Antoniów (województwo dolnośląskie)
50°53′49″N 15°30′05″E/50,896944 15,501389
| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
520–600 m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
104[2] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
58-512[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DJE |
| SIMC |
0192301 |
Położenie na mapie gminy Stara Kamienica  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu karkonoskiego  | |
| 50°53′49″N 15°30′05″E/50,896944 15,501389[1]
| |
| Strona internetowa | |
Antoniów (niem. Antoniwald[4]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, w gminie Stara Kamienica[5][6], nad rzeką Kamienicą.
W administracyjnych granicach Antoniowa znajduje się od 1974 roku wieś Jaroszyce[7].
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0192318 | Jaroszyce | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Toponimia
[edytuj | edytuj kod]Etymologia nazwy
[edytuj | edytuj kod]Niemiecka nazwa Antonienwald pochodzi od imienia hrabiego Antoniego von Schaffgotscha[7], oraz cząstki wald (pol. las)[8].
Historyczne nazwy
[edytuj | edytuj kod]Historyczne nazwy miejscowości[9]:
- 1783 – Antoniwald (niem.);
- 1786 – Antonienwald (niem.);
- 1947 – Antoninów (pol.);
- 1948 – Antoniów (pol.).
Wieś otrzymała swoją nazwę w 1682 roku[7].
12 lutego 1948 ustalono urzędową polską nazwę miejscowości – Antoniów, określając drugi przypadek jako Antoniowa, a przymiotnik – antoniowski[4].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[10]:
- dom nr 77, drewniany, z drugiej połowy XIX w.
- Zabytkowe domy w Antoniowie
-
-
-
Historia
[edytuj | edytuj kod]Antoniów powstał w latach 1660–1670 jako folwark w dobrach rodziny Schaffgotschów. Wcześniej na jego terenie działali w XVII wieku szklarze, związani z ośrodkami produkcji w Chromcu i Piechowicach. Z czasem folwark przekształcił się w wieś o luźnej zabudowie z charakterystycznie rozrzuconymi pojedynczymi zagrodami na obrzeżu bardziej zwartej zabudowy w centrum wsi. W 1747 roku zamieszkiwało ją 41 zagrodników i chałupników, zaś w 1786 roku ich liczba wzrosła do 53. We wsi była też czynna papiernia. W 1840 roku mieszkało tu 140 przędzarzy oraz 18 innych rzemieślników i handlarzy. Działały wtedy papiernia, tracz, młyn do mielenia kory dębowej i młyn wodny. W 1976 roku na wsi istniało 37 gospodarstw rolnych[7].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Obecnie (III 2011 r.) jest najmniejszą miejscowością gminy Stara Kamienica[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 872
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 7 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 9 grudnia 1947 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości. M.P. z 1948 r. nr 14, poz. 55.
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ a b GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b c d e Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 1 Góry Izerskie, red. Marek Staffa, str. 28–29, Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa – Kraków 1989, ISBN 83-7005-095-6.
- ↑ Kazimierz Rymut, Nazwy miejscowe Polski, Urszula Bijak, t. 1 A-B, historia, pochodzenie, zmiany., Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, 2004, s. 32, ISBN 83-85579-34-6.
- ↑ Staffa Marek, Janczak Julian, Mazurski Krzysztof Radosław, Zając Czesław, Czerwiński Janusz: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 1: Góry Izerskie. Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 33. ISBN 83-7005-095-6. (pol.).
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 54. [dostęp 2012-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Staffa i inni, Góry Izerskie, [w:] Słownik geografii turystycznej Sudetów, t. 1, Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 28-29, ISBN 83-7005-095-6 (pol.).
