Gustaw Holoubek

Data i miejsce urodzenia	21 kwietnia 1923 Kraków
Data i miejsce śmierci	6 marca 2008 Warszawa
Zawód	aktor, reżyser, pedagog
Współmałżonek	Magdalena Zawadzka (1973–2008)
Lata aktywności	1947–2008
Zespół artystyczny
Teatry Dramatyczne w Krakowie (1947–1949) Teatr Śląski w Katowicach (1949–1957) Teatr Polski w Warszawie (1958–1959, 1982–1989) Teatr Dramatyczny w Warszawie (1959–1963, 1969–1982) Teatr Narodowy w Warszawie (1963–1968) Teatr Ateneum w Warszawie (1968–1969, 1989–2008)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Gustaw Teofil Holoubek (ur. 21 kwietnia 1923 w Krakowie, zm. 6 marca 2008 w Warszawie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser i dyrektor teatrów, pedagog, prezes Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu, członek Polskiej Akademii Umiejętności, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1982), senator I kadencji (1989–1991). Określany mianem jednego z najwybitniejszych polskich aktorów oraz reżyserów teatralnych i filmowych w historii^[1][2][3][4].

Był jedynym dzieckiem Czecha Gustawa, który osiedlił się w Polsce po I wojnie światowej, żeniąc się z owdowiałą Eugenią Estreicher z Krakowa. Jego ojciec ukończył Terezjańską Akademię Wojskową, w czasie I wojny światowej służył w II Brygadzie Legionów Polskich^[5].

Gustaw Holoubek miał piątkę przyrodniego rodzeństwa. W dzieciństwie grał w piłkę nożną w juniorach Cracovii. W 1935 podjął naukę w I Gimnazjum przy Placu na Groblach, w 1939 – jeszcze przed wybuchem wojny – zdał egzamin dojrzałości^[5].

W 1939 na ochotnika zaciągnął się do wojska i uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został żołnierzem 20 Pułku Piechoty w Krakowie, z którym znalazł się we Lwowie. Gdy oddział zaczął się wycofywać, Gustaw Holoubek znalazł się w grupie, która przekroczyła granicę stref okupacyjnych pod Przemyślem. Po ujęciu osadzono go w obozie jenieckim w Magdeburgu, następnie przeniesiono do fortu w Toruniu. Tam na przełomie lat 1939/1940 zachorował na gruźlicę, z którą zmagał się później przez wiele lat. W kwietniu 1940 uzyskał zwolnienie; nastąpiło to po interwencji jego matki, która powołała się na zasługi ojca z czasów I wojny światowej. Do końca okupacji Gustaw Holoubek mieszkał w Krakowie^[5], tam pracował w lokalnej gazowni.

Uczęszczał do I Państwowego Liceum i Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie^[1]. W 1945 rozpoczął naukę w Studiu Aktorskim przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego. W trakcie nauki grał epizodyczne role oraz statystował w wystawianych w teatrze przedstawieniach^[5]. W 1947 ukończył studia w krakowskim Państwowym Studiu Dramatycznym (przekształconym później w Państwową Wyższą Szkołę Teatralną).

W teatrze zadebiutował 1 marca 1947 rolą Charysa w Odysie u Feaków Stefana Flukowskiego w Starym Teatrze w Krakowie. 9 lipca 1947 zdał egzamin do ZASP, w ramach zadania egzaminacyjnego przedstawił wraz z Haliną Gryglaszewską scenę z dramatu Sędziowie Stanisława Wyspiańskiego, otrzymując ocenę celującą^[5].

W latach 1949–1956 pracował jako kierownik artystyczny, reżyser i aktor Teatru Śląskiego w Katowicach^[5].

W trakcie swojej kariery teatralnej wcielił się m.in. w doktora Ranka w dramacie Dom lalki Henrika Ibsena. Główną rolę żeńską w tej sztuce (wyreżyserowanej przez aktora) zagrała jego żona Danuta Kwiatkowska (Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, 1954)^[6]. Zagrał także rolę tytułową w Fantazym Juliusza Słowackiego we własnej reżyserii (Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, 1955), sędziego Custa w Trądzie w pałacu sprawiedliwości Ugo Bettiego w reż. Marii Wiercińskiej (Scena Kameralna Teatru Polskiego w Warszawie, 1958), Goetza w Diable i Panu Bogu Jean-Paula Sartre’a w reż. Ludwika René (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1960), Skrzypka w Rzeźni Sławomira Mrożka (1975), tytułową w Królu Learze Williama Szekspira (1977, oba przedstawienia w reż. Jerzego Jarockiego w Teatrze Dramatycznym w Warszawie). W 1989 wystąpił w przedstawieniu Mała apokalipsa na podstawie powieści swego przyjaciela Tadeusza Konwickiego, wyreżyserowanym przez Krzysztofa Zaleskiego (Teatr Ateneum w Warszawie).

Był Gustawem-Konradem w Dziadach Adama Mickiewicza, inscenizowanych w 1967 przez Kazimierza Dejmka w Teatrze Narodowym. Zdjęcie tego przedstawienia z afisza przez władze przyczyniło się do wybuchu demonstracji studenckich i zapoczątkowało w wydarzenia marcowe w 1968^[5]. Kreacja Gustawa Holoubka, odtwórcy głównej roli, wpłynęła na wymowę widowiska i oddźwięk społeczny przedstawienia. W 1981 zagrał Superiusza w Pieszo Sławomira Mrożka, w reżyserii Jerzego Jarockiego. Zaprotestowała wówczas m.in. grupa wojskowych, publikując list w „Żołnierzu Wolności”.

