Włodzimierz Szaranowicz

Vladimir Šaranović

Włodzimierz Szaranowicz (2020)
Data i miejsce urodzenia	21 marca 1949 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz sportowy, nauczyciel, trener
Miejsce zamieszkania	Milanówek
Narodowość	polsko-czarnogórska
Alma Mater	Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie
Pracodawca	Polskie Radio (1976–1983?) Telewizja Polska (1977–2019)
Małżeństwo	Magdalena Szaranowicz
Dzieci	Marta, Luka, Michał
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Włodzimierz Szaranowicz (ur. 21 marca 1949 w Warszawie jako Vladimir Šaranović^[a][1]) – polski dziennikarz radiowy i telewizyjny, prezenter i komentator sportowy, a także koszykarz, pedagog i trener pochodzenia czarnogórskiego.

Od 1976 związany był z Polskim Radiem, a od 1977 z Telewizją Polską. Dyrektor redakcji sportowej Telewizji Polskiej i kanału TVP Sport (2009–2017). W swojej karierze sprawozdawcy sportowego był dziewiętnaście razy akredytowany na letnie i zimowe igrzyska olimpijskie^[2] (od igrzysk w Moskwie w 1980 do igrzysk w Pjongczangu w 2018)^[3], co stawia go pod tym względem na pierwszym miejscu wśród wszystkich polskich dziennikarzy sportowych i w czołówce światowej listy^[4]. W marcu 2019 poinformował o zakończeniu pracy zawodowej^[5].

Jest synem czarnogórskich imigrantów z Jugosławii^[6]. Jego matka pochodziła z Cetynii, ojciec wywodził się ze znanego rodu Šaranoviciów z okolic Podgoricy^[7]; w czasie II wojny światowej był partyzantem i trafił do obozu jenieckiego we Włoszech^[6]. Matka Włodzimierza również przebywała w jenieckim obozie na Bałkanach, później przez długi czas mieszkała w Stanach Zjednoczonych^[8]. Po wojnie Šaranović studiował prawo, uczył się też na Akademii Wojskowej, pracował w placówce dyplomatycznej w Pradze, a później w Warszawie, gdzie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych poznał przyszłą żonę. W 1948 w Jugosławii rozpoczęły się czystki dotyczące byłych partyzantów. Šaranović otrzymał już nominację na ambasadora w Rzymie, ale w ojczyźnie mogło też czekać na niego więzienie. Ostatecznie wraz z żoną pozostał w Polsce^[6], gdzie w 1949 urodził się ich syn, Vladimir.

Długo wstydził się swojej etnicznej inności – odmawiał rozmawiania z rodzicami po serbsku i używał polskiego imienia Włodzimierz. Kraj przodków odwiedził po raz pierwszy w wieku 21 lat^[8], biorąc udział w pogrzebie swego stryja^[6]. Poznał też wtedy swojego kuzyna Slobodana, z którym połączyła go bardzo mocna więź – dopiero po jego śmierci spolszczył w 2010 swoje nazwisko^[6]. Rodzice Szaranowicza nigdy nie zdecydowali się na podróż do Jugosławii, sam Włodzimierz odwiedzał Czarnogórę regularnie i mocno przeżył wojnę domową.

W dzieciństwie mieszkał na Saskiej Kępie, później wraz z rodziną przeniósł się na Muranów^[1]. Jego młodszy brat Czedomir po ukończeniu studiów w Polsce wyjechał w 1979 do USA^[6]. Włodzimierz ukończył L Liceum Ogólnokształcące im. Ruy Barbosy w Warszawie^[9]. Z kolegami ze szkoły i podwórka uprawiał wiele sportów, m.in. grał w koszykówkę, poza tym chętnie pływał i biegał^[8]. Decyzję o wyborze sportu jako swej drogi życiowej podjął po zwycięstwie Zdzisława Krzyszkowiaka na igrzyskach w Rzymie w 1960. Ukończył warszawską AWF na specjalizacji koszykówki (miał zajęcia m.in. z Walentym Kłyszejką) i uzyskał dyplom trenera drugiej klasy^[2]. Pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w Aninie i w Szkole Podstawowej nr 138 w Międzylesiu. Tam, z grupą dziewcząt z piątej klasy i z pobliskiego klasztornego domu dziecka, wygrał koszykarską olimpiadę warszawską. Wśród jego zawodniczek była Alicja Szczęsna, późniejsza żona Macieja i matka Wojciecha^[6]. Na AWF spikerował na meczach koszykówki, siatkówki i piłki ręcznej.

