Władysław Szepieniec

Władysław Szepieniec

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1898 Rymanów
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1918–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	3 Batalion Strzelców Sanockich 18 Dywizja Piechoty 5 Pułk Strzelców Podhalańskich 1 Pułk Strzelców Podhalańskich
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Późniejsza praca	dyrektor techniczny Polskich Zakładów Garbarskich w Krakowie
Odznaczenia

Władysław Szepieniec (ur. 27 czerwca 1898 w Rymanowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Syn Bartłomieja, garbarza^[1], i Teresy z domu Wołczańskiej urodzony 27 czerwca 1898 w Rymanowie^[2]. Był bratem: Andrzeja (ur. 1896)^[a], Mieczysława (ur. 1903)^[5], Bronisława (ur. 1906) i Bolesława (ur. 1911)^[6][b].

Działał w Polskim Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół” w Rymanowie^[8]. W 1917 zdał egzamin dojrzałości (tzw. matura wojenna) w Państwowym Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Mieczysław Dukiet, Kazimierz Kwaśniewicz, Stanisław Ochęduszko)^[9][10].

W Wojsku Polskim służył od 1918^[2]. W czasie wojny polsko-ukraińskiej 1919 walczył w szeregach 3 batalionu strzelców sanockich^[2]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 był w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty^[2]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Intendenturze 18 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 72 Pułk Piechoty^[11]. Po zakończeniu działań wojennych został przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 5 pułku strzelców podhalańskich w Przemyślu^[12][13]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1534. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[14][15]. 29 stycznia 1932 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 i 43. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty. Nadal posiadał przydział w rezerwie do 5 psp^[16]. W 1934 posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku strzelców podhalańskich i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto^[17].

Zawodowo pracował na stanowisku dyrektora technicznego Polskich Zakładów Garbarskich w Krakowie^[18][2].

Wobec zagrożenia konfliktem, w 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu II wojny światowej walczył w kampanii wrześniowej, uczestniczył w obronie Lwowa. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 i wkroczeniu do Lwowa, został aresztowany przez Sowietów i był przetrzymywany w obozie w Starobielsku^[2]. Wiosną 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Pogrzebano go potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[19]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod poz. 3761^[2].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4537 – 1922^[20][21]

5 listopada 1935 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[18].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana^[22][23][24]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[25][26][27].

14 kwietnia 2012, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, przy cmentarzu rzymskokatolickm parafii św. Wawrzyńca w rodzinnym Rymanowie został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Władysława Szepieńca^[28][29][30].

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Klimkowscy żołnierze walczący o wolność naszego kraju. [dostęp 2014-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 marca 2014)].
• Władysław Szepieniec. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2014-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 marca 2014)].