Był wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie. Przez wiele lat pełnił funkcję dyrektora Teatru Dramatycznego w Warszawie. Został odwołany w styczniu 1983 z powodu konfliktu z ówczesnymi władzami.

W filmie zadebiutował rolą Feliksa Dzierżyńskiego w filmie biograficznym Żołnierz zwycięstwa (1953) w reż. Wandy Jakubowskiej. Pod koniec lat 50. stworzył głośne kreacje w Pętli (1957) oraz Pożegnaniach (1958) Wojciecha Hassa, surrealistycznym Jak daleko stąd, jak blisko (1971) oraz Lawie (1989) Tadeusza Konwickiego, z którym aktor przez wiele lat się przyjaźnił, a także w filmie Prawo i pięść (1964) Jerzego Hoffmana. Do jego znaczących ról należały występy w Rękopisie znalezionym w Saragossie (1965) oraz Sanatorium pod Klepsydrą (1973) Wojciecha Hasa. W ciągu całego swojego życia aktor zagrał ponad 50 ról filmowych^[5].

Był reżyserem noweli filmowej Czas przybliża, czas oddala, będącej pierwszą częścią cyklu Spóźnieni przechodnie (1962), a także reżyserem i scenarzystą filmu Mazepa (1975), zrealizowanego na podstawie dramatu Juliusza Słowackiego.

Zagrał w prawie stu przedstawieniach Teatru Telewizji, współpracując z wieloma polskimi reżyserami, m.in. Adamem Hanuszkiewiczem, Zygmuntem Hübnerem, Andrzejem Łapickim, Olgą Lipińską, Jerzym Gruzą, Janem Englertem, Andrzejem Wajdą i Krzysztofem Kieślowskim. Jako reżyser przeniósł na ekran Teatru Telewizji m.in. Fantazego (1971) i Kordiana (1980) Juliusza Słowackiego, Hamleta Williama Szekspira (1974), Na dnie Maksima Gorkiego (1994), Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego (1999) i Króla Edypa Sofoklesa (2005).

Od 1971 był członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie^[7]. W 1976 i 1980 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL z ramienia Frontu Jedności Narodu^[8][9]. W 1982, po wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego, zrezygnował z zasiadania w parlamencie^[5].

W latach 1989–1991 był senatorem I kadencji wybranym z ramienia Komitetu Obywatelskiego^[10] (w trakcie kadencji przeszedł do Unii Demokratycznej). Od 1992 do 1993 zasiadał w radzie ds. kultury przy prezydencie Lechu Wałęsie.

Od 1994 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Współpracował z miesięcznikiem psychologicznym „Charaktery”.

Był autorem dwóch książek – Teatr jest światem (1986, wraz z Andrzejem Hausbrandtem) oraz Wspomnienia z niepamięci (1999)^[5].

Był mężem aktorek: Danuty Kwiatkowskiej, następnie Marii Wachowiak (którą poznał na planie filmu Pożegnania, gdzie Maria Wachowiak wcieliła się w postać Lidki)^[5][11], a od 1973 Magdaleny Zawadzkiej. Miał troje dzieci: Ewę (aktorkę lalkarkę związaną z Teatrem Lalek Guliwer) – z pierwszego małżeństwa, Magdalenę – z drugiego i Jana (operatora filmowego) – z trzeciego.

Kibicował klubowi piłkarskiemu Cracovia^[12].

Gustaw Holoubek zmarł 6 marca 2008. Pośmiertnie prezydent Lech Kaczyński, w uznaniu znamienitych zasług dla kultury polskiej, za wybitne osiągnięcia w pracy artystycznej i dydaktycznej, odznaczył go Orderem Orła Białego^[13][14]. Został pochowany 12 marca na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 14-1-1)^[15].