Jeszcze w liceum, grając w koszykówkę (na pozycji rozgrywającego), zdobył ze swoją drużyną wiele medali rozgrywek młodzieżowych. Na studiach występował w barwach AZS Warszawa. Sportową karierę zakończył w wyniku wypadku podczas jazdy na nartach w Sudetach, gdy zahaczył o korzeń ukryty pod śniegiem. Sytuacja była na tyle poważna, że nieomal skończyłoby się amputacją^[10]. Noga, w której zbierała się ropa, goiła się trzy lata, stwierdzono ponadto staw rzekomy. Zrost rozpoczął się dopiero po upadku Szaranowicza ze schodów, uderzeniu z całej siły nogą o ścianę i jej ponownym złamaniu^[6]. Później często doznawał kolejnych kontuzji, a do wyczynowego sportu nigdy nie powrócił.

Planował rozpocząć karierę naukową i szerzyć wiedzę o historii sportu. Zamiast tego dwukrotnie wyjeżdżał do Szwecji, a także do Anglii. Pracował jako sprzedawca obrazków, sprzątacz w parku zabaw Liseberg i barman w Swiss Cottage^[6].

W 1976 razem z Dariuszem Szpakowskim i Henrykiem Urbasiem został przyjęty do pracy na etacie w Polskim Radiu^[11], gdzie pracowała już jego matka (jako inspektor programowy)^[6]. Ich nauczycielami radiowej profesji byli Bohdan Tomaszewski i Bogdan Tuszyński^[8], wymowy uczył natomiast Gustaw Holoubek^[12].

W 1978 relacjonował dla radia mistrzostwa świata w boksie w Belgradzie^[13]. W 1980 komentował igrzyska w Moskwie (m.in. szermierkę). Na radiowej antenie prowadził m.in. Gimnastykę poranną^[14] i Kronikę sportową^[15].

Debiut w Telewizji Polskiej zaliczył w lutym 1977^[16], kiedy zastąpił Tomasza Hopfera w magazynie dla dzieci i młodzieży Teleranek^[17]. Przez kilka lat prowadził w nim cykl Gawędy sportowe^[18]. Na stałe do TVP przeniósł się w 1983^[2].

Na antenie TVP wielokrotnie był gospodarzem czy gościem studio przy różnej rangi wydarzeniach sportowych. Prowadził też m.in. Studio Sport, programy Sportowa niedziela i Sportowa sobota. W autorskim programie Jeden na jeden rozmawiał o sporcie z zawodnikami i trenerami^[19]. Przekazywał telewidzom relacje z wielu dyscyplin. Na początku komentował kolarstwo, później również pływanie^[2], piłkę nożną (m.in. Euro 2000) i ręczną, siatkówkę i boks. Najczęściej jednak do kabiny komentatorskiej zasiadał przy okazji rozgrywania zawodów lekkoatletycznych (wielokrotnie mistrzostwa świata) i narciarskich, ze szczególnym uwzględnieniem skoków narciarskich. Regularnie komentował również ceremonie otwarcia i zamknięcia kolejnych igrzysk olimpijskich. Jedynymi igrzyskami, na jakich go zabrakło od momentu debiutu były igrzyska w Los Angeles w 1984^[2].

W pierwszej połowie lat 90. wylansował modę na koszykówkę w Polsce^[2], wtedy bowiem TVP rozpoczęła regularne transmitowanie spotkań ligi NBA. Szaranowicz komentował je razem z Ryszardem Łabędziem (czasami także z Markiem Rudzińskim), a każdą transmisję zaczynał od charakterystycznego zawołania Hej, hej, tu NBA. Telewizyjna widownia tych spotkań sięgała niekiedy kilku milionów widzów^[20]. Jeszcze większą popularnością cieszyły się dekadę później ekspresywnie komentowane przez Szaranowicza transmisje zawodów Pucharu Świata w skokach narciarskich^[21]. Sukcesy Adama Małysza spowodowały zjawisko Małyszomanii, zaś relacje z występów najpierw jego, a potem Kamila Stocha w szczytowych momentach były śledzone w TVP nawet przez kilkanaście milionów widzów^[22][23]. Po ostatnim w karierze skoku Małysza na mistrzostwach świata w 2011 Szaranowicz rozpłakał się na antenie^[24].

W latach 2002–2009 był jednym z prowadzących magazyn poranny Pytanie na śniadanie w TVP2^[25], natomiast w latach 2007–2008 zasiadał w jury programu rozrywkowego Gwiazdy tańczą na lodzie w tej samej stacji^[26].

Od 12 listopada 2009 do 31 maja 2017 był dyrektorem kanału TVP Sport. Tym samym jednocześnie był szefem sportu w Telewizji Polskiej^[27][28].

