(939) Isberga

(939) Isberga
Odkrywca	Karl Reinmuth
Data odkrycia	4 października 1920
Numer kolejny	939
Oznaczenie tymczasowe	1920 HR
	Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność; obiektu	Pas główny; rodzina Flora
Półoś wielka	2,2465 au
Mimośród	0,1774
Peryhelium	1,8479 au
Aphelium	2,6451 au
Okres obiegu; wokół Słońca	3 lata 134 dni 22 godziny
Średnia prędkość	19,87 km/s
Inklinacja	2,58°
	Charakterystyka fizyczna
Średnica	10,390 km
Okres obrotu	(2 h 55 min 2 s) h
Albedo	0,228
Jasność absolutna	12,14m
Typ spektralny	S
Satelity naturalne	1 – S/2007 (939) 1

(939) Isberga – planetoida z pasa głównego asteroid.

Odkrycie i nazwa

Została odkryta 4 października 1920 roku w Landessternwarte Heidelberg-Königstuhl w Heidelbergu przez Karla Reinmutha. Nazwa pochodzi od imienia żeńskiego^[1]^[a]. Przed jej nadaniem planetoida nosiła oznaczenie tymczasowe (939) 1920 HR.

Orbita

(939) Isberga okrąża Słońce w ciągu 3 lat i 135 dni w średniej odległości 2,25 au. Planetoida należy do rodziny planetoidy Flora nazywanej też czasem rodziną Ariadne.

Księżyc planetoidy

Na podstawie obserwacji zmian jasności krzywej blasku (939) Isberga, które przeprowadzono między 26 lutego a 4 marca 2007 roku, poinformowano o identyfikacji w towarzystwie tej planetoidy księżyca. Półoś wielka orbity księżyca wynosi około 35 km, a okres obiegu wokół wspólnego środka masy 26 godzin i 48 minut.

Księżyc ten został tymczasowo oznaczony S/2007 (939) 1.

Zobacz też

Uwagi

↑ Karl Reinmuth odkrył tak wiele planetoid, że miewał problemy z wymyślaniem dla nich nazw. Dlatego często wykorzystywał żeńskie imiona z kalendarza Der Lahrer hinkende Bote^[2].

Przypisy

↑ Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer, 2007, s. 83. ISBN 978-3-540-29925-7.
↑ Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer, 2007, s. 82. ISBN 978-3-540-29925-7.

Bibliografia

(939) Isberga w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
(939) Isberga w bazie Minor Planet Center (ang.)

Linki zewnętrzne

[3] Karl Reinmuth odkrył tak wiele planetoid, że miewał problemy z wymyślaniem dla nich nazw. Dlatego często wykorzystywał żeńskie imiona z kalendarza Der Lahrer hinkende Bote^[2].

[springer-1] Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer, 2007, s. 83. ISBN 978-3-540-29925-7.

[springerkarl-2] Lutz D. Schmadel: Dictionary of Minor Planet Names. Springer, 2007, s. 82. ISBN 978-3-540-29925-7.

[1]

[a]

[2]