• 1947: Odys u Feaków Stefana Flukowskiego – Charys (reż. Józef Karbowski, Stary Teatr w Krakowie działający w ramach Państwowych Teatrów Dramatycznych)
• 1947: Mąż i żona Aleksandra Fredry – Reżyser (reż. Władysław Krzemiński, Stary Teatr w Krakowie – PTD)
• 1947: Słomkowy kapelusz Eugène’a Labiche – Tardiveau (reż. Roman Zawistowski, Stary Teatr w Krakowie – PTD)
• 1948: Owcze źródło Lope de Vegi – Barrildo (reż. Bronisław Dąbrowski, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie działający w ramach Państwowych Teatrów Dramatycznych)
• 1948: Obrona Ksantypy Ludwika Hieronima Morstina – Epistates (reż. Karol Borowski, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie – PTD)
• 1948: Noe i jego menażeria Tadeusza Łomnickiego – Sem (reż. Roman Zawistowski, Stary Teatr w Krakowie – PTD)
• 1948: Amfitrion 38 Jeana Giraudoux – Trębacz (reż. Bohdan Korzeniewski, Stary Teatr w Krakowie – PTD)
• 1948: Romans z wodewilu Władysława Krzemińskiego – Franek (reż. Władysław Krzemiński, Stary Teatr w Krakowie – PTD)
• 1949: Mieszczanie Maksima Gorkiego – Pierczychin (reż. Edward Żytecki, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach)
• 1949: Wieczór Puszkinowski (reż. Artur Kwiatkowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1950: Balladyna Juliusza Słowackiego – Filon (reż. Władysław Woźnik, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1951: Mizantrop Moliera – Oront (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1951: Odezwa na murze Anny Świrszczyńskiej – Adolf (reż. Ryszard Wasilewski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1951: Dożywocie Aleksandra Fredry – Łatka (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1951: Młodość ojców Borysa Gorbatowa – Oczkar (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1952: Trzydzieści srebrników Howarda Fasta – reżyseria, rola Fullera (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1952: Wzgórze 35 Jerzego Lutowskiego – Generał de Marinis (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1952: Zagłada eskadry Aleksandra Korniejczuka – Admirał (reż. Roman Zawistowski i Edward Żytecki, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1952: Starosta Jan Grudczyński Ludwika Adama Dmuszewskiego – Baron Lorenz de la Croix (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1953: Mazepa Juliusza Słowackiego – Król Jan Kazimierz (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1953: Bancroftowie Jerzego Broszkiewicza i Gustawa Gottesmana – John Bancroft (reż. Roman Zawistowski, Teatr Śląski w Katowicach)
• 1953: Jak hartowała się stal Nikołaja Ostrowskiego – reżyseria, wraz z Bolesławem Smelą (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1954: Droga do Czarnolasu Aleksandra Maliszewskiego – reżyseria (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1954: Dom lalki Henrika Ibsena – reżyseria, rola Doktora Ranka (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1955: Cienie i ludzie Andrzeja Wydrzyńskiego – reżyseria i inscenizacja, rola Oskara von Schwerina (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1955: Fantazy Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola Fantazego (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1956: Dramat księżycowy Romana Brandstaettera – reżyseria, rola Antonia (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1956: Tragedia florencka Oscara Wilde’a – reżyseria, rola Szymona (Teatr Śląski w Katowicach)
• 1958: Trąd w pałacu sprawiedliwości Ugo Bettiego – sędzia Cust (reż. Maria Wiercińska, Teatr Polski w Warszawie)
• 1960: Diabeł i Pan Bóg Jean-Paula Sartre’a – Goetz (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)^[16]
• 1961: Anioł zstąpił do Babilonu Friedricha Dürrenmatta – Uroczysty (reż. Konrad Swinarski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1961: Król Edyp Sofoklesa – Edyp (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1962: Wieczór poezji Władysława Broniewskiego (reż. Ryszarda Hanin, Sala Kongresowa Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie)
• 1962: Płatonow Antoniego Czechowa – Michał Płatonow (reż. Adam Hanuszkiewicz, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1962: Hamlet Williama Szekspira – reżyseria, rola Hamleta (Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1964: Król Ryszard Drugi Williama Szekspira – Ryszard II (reż. Henryk Szletyński, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1964: Alleluja Dziordzie Lebovicia – Sipka (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1964: Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego – Przełęcki (reż. Jerzy Goliński, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1965: Kordian Juliusza Słowackiego – Szatan (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1966: Namiestnik Rolfa Hochhutha – Ojciec Riccardo Fontana (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1967: Mizantrop Moliera – Alcest (reż. Henryk Szletyński, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1967: Kordian Juliusza Słowackiego – Szatan (druga wersja przedstawienia z 1965, reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1967: Dziady Adama Mickiewicza – Gustaw-Konrad (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Narodowy w Warszawie)
• 1968: Wujaszek Wania Antoniego Czechowa – Iwan Pietrowicz Wojnicki (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1968: Granica Zofii Nałkowskiej – Zenon Ziembiewicz (reż. Zbigniew Kopalko, Teatr Polskiego Radia)^[17]
• 1969: Życie jest snem Pedra Calderóna – Segismundo (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1969: Hadrian VII Petera Luke – Frederick William Rolfe (reż. Jan Bratkowski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1970: Zemsta Aleksandra Fredry – reżyseria, rola Rejenta Milczka (Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1971: Juliusz Cezar Williama Szekspira – Marek Antoniusz (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1972: Manon Lescaut, opera Giacoma Pucciniego – reżyseria (Opera Śląska w Bytomiu)
