, choć w gorszych warunkach i nadmiernym zagęszczeniu zaczynają obumierać w wieku 40-50 lat^[4].

W Polsce w formie zdziczałej występuje na nieużytkach, brzegach rzek, na wsiach i w miastach, miejscami wypiera rodzime topole czarne. Jest sadzona głównie przy drogach (najczęściej 'Robusta'), w gospodarstwach, w terenach zieleni i w parkach (liczne wartościowe odmiany).

Odmiany uprawiane w Polsce^[9][10]:

• 'Serotina' – topola późna. Najstarszy mieszaniec topoli kanadyjskiej. Spotykana jeszcze na wsiach i w starych parkach. Korona kopulasta, wysoko lub nisko osadzona z długimi i masywnymi konarami. Kora na pniu bardzo głęboko bruzdowana. Listnieje w maju – najpóźniej ze wszystkich topól.

• 'Robusta' – topola bujna, topola niekłańska. Najpopularniejszy i nadal powszechnie sadzony kultywar o wysoko osadzonej cylindrycznej koronie i ukośnie w górę skierowanymi konarami.

• 'Marilandica' – topola holenderska. Stary mieszaniec popularny w miastach o szerokiej koronie i lekko przewieszających się obwodowych gałązkach. Często tworzy na pniu guzy i pędy odroślowe.

• 'Gelrica' – topola geldryjska. Ozdobna odmiana o jasnokremowej barwie kory na młodych konarach. Kora na pniach płytko spękana i w odcieniach jaśniejszej szarości.

• 'Grandis'/'Regenerata' – topola francuska. Drzewo o prostym, wysokim pniu i szeroko cylindrycznej koronie. Słabo się zapyla, przez co masowo zrzuca owocostany przed dojrzeniem.

• 'Flachslanden' – topola bawarska. Popularny i nadal sadzony kultywar o szerokiej koronie i długich, przewieszających się kwiatostanach żeńskich. Pień prosty, bez narośli.

Inne:

• 'Virginiana de Frignicourt' – pędy kanciaste o czerwonym zabarwieniu. Korona szeroka.
• 'Löns' – mutant topoli bujnej o zielonej barwie młodych liści.
• 'I-214' – włoski kultywar o jasnej barwie korny. W Polsce nie w pełni mrozoodporny.

Topole popularnie sadzone w wielu obszarach (także w Polsce). Stosowane dla uzyskania szybko rosnących zadrzewień.