Bohdan Stachlewski

Bohdan Kazimierz Stachlewski

„Dan”

Bohdan Stachlewski (przed 1935)
pułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	8 października 1891 Konin
Data i miejsce śmierci	28 września 1939 Pnikut (?)
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	25 Pułk Ułanów Wielkopolskich
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa bitwa pod Krasnobrodem †
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bohdan Kazimierz Stachlewski, ps. „Dan” (ur. 8 października 1891 w Koninie, zm. 28/29 września 1939^[1]) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 8 października 1891 w Koninie, w rodzinie Władysława i Zofii z Zborowskich^[2] . W 1912 wstąpił do Związku Strzeleckiego. Został wcielony do IV plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej, a następnie przeniesiony do 1 pułku ułanów^[1]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Posiadał wówczas stopień wachmistrza sztabowego^[3]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a potem w Łomży, gdzie wybrano go komendantem obozu^[1].

W listopadzie 1918 brał udział w rozbrajaniu Niemców, a następnie podjął służbę w 32 pułku piechoty i został awansowany do stopnia podporucznika^[1]. Następnie przeniesiony do 11 pułku ułanów, 1 maja 1920 awansowany do stopnia porucznika^[2] . 27 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu rotmistrza, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[4]. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej i odniósł ranę pod Kustymą^[1].

W czerwcu 1923^[a] został przeniesiony z 27 pułku ułanów do 25 pułku ułanów^[6][7]. Od 1926 był dowódcą szwadronu zapasowego w Łukowie^[1]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 11. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[8]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku^[9][10]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[11][12]. 24 grudnia 1929 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[13]. W sierpniu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP w Łucku^[14][15][1]. W 1933 został przeniesiony na stanowisko Inspektora Północnej Grupy Szwadronów KOP w Wilnie^[16] . 31 sierpnia 1935 otrzymał przeniesienie do Komendy Straży Granicznej w Warszawie na stanowisko II zastępcy komendanta^[17] i funkcję tę pełnił do 28 marca 1937^[1]. W marcu 1937 objął dowództwo 25 pułku ułanów w Prużanie^[18]. Do stopinia pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[19][20]. Dowodził pułkiem