• 1972: Człowiek znikąd Ignatija Dworieckiego – rola Czeszkowa, opracowanie dramaturgiczne tekstu (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1973: Żeby wszystko było jak należy Luigiego Pirandello – Martino Lori (reż. Ludwik René, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1973: Nora Henrika Ibsena – reżyseria (realizacja warszawskiej PWST w Teatrze Dramatycznym w Warszawie)
• 1973: Elektra Jeana Giraudoux – Żebrak (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1974: Sułkowski Stefana Żeromskiego – D'Antraigues (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1975: Rzeźnia Sławomira Mrożka – Skrzypek (reż. Jerzy Jarocki, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1975: Zemsta Aleksandra Fredry – reżyseria, rola Rejenta Milczka (przedstawienie impresaryjne)
• 1976: Człowiek znikąd Ignatija Dworieckiego – opracowanie tekstu (reż. Edward Lubaszenko, Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie)
• 1976: Karykatury Jana Augusta Kisielewskiego – reżyseria (Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1976: Przyjdzie na pewno Eugene’a O’Neilla – Teodor Hickman (reż. Jerzy Antczak, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1977: Król Lear Williama Szekspira – Lear (reż. Jerzy Jarocki, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1977: Braterskie ręce, program złożony z różnych utworów (reż. Tadeusz Aleksandrowicz, Estrada Stołeczna w Warszawie)
• 1977: Wariacje Jerzego Grzegorzewskiego (reż. Jerzy Grzegorzewski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1979: Ćwiczenia z Romantyzmu, program złożony z różnych utworów – wybór tekstów, reżyseria (Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1979: Hamlet Williama Szekspira – reżyseria, rola Aktora (Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1980: Operetka Witolda Gombrowicza – Mistrz Fior (reż. Maciej Prus, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1980: Odrodzenie, symfonia Mieczysława Karłowicza – recytacja (reż. Kazimierz Wrzosek, Teatr Wielki w Łodzi)
• 1981: Skiz Gabrieli Zapolskiej – Tolo (reż. Witold Zatorski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1981: Pieszo Sławomira Mrożka – Superiusz (reż. Jerzy Jarocki, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1981: Biedaczek vel Tartufe Moliera – Biedaczek vel Maurice Tartufe, czyli Figura (reż. Marek Walczewski, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1982: Mord w katedrze Thomasa Stearnsa Eliota – Tomasz Becket (reż. Jerzy Jarocki, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1982: Dwie głowy ptaka Władysława Terleckiego – Pułkownik Griszyn (reż. Andrzej Łapicki, Teatr Dramatyczny w Warszawie)
• 1983: Zemsta Aleksandra Fredry – reżyseria (Theatre de Carouge, Genewa, Szwajcaria)
• 1984: Ja, Michał z Montaigne Józefa Hena – Michał Montaigne (reż. Jan Bratkowski, Teatr Polski w Warszawie)
• 1984: Wesele Stanisława Wyspiańskiego – Stańczyk (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Polski w Warszawie)
• 1985: Romulus Wielki Friedricha Dürrenmatta – Romulus Augustus (reż. Kazimierz Dejmek, Teatr Polski w Warszawie)
• 1986: Mąż i żona Aleksandra Fredry – reżyseria (Scena na Piętrze w Poznaniu)
• 1986: Staś Jerzego Jarockiego – reżyseria, rola Ojca (Teatr Polski w Warszawie)
• 1987: Wzorzec dowodów metafizycznych Tadeusza Bradeckiego – Gottfried Wilhelm Leibniz (Teatr Polski w Warszawie)
• 1989: Mała apokalipsa Tadeusza Konwickiego (reż. Krzysztof Zaleski, Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie)
• 1990: Zemsta Aleksandra Fredry – reżyseria, rola Rejenta Milczka (Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1991: Burza Williama Szekspira – Prospero (reż. Krzysztof Zaleski, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1992: Mazepa Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola Króla Jana Kazimierza (Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1993: Tak jest, jak się państwu zdaje Luigiego Pirandello – Lamberto Laudisi (reż. Waldemar Śmigasiewicz, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1993: Przedstawienie jubileuszowe z okazji 100-lecia Teatru im. Juliusza Słowackiego, program złożony z różnych utworów – reżyseria i role (Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie)
• 1994: J.B. Maksima Gorkiego – Jegor Bułyczow (reż. Tadeusz Konwicki, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1994: Fantazy Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola hrabiego Respekta (Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1995: Za i przeciw Ronalda Harwooda – Wilhelm Furtwängler (reż. Janusz Warmiński, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1996: Kupiec wenecki Williama Szekspira – Żyd Shylock (reż. Waldemar Śmigasiewicz, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1996: Bal w Operze Juliana Tuwima – Głos proroka (reż. Jerzy Batycki, Teatr Polski w Bielsku-Białej)
• 1997: Zmierzch długiego dnia Eugene’a O’Neilla – James Tyrone (reż. Waldemar Śmigasiewicz, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1997: Ofiara Abrahama Józefa Elsnera – Abraham (reż. Maciej Prus, Warszawska Opera Kameralna)
• 1997: Garderobiany Ronalda Harwooda – sir (reż. Krzysztof Zaleski, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1998: Dom wariatów Marka Koterskiego – Ojciec (reż. Marek Koterski, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1998: Opowieści Lasku Wiedeńskiego Ödöna von Horvátha – Głos Spowiednika (reż. Agnieszka Glińska, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 1998: Tak daleko, tak blisko Tadeusza Konwickiego – role (reż. Krzysztof Zaleski, Teatr Ateneum w Warszawie)
• 2001: Siedem bram Jerozolimy, wykonanie utworu muzycznego Krzysztofa Pendereckiego – narrator (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie)
• 2003: Hermes przyszedł czyli… Macieja Wojtyszki – Głos Zeusa (reż. Bogdan Kokotek, Scena Polska Teatru Cieszyńskiego w Czeskim Cieszynie)
• 2004: Król Edyp Sofoklesa – reżyseria, recytacje (Teatr Ateneum w Warszawie)
• 2006: Cyrulik sewilski Pierre’a Beaumarchais’go – reżyseria (Teatr Ateneum w Warszawie)

