| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
3 + 93 pasażerów |
| Historia | |
| Data oblotu |
25 lutego 1963 |
| Lata produkcji |
1965-1985 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki turbośmigłowe Rolls-Royce Tyne RTy.20 Mk.22 |
| Moc |
każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
40 m |
| Średnica wirnika |
5,5 m |
| Długość |
32,40 m |
| Wysokość |
11,65 m |
| Powierzchnia nośna |
160 m² |
| Masa | |
| Własna |
28 500 kg |
| Startowa |
49 200 kg |
| Do lądowania |
47 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
513 km/h |
| Prędkość przelotowa |
455 km |
| Pułap praktyczny |
8200 m |
| Zasięg |
8850 km (z ładunkiem 5 ton ok. 3 800 km) |
| Rozbieg |
730 m |
| Dobieg |
550 m |
| Dane operacyjne | |
| Przestrzeń ładunkowa | |
| 42,5 m² (126,72 m³) | |
| Użytkownicy | |
| Francja Niemcy Republika Południowej Afryki Turcja | |
| Rzuty | |
| |
Transall C-160 – samolot transportowy produkowany przez francusko-niemiecki koncern Transporter Allianz. W skład wspólnego francusko-niemieckiego konsorcjum Transall (Transporter-Allianz) weszły niemieckie firmy Blume, Hamburger Flugzeugbau i Weser Flugzeugbau oraz francuska Nord Aviation. Do napędu wybrano sprawdzone silniki Rolls-Royce Tyne Mk 22, produkowane we Francji na licencji. Produkcja samolotu zakończyła się w roku 1989. Jego załogę stanowią 3 osoby. Ponadto samolot może zabrać 93 żołnierzy lub ładunek o masie do 16 000 kg[1].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Transall C-160 jest samolotem transportowym zbudowanym w konfiguracji górnopłata z wysoko zamontowaną częścią ogonową dla ułatwienia załadunku przez dużą rampę z tyłu z możliwością jej opuszczania także w czasie lotu (umożliwiało to zrzuty wielkogabarytowe). W kokpicie znajdowało się miejsce dla pilota, drugiego pilota i technika pokładowego. Oficer systemów taktycznych uzupełniał załogę, jeśli operacja tego wymagała. Aby chronić załogę, podłogę kokpitu i przedniej części ładowni wyłożono matami kuloodpornymi. Ładownia o 13,5 m długości, 3 m wysokości i 3,2 m szerokości była połączona z kokpitem za pomocą małych schodów. W tylnej części załadunkowej po obu stronach znajdowały się drzwi dla skoczków spadochronowych. Cały kadłub zaprojektowano jako kabinę ciśnieniową, co umożliwiło osiągnięcie wysokości przelotowej ponad 8000 m[2].
Niskociśnieniowe opony podwozia (3,0 do 3,3 bara) w połączeniu z rozpórkami sprężyn zamontowanymi w gondolach podwozia na kadłubie umożliwiły Transallowi lądowanie i startowanie nawet na nieutwardzonych nawierzchniach. Główne podwozie mogło być opuszczane hydraulicznie w celu załadunku i rozładunku. Ułatwiło to załadunek pojazdów i towarów wielkogabarytowych przez tylną rampę. Przednie koło również miało bliźniacze opony i można je kierować pod kątem +/- 55 stopni w stosunku do osi wzdłużnej. Dzięki odwróceniu ciągu Transall był w stanie skręcić na pasie startowym o normalnej szerokości[2].
Ostatni lot Transalla w służbie Bundeswehry odbył się 23 września 2021. Jego następcą jest Airbus A400M[2].
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]
Niemcy- Luftwaffe (110 C-160D)
Francja- Armée de l’air (50 C-160F, 23 C-160NG, zmodernizowane do C-160R, 4 komunikacyjne C-160H, 2 samoloty SIGINT C-160G Gabriel)
Turcja- Türk Hava Kuvvetleri (21 C-160T)
Południowa Afryka- South African Air Force (9 C-160Z)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ślązak, Ostatnie miesiące służby niemieckich C-160 Transall [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 11 marca 2021 [dostęp 2021-04-04] (pol.).
- ↑ a b c Transall C-160D: Der Allround-Cargo-Flieger für jede Piste. www.bundeswehr.de. [dostęp 2024-10-22]. (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Riccardo Niccoli, Samoloty, Bellona 2001. ISBN 83-11-09406-3
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe | |
| Samoloty szturmowe | |
| Samoloty patrolowe i zwalczania okrętów podwodnych | |
| Samoloty szkolno-treningowe | |
| Samoloty transportowe | |
| Tankowce powietrzne | |
| Śmigłowce i pionowzloty | |
| Bezzałogowe | |
| Konstrukcje doświadczalne i prototypy |