Zasiadał w Komisji ds. Mediów i Marketingu Polskiego Związku Piłki Nożnej^[29].

Obowiązki zawodowe i postępujące z wiekiem problemy zdrowotne sprawiły, że Szaranowicz zaczął ograniczać swoją aktywność sportową^[6].

19 lutego 2018 na zakończenie transmisji drużynowego konkursu skoków narciarskich podczas ZIO 2018 w Pjongczangu zapowiedział, że to jego ostatnie zimowe igrzyska w roli dziennikarza^[30][31]. W marcu 2019 (w dniu 70. urodzin Szaranowicza) opublikowano jego rozmowę z Jerzym Chromikiem, w której poinformował o przejściu na emeryturę z powodu choroby neurologicznej (w wywiadzie w 2024 przekazał, że jest to choroba Parkinsona^[32]), której objawy zaczął dostrzegać cztery lata wcześniej^[33][34]. Pożegnalny benefis dziennikarza pt. „Halo Włodku!” odbył się 29 marca w siedzibie Polskiego Komitetu Olimpijskiego w Warszawie. W wydarzeniu wzięli udział medaliści imprez sportowych, których występy Szaranowicz komentował, jego rodzina, przyjaciele i zawodowi wychowankowie oraz osoby związane z Telewizją Polską^[35].

W 2024 został honorowym attaché prasowym reprezentacji Polski na XXXIII Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu^[36]. Będą to dla niego dwudzieste igrzyska olimpijskie, w których uczestniczy^[36].

• Trzy olimpiady (1980) – narrator (głos)
• Pierwszy medal (1980) – narrator (głos)
• Flubber (1997) – komentator meczu koszykówki (głos)
• Złotopolscy (1998) – dziennikarz (odc. 13)
• Nóż w głowie Dino Baggio (1999) – reporter
• Kurczak Mały (2005) – komentator sportowy (głos)
• Faceci do wzięcia (2008) – (odc. 76)
• Jeż Jerzy (2010) – on sam (głos)

W 2005 razem z Dariuszem Szpakowskim użyczył swojego komentarza polskiej wersji komputerowego symulatora piłkarskiego z serii FIFA – FIFA 06^[37]. Jego głos nagrano łącznie do trzynastu gier z tej serii (FIFA 06, FIFA 07, 2006 FIFA World Cup, FIFA 08, FIFA 09, FIFA 10, FIFA 11, FIFA 12, UEFA Euro 2012, FIFA 13, FIFA 14, FIFA World i FIFA 15^[38]). Od 2015 i gry FIFA 16 komentatorskim partnerem Szpakowskiego jest Jacek Laskowski^[39].

Swojego głosu komentatora użyczył również do komputerowych symulatorów skoków narciarskich: Skoki narciarskie 2002: Polskie złoto, Skoki narciarskie 2003: Polski orzeł i Skoki narciarskie 2005, a także w grze wideo Kurczak Mały z 2005^[38].

Jego żoną jest Magdalena Szaranowicz, z którą ma troje dzieci: córkę Martę Szaranowicz-Kusz (ur. 1983, z wykształcenia socjolog) i dwóch synów: Lukę (ur. 1978, z wykształcenia prawnik, prowadzi w Dzień dobry TVN cykl Luka w prawie)^[40] i Michała (ur. 1992)^[41]. Wraz z żoną mieszka w Milanówku pod Warszawą^[42].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2024^[43]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2013^[44][45]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1999^[46]

• Wiktor (1985)^[16]
• Telekamera w kategorii Dziennikarz sportowy (dwukrotnie: 1999 i 2000)^[47][48]
• Telekamera w kategorii Komentator sportowy (2008)^[49]
• Złota Telekamera (2009)^[50]
• Superwiktor (2009)^[51]
• Nagroda im. Bohdana Tomaszewskiego (Grand Press) (2016)^[52]
• Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie (2018)^[53]
• Złote Kolce w kategorii Dziennikarz lekkoatletyczny (2018)^[54]

27 października 2021 nakładem firmy Wydawnictwo SQN ukazała się autobiografia Włodzimierza Szaranowicza napisana wspólnie z jego córką Martą Szaranowicz-Kusz w formie książki papierowej (w wersji z miękką i twardą okładką) oraz ebook^[55]. 15 grudnia nakładem firmy Audioteka S.A. książka ukazała się w wersji audiobook czytanej przez Piotra Fronczewskiego i Martę Markowicz^[56].

• Włodzimierz Szaranowicz w bazie filmpolski.pl
• Włodzimierz Szaranowicz w bazie Filmweb