• 1958: Słowo Norwidowe na podstawie twórczości Cypriana Kamila Norwida (reż. Adam Hanuszkiewicz)
• 1959: Jesienny wieczór Friedricha Dürrenmatta (reż. Ludwik René)
• 1959: Podróż Stanisława Dygata (reż. Stanisław Wohl)
• 1960: Warszawa wyzwolona, widowisko poetyckie (reż. Olga Lipińska)
• 1960: Zemsta Aleksandra Fredry – Rejent Milczek (reż. Jerzy Kreczmar)
• 1960: Mario i czarodziej Thomasa Manna (reż. Stanisław Wohl)
• 1960: Pola Elizejskie, na podstawie prozy Stanisława Dygata (reż. Andrzej Łapicki)
• 1961: Niemcy Leona Kruczkowskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz)
• 1961: Sonety krymskie Adama Mickiewicza (reż. Andrzej Łapicki)
• 1961: Lata nauki Wilhelma Meistra Johanna Wolfganga Goethego (reż. Stanisław Wohl)
• 1961: Trio, według Wygnańców Jamesa Joyce’a (reż. Jerzy Gruza)
• 1962: Szkoła żon Moliera – Arnolf (reż. Bogdan Trukan)
• 1962: Sześć postaci w poszukiwaniu autora Luigiego Pirandello (reż. Bogdan Trukan)
• 1962: Idy marcowe Thorntona Wildera – Cezar (reż. Jerzy Gruza)
• 1962: Wywiad z Ballmeyerem, według opowiadania Kazimierza Brandysa – Daves (reż. Andrzej Wajda)
• 1962: Polały się łzy, spektakl na podstawie poezji Adama Mickiewicza (reż. Andrzej Łapicki)
• 1963: Tragedia florencka Oscara Wilde’a – reżyseria, rola
• 1963: Kubuś Fatalista i jego pan Denisa Diderota (reż. Jerzy Gruza)
• 1963: Lato w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Józef Słotwiński)
• 1963: Prometeusz w okowach Ajschylosa (reż. Barbara Bormann)
• 1964: Tonio Kröger Thomasa Manna (reż. Ludwik René)
• 1964: Czerwiec 1964, program złożony z różnych utworów (reż. Adam Hanuszkiewicz)
• 1964: Don Juan, czyli Kamienny Gość Moliera – Don Juan (reż. Bohdan Korzeniewski)
• 1965: Skąpiec Moliera (reż. Jerzy Gruza)
• 1965: Fantazy Juliusza Słowackiego (reż. Jerzy Antczak)
• 1966: Powrót do Lizbony Güntera Eicha – recytacja spoza kadru (reż. Bogdan Trukan)
• 1966: Jesienny wieczór Friedricha Dürrenmatta (reż. Ludwik René)
• 1966: Listy do Delfiny, spektakl na podstawie listów Zygmunta Krasińskiego – Zygmunt Krasiński (reż. Adam Hanuszkiewicz)
• 1966: Antygona Sofoklesa (reż. Olga Lipińska)
• 1967: Krzyk w próżni świata Jerzego Zawieyskiego – major Hugo von Schwengruben (reż. Tadeusz Jaworski)
• 1967: Wdowa po pułkowniku Juhana Smuula (reż. Stanisław Wohl)
• 1967: Tajemnicze zniknięcie aktora Karela Čapka – Korbel (reż. Józef Słotwiński)
• 1967: Ostatnia stacja Ericha Marii Remarque’a – Ross (reż. Zygmunt Hübner)
• 1967: Król Edyp Sofoklesa – Edyp (reż. Jerzy Gruza)
• 1968: Brat marnotrawny Oscara Wilde’a – Jack Worthing (reż. Jerzy Gruza)
• 1968: Asmodeusz François Mauriaca – Błażej Contuere (reż. Jan Bratkowski)
• 1969: O Wyspiańskim, spektakl na podstawie scenariusza Adama Hanuszkiewicza (reż. Adam Hanuszkiewicz)
• 1969: Mazepa Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola Króla Jana Kazimierza
• 1969: Boy'a igraszki kabaretowe, na podstawie tekstów Tadeusza Boya-Żeleńskiego (reż. Andrzej Łapicki)
• 1969: Niewidzialna kochanka Pedra Calderóna – reżyseria
• 1969: Konsul Bernick Henrika Ibsena – konsul Bernick (reż. Jan Bratkowski)
• 1969: Pan inspektor przyszedł Johna Boyntona Priestleya – Inspektor (reż. Andrzej Konic)
• 1969: Niemcy Leona Kruczkowskiego – Joachim Peters (reż. Kazimierz Dejmek)
• 1969: Całe życie Sabiny Heleny Boguszewskiej – narrator (reż. Jerzy Antczak)
• 1970: Trąd w pałacu sprawiedliwości Ugo Bettiego – reżyseria, rola Sędziego Custa
• 1971: Tristan 1946, według powieści Marii Kuncewiczowej – Profesor Bradley (reż. Janusz Majewski)
• 1971: Przyjdzie taki pod sam dom… Erskine’a Caldwella – reżyseria, postać Deya
• 1971: Fantazy Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola Fantazego
• 1972: Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego – Dyrektor I i II (reż. Kazimierz Braun)
• 1972: Cezar i Kleopatra George’a Bernarda Shawa – Cezar (reż. Jerzy Gruza)
• 1972: Wróg ludu Henrika Ibsena – Tomasz Stockman (reż. Jan Świderski)
• 1972: Poezja Antoniego Słonimskiego, widowisko na podstawie twórczości Antoniego Słonimskiego – reżyseria
• 1973: Beatrix Cenci Juliusza Słowackiego – reżyseria
• 1974: Hamlet Williama Szekspira – reżyseria
• 1974: Niemcy Leona Kruczkowskiego – Profesor Sonnenbruch (reż. Jan Świderski)
• 1974: Młyn nad Lutynią Jarosława Iwaszkiewicza – narrator (reż. Andrzej Zakrzewski)
• 1976: Żeby wszystko było jak należy Luigiego Pirandello – Martino Lori (reż. Ludwik René)
• 1976: Mieszczanie Maksima Gorkiego – reżyseria
• 1977: Wdowa po pułkowniku Juhana Smuula – Autor (reż. Stanisław Wohl)
• 1977: Powrót posła Juliana Ursyna Niemcewicza – Komentator (reż. Jerzy Rakowiecki)
• 1978: Warszawianka Stanisława Wyspiańskiego – Chłopicki (reż. Andrzej Łapicki)
