Ten artykuł dotyczy 2 Pułku Ułanów Królestwa Kongresowego. Zobacz też: 2 Pułk Ułanów.

2 Pułk Ułanów

Historia
Państwo	Królestwo Polskie
Sformowanie	1815
Dowódcy
Pierwszy	płk Józef Dwernicki[1]
Działania zbrojne
powstanie listopadowe
Organizacja
Dyslokacja	województwo lubelskie i podlaskie
Rodzaj wojsk	Jazda
Podległość	Dywizja Ułanów

2 Pułk Ułanów – oddział jazdy Wojska Polskiego Królestwa Kongresowego.

Sformowany w 1815 z 6 Pułku Ułanów Księstwa Warszawskiego^[2]. Składał się z czterech szwadronów i piątego rezerwowego. Szwadrony pierwszy i drugi stanowiły 1 dywizjon, a trzeci i czwarty wchodziły w skład 2 dywizjonu. Szwadron dzielił się na dwa półszwadrony, każdy półszwadron na dwa plutony, każdy pluton na półplutony czyli sekcje. Pluton dzielił się także na oddziały, czyli trójki, po trzy roty każdy^[3]. Wchodził w skład 2 brygady Dywizji Ułanów Królestwa Kongresowego^[4].

Stanowisko: województwo podlaskie i lubelskie^[2].

Barwą pułku był kolor biały^[5].

Kurtka ułańska granatowa z wyłogami i wypustkami i kołnierzem barwy białej. Czapka barwy białej. Na kokardach przy czapkach oficerowie nosili złocone krzyże kawalerskie.

Kołnierze na surdutach, lejbikach i płaszczach barwy białej. Na guzikach i na czapkach numer 2.

Chorągiewki ułanów koloru biało-granatowego^[5].

Według Rocznika Woyskowego na rok 1827 chorągiewki granatowo-białe, z wąskim paskiem biało-granatowym^[6].

Pułk posiadał konie siwe^[5].

• 1 szwadron – konie białe
• 2 szwadron – konie siwe, ogony i grzywy siwe
• 3 szwadron – konie siwe, ogony i grzywy mogły być czarne
• 4 szwadron – konie siwe różne, w tym konie z hreczką
• trębacze – konie siwo-srokate

Konie żołnierskie miały ogony obcięte do kolon i przerywane. Konie oficerskie – anglizowane.

• sztab – Krasnystaw
• 1 szwadron – Krasnystaw
• 2 szwadron – Krasnystaw
• 3 szwadron - Uchanie
• 4 szwadron – Hrubieszów
• rezerwa – Sokołów

Pułkiem dowodzili^[2]:

• płk Józef Dwernicki
• płk Stefan Ziemięcki (od 1830 do 26 lutego 1831),
• ppłk Michał Mycielski (od 26 lutego 1831; od 13 kwietnia pułkownik),
• ppłk Kacper Korytkowski (8 lipca 1831).

Pułk brał udział w walkach w czasie powstania listopadowego.

Bitwy i potyczki^[2]:

• Zakrzew, Stoczek (14 lutego)
• Dobre, Długa Kościelna (17 lutego)
• Wawer (19 lutego)
• Grochów (25 lutego)
• Kurów, Wawer (3 marca)
• Dębe Wielkie (1 kwietnia)
• Górzno (3 kwietnia)
• Domanice, Iganie (10 kwietnia)
• Poryck (11 kwietnia)
• Boreml (19 kwietnia)
• Mińsk (26 kwietnia)
• Rudki (20 maja)
• Ałotoryja (21 maja)
• Ostrołęka (26 maja)
• Drobin (13 lipca)
• Krynki (28 sierpnia)
• Międzyrzecz (29 sierpnia)
• Brześć (31 sierpnia)

Za walki pułk otrzymał 1 krzyż kawalerski, 32 złote i 32 srebrne^[2].

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie. Tom IV. Od 1815 do 1831 roku. Warszawa: 1966.
• Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie - Królestwo Polskie 1815-1830. Poznań: Wydaw. Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-48-3.
• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. T.3. Lwów, Warszawa, Kraków: Wydawnictwo Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, 1923.
• Karol Linder: Dawne Wojsko Polskie. Ubiór i uzbrojenie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1960.
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
• Maciej Trąbski. Drugi pułk ułanów Armii Królestwa Polskiego: organizacja i działania bojowe (1815-1831). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (246), 2013. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281.