• 1979: Separacja Toma Stopparda – Brown (reż. Bogdan Augustyniak)
• 1979: Tajemnicze zniknięcie aktora, na podstawie utworu Karela Čapka, scenariusz Zdzisława Skowrońskiego – Korbel (reż. Józef Słotwiński)
• 1979: Kartoteka Tadeusza Różewicza – Bohater (reż. Krzysztof Kieślowski)
• 1980: Poezje Antoniego Słonimskiego – reżyseria, role
• 1980: Kordian Juliusza Słowackiego – opracowanie tekstu, reżyseria, rola Doktora
• 1981: Spotkanie wśród gwiazd Jana Parandowskiego – Cicero (reż. Stanisław Różewicz)
• 1981: Wesele Stanisława Wyspiańskiego – Stańczyk (reż. Jan Kulczyński)
• 1981: Zdążyć przed Panem Bogiem Hanny Krall – Dziennikarz (reż. Andrzej Brzozowski)
• 1981: Burza Augusta Strindberga – Pan (reż. Andrzej Łapicki)
• 1981: Szalona Greta Stanisława Grochowiaka – Prokurator (reż. Ryszard Ber)
• 1984: Otello Williama Szekspira – Doża (reż. Andrzej Chrzanowski)
• 1987: Wieczór Schillerowski (reż. Kazimierz Dejmek)
• 1988: To, co najpiękniejsze Mariana Hemara – Jan (reż. Andrzej Łapicki)
• 1988: Teatr czasów Nerona i Seneki Edwarda Radzinskiego – Seneka (reż. Konstanty Ciciszwili)
• 1990: Chłodna jesień Eustachego Rylskiego – Aleks (reż. Janusz Zaorski)
• 1991: Pani King, na podstawie prozy Kazimierza Brandysa (reż. Jerzy Markuszewski)
• 1992: Upadek, na podstawie powieści Alberta Camusa – Jean-Baptist Clemence (reż. Jerzy Markuszewski)
• 1993: Staś Jerzego Jarockiego – reżyseria, rola Ojca
• 1993: Mazepa Juliusza Słowackiego – reżyseria, rola Króla Jana Kazimierza
• 1993: Przedstawienie jubileuszowe z okazji 100-lecia Teatru im. Juliusza Słowackiego, program złożony z różnych utworów – reżyseria i role
• 1993: Książę Homburg Heinricha von Kleista – Elektor (reż. Krzysztof Lang)
• 1994: Ja, Michał z Montaigne Józefa Hena – Michał Montaigne (reż. Grzegorz Warchoł)
• 1994: Siedem pięter Dina Buzzatiego – Lekarz (reż. Andrzej Barański)
• 1994: Rosmersholm Henrika Ibsena – Ulrych Brendel (reż. Jan Maciejowski)
• 1994: Na dnie Maksima Gorkiego – reżyseria, rola Łuki
• 1994: Jesiennym wieczorem Gabrieli Zapolskiej – Nowowiejski (reż. Marcin Jarnuszkiewicz)
• 1994: Kordian Juliusza Słowackiego – Grzegorz (reż. Jan Englert)
• 1995: Trio o zmierzchu Noëla Cowarda – Hugo Latymer (reż. Janusz Majewski)
• 1995: Kompleks polski Tadeusza Konwickiego – K. (reż. Jerzy Markuszewski)
• 1995: Czwarty poziom Waldemara Łysiaka – Rubio (reż. Tadeusz Kijański)
• 1995: Trucizna teatru Rodolfa Sirery – reżyseria
• 1996: Jaskinia filozofów Zbigniewa Herberta – Sokrates (reż. Stefan Chazbijewicz)
• 1996: Improwizacja paryska Jeana Giradoux – Jouvet (reż. Maciej Englert)
• 1996: Czytadło Tadeusza Konwickiego – Mickiewicz (reż. Jerzy Markuszewski)
• 1997: Panna Maliczewska Gabrieli Zapolskiej – reżyseria
• 1997: Ciotka Karola Brandona Thomasa – reżyseria, rola Brasseta
• 1997: Przybysz z Narbony, na podstawie powieści Juliana Stryjkowskiego – Inkwizytor (reż. Laco Adamik)
• 1997: Odpowiem na wszystkie pytania, trzecia jednoaktówka z 3-częściowego spektaklu Tryptyk Kazimierza Orłosia – Ojciec (reż. Urszula Urbaniak)
• 1997: Tajemnice przeszłości Jacka Butrymowicza – Bóg Łado (reż. Jacek Butrymowicz)
• 1997: Dziady Adama Mickiewicza – Głos na koniec (reż. Jan Englert)
• 1998: Wilki w nocy Tadeusza Rittnera – reżyseria
• 1998: Cztery pory roku Israela Horovitza – Brackish (reż. Janusz Morgenstern)
• 1998: Portret wenecki, według opowiadania Gustawa Herlinga-Grudzińskiego – Gustaw stary (reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska)
• 1999: Rozmowy przy wycinaniu lasu Stanisława Tyma – Ekspert (reż. Stanisław Tym)
• 1999: Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego – reżyseria, rola Dyrektora teatru
• 2000: Historie zakulisowe, na podstawie dziesięciu opowiadań Antoniego Czechowa – Tigrow (reż. Zbigniew Zapasiewicz)
• 2000: Grzechy starości Macieja Wojtyszki – Gioacchino Rossini (reż. Maciej Wojtyszko)
• 2000: Podróż Geralda Auberta – Ojciec (reż. Piotr Mikucki)
• 2001: Herbatka u Stalina Ronalda Harwooda – Shaw (reż. Janusz Morgenstern)
• 2001: Skiz Gabrieli Zapolskiej – reżyseria
• 2001: Trąd w pałacu sprawiedliwości Ugo Bettiego – Vanan (reż. Janusz Morgenstern)
• 2002: Gra miłości i przypadku Pierre’a de Marivaux – reżyseria
• 2002: Dożywocie Aleksandra Fredry – Twardosz (reż. Wojciech Pszoniak)
• 2002: Lord Jim, według powieści Josepha Conrada – Stein (reż. Laco Adamik)
• 2003: Wesołych świąt Alana Ayckbourna – reżyseria
• 2003: Smutne miasteczko, na podstawie tekstów Wojciecha Młynarskiego (reż. Andrzej Strzelecki)
• 2004: Sala 108 Geralda Auberta – reżyseria, rola Rene Bertillona
• 2005: Król Edyp Sofoklesa – reżyseria, recytacje
• 2007: Wyzwolenie Stanisława Wyspiańskiego – Stary Aktor (reż. Maciej Prus)

• 1953: Żołnierz zwycięstwa – Feliks Dzierżyński
• 1955: Błękitny krzyż – lektor
• 1956: Tajemnica dzikiego szybu – nauczyciel Sądej
• 1957: Pętla – Kuba Kowalski
• 1958: Pożegnania – Mirek
• 1959: Biały niedźwiedź – Henryk Fogiel
• 1959: Wspólny pokój – „Dziadzia”
• 1960: Kolorowe pończochy – wychowawca
• 1960: Rozstanie – mecenas Oskar Rennert
• 1961: Czas przeszły – major Kurt von Steinhagen
• 1961: Historia żółtej ciżemki – Wit Stwosz
• 1962: Gangsterzy i filantropi – „Profesor”
• 1962: Jutro premiera – Zenon Wiewiórski
• 1962: Słońce i cień – znany aktor
• 1962: Spotkanie w Bajce – doktor Paweł
• 1962: Spóźnieni przechodnie – Edward (cz. 1); w roli samego siebie (cz. 5)
• 1963: Naprawdę wczoraj – kapitan portu Stołyp
• 1964: Prawo i pięść – Andrzej Koenig
• 1964: Rękopis znaleziony w Saragossie – matematyk Don Pedro Velasquez
• 1964: „Awatar”, czyli zamiana dusz – doktor Baltazar Charbonneau
• 1965: Matura – inżynier, profesor matematyki
• 1965: Człowiek z kwiatem w ustach – rozmówca letnika
• 1965: Perły i dukaty – dyrygent Franciszek X
• 1965: Salto – gospodarz
• 1966: Klub profesora Tutki – profesor Tutka
• 1966: Marysia i Napoleon – Napoleon Bonaparte
• 1966: Odwiedziny o zmierzchu – sąsiad damy
• 1967: Fatalista – porucznik Wulicz
• 1968: Gra – mąż Małgorzaty
• 1969: Pan Wołodyjowski – ksiądz Kamiński (głos)
• 1969: Sól ziemi czarnej – lektor
• 1969: Urząd – ksiądz Miron
• 1970: Pejzaż z bohaterem – nauczyciel Rafał Wilczewski
• 1971: Goya – Miguel Bermúdez
• 1971: Jak daleko stąd, jak blisko – Maks
• 1972: Wyspy szczęśliwe – doktor
• 1973: Poprzez piąty wymiar – doktor Kopot
• 1973: Sanatorium pod Klepsydrą – doktor Gotard
• 1977: Pokój z widokiem na morze – profesor Jan Leszczyński
• 1978: Szpital Przemienienia – pisarz Zygmunt Sekułowski
• 1979: Blaszany bębenek – ksiądz
• 1980: W biały dzień – sędzia śledczy
• 1981: Cień – lekarz
• 1981: Dziecinne pytania – profesor
• 1981: Limuzyna Daimler-Benz – Maks Feliński
• 1982: Nieciekawa historia – profesor
• 1984: Pismak – sędzia śledczy
• 1984: W starym dworku, czyli niepodległość trójkątów – Dyapanazy Nibek
• 1984: Zabicie ciotki – mistyk
• 1985: Jezioro Bodeńskie – Roullot
• 1986: Weryfikacja – redaktor Gucio Nawrot
• 1986: Zygfryd – Stefan Drawicz
• 1988: Królewskie sny – Władysław II Jagiełło
• 1988: Mistrz i Małgorzata – Woland
• 1989: Lawa – Gustaw–Konrad, duch, poeta
• 1994: Oczy niebieskie – profesor
• 1995: Awantura o Basię – profesor Somer
• 1996: Awantura o Basię – profesor Somer
• 1997: Księga wielkich życzeń – Adam Ostrowski
• 1999: Ogniem i mieczem – senator Kisiel
• 1999: Operacja Samum – szef Szin Betu Szopsowitz
• 2000: Ogniem i mieczem – senator Kisiel
• 2001: Listy miłosne – ojciec Teresy

• 1960: Marysia i krasnoludki – lis Sadełko
• 1970: Dzięcioł – złodziej w supersamie i na prywatce
• 2002: Tytus, Romek i A’Tomek wśród złodziei marzeń – pomnik Mikołaja Kopernika

• Teatr jest światem (z Andrzejem Hausbrandtem), Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986, ISBN 83-08-01204-3.
• Wspomnienia z niepamięci (ilustr. Kazimierz Wiśniak), Muza, Warszawa 1999, ISBN 83-7200-527-3.

• Dla towarzyszów drogi. Poezję Karola Wojtyły recytuje Gustaw Holoubek, BMG Poland, Warszawa 1998.

• Order Orła Białego (pośmiertnie, 2008)^[13][14]
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (2003)^[18][19]
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1977)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998)^[20]
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1954)^[21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1953)^[22]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[23]
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[24]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1973)
• Medal „Pro Memoria” (2007)
• Medal Pamiątkowy „Pro Masovia” (2007)^[25]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)
• Medal 400-lecia stołeczności Warszawy (1997)

• 1949: Nagroda na Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich
• 1952: Nagroda Państwowa III stopnia za role: Łatki w Dożywociu Aleksandra Fredry, Fullera w Trzydzieści srebrników Howarda Fasta i Generała de Marinisa we Wzgórzu 35 Jerzego Lutowskiego w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach^[26]
• 1953: Nagroda Państwowa III stopnia za role: Króla Jana Kazimierza w Mazepie Juliusza Słowackiego i Admirała w Zagładzie eskadry Aleksandra Korniejczuka w Teatrze Śląskim w Katowicach
• 1961: Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego
• 1962: Złota Maska – nagroda w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszego aktora roku
• 1963: Srebrna Maska w plebiscycie na najpopularniejszego aktora roku
• 1964: Srebrna Maska w plebiscycie na najpopularniejszego aktora telewizyjnego
• 1965: Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za role tytułowe w Don Juan, czyli Kamienny Gość i SkąpcuMoliera, Fantazym Juliusza Słowackiego i Lorda w Portrecie Doriana Graya Oscara Wilde’a
• 1966: Srebrna Maska w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszego aktora w 1965
• 1966: Nagroda Państwowa I stopnia za wybitne osiągnięcia w teatrze, filmie i telewizji^[27]
• 1967: Srebrna Maska w plebiscycie „Expressu Wieczornego” na najpopularniejszego aktora w 1966
• 1968: Nagroda Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za kreację aktorską i reżyserię spektaklu Teatru Telewizji Mazepa Juliusza Słowackiego
• 1970: Złoty Ekran za reżyserię Mazepy Juliusza Słowackiego w Teatrze Telewizji
• 1973: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia w dziedzinie teatru za osiągnięcia w twórczości aktorskiej i reżyserskiej
• 1975: Nagroda I stopnia XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Skrzypka w Rzeźni Sławomira Mrożka w Teatrze Dramatycznym w Warszawie
• 1975: Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy
• 1978: Nagroda województwa katowickiego w dziedzinie kultury i sztuki za 1977 za wybitne zasługi artystyczne i społeczne
• 1978: Nagroda Państwowa I stopnia za wybitne kreacje aktorskie: Skrzypka w Rzeźni Sławomira Mrożka oraz tytułową w Królu Learze Williama Szekspira w Teatrze Dramatycznym w Warszawie
• 1979: Złoty Szczupak – nagroda Festiwalu Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie za role Chłopickiego w Warszawiance Stanisława Wyspiańskiego i Browna w Separacji Toma Stopparda
• 1979: Dyplom Ministerstwa Kultury Związku Radzieckiego
• 1980: Nagroda I stopnia XXI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Mistrza Fiora w Operetce Witolda Gombrowicza w Teatrze Dramatycznym w Warszawie
• 1980: Nagroda przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji I stopnia za wybitnie wartościową współpracę artystyczną z Polskim Radiem i Telewizją
• 1981: I nagroda w konkursie teatrów telewizji XXI Kaliskich Spotkań Teatralnych za role Bohatera w Kartotece Tadeusza Różewicza i Stańczyka w Weselu Stanisława Wyspiańskiego
• 1982: Nagroda VIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych za rolę Tola w Skizie Gabrieli Zapolskiej
• 1988: Złoty Ekran, nagroda czasopisma „Ekran” za rolę Władysław Jagiełły w serialu telewizyjnym Królewskie sny
• 1990: Nagroda Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za kreację aktorską w filmie Tadeusza Konwickiego Lawa
• 1991: Wielki Splendor przyznawany przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia
• 1993: Nagroda XVIII Opolskich Konfrontacji Teatralnych za rolę Króla Jana Kazimierza w Mazepa Juliusza Słowackiego w Teatrze Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
• 1994: Super Wiktor za całokształt twórczości
• 1994: Prix Italia dla najlepszego aktora za rolę w Księciu Homburgu Heinricha von Kleista
• 1995: Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza, przyznawana przez redakcję miesięcznika „Teatr” z okazji jubileuszu 50-lecia czasopisma
• 1998: Nagroda Ministra Kultury w dziedzinie teatru
• 2001: Nagroda I Krajowego Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry” w Sopocie za najlepszą rolę męską w spektaklu Teatru Telewizji Podróż Geralda Auberta (wspólnie z Piotrem Fronczewskim)
• 2001: Mistrz Mowy Polskiej
• 2004: I miejsce w plebiscycie publiczności na najlepsze przedstawienie XLIII Rzeszowskich Spotkań Teatralnych – Król Edyp Sofoklesa w Teatrze Ateneum w Warszawie
• 2005: Wielka Nagroda Fundacji Kultury za 2004
• 2005: Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida w dziedzinie teatru, przyznawana przez samorząd województwa mazowieckiego
• 2005: Złoty Hipolit, nagroda Towarzystwa im. Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, przyznawana ludziom kierującym się w życiu zasadami pracy organicznej
• 2005: Złota Żaba, nagroda specjalna XIII Festiwalu Camerimage w Łodzi za szczególne osiągnięcia w karierze aktorskiej
• 2006: Wielka Nagroda VI Krajowego Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry” w Sopocie za wybitne kreacje aktorskie w Polskim Radiu i Telewizji Polskiej

• Maria Czanerle: Gustaw Holoubek. Notatki o aktorze myślącym. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1972. Brak numerów stron w książce
• Gustaw Holoubek. Ewa Natorska (red.). Warszawa: Państwowy Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, 1997. ISBN 83-908914-0-9. Brak numerów stron w książce
• Gustaw Holoubek czyta „Doktora Faustusa” Tomasza Manna. Warszawa: Agora, Dom Wydawniczy Bellona, 2007, seria: Biblioteka „Gazety Wyborczej”: Mistrzowie słowa. ISBN 978-83-60225-77-6. Brak numerów stron w książce
• Małgorzata Terlecka-Reksnis: Holoubek – rozmowy''. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2008. ISBN 978-83-7469-753-8. Brak numerów stron w książce

• Gustaw Holoubek w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2012-12-03].
• Gustaw Holoubek w bazie Filmweb. [dostęp 2012-12-03].
• Gustaw Holoubek w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2012-12-03].
• Gustaw Holoubek, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-08] .
• Gustaw Holoubek na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”. [dostęp 2014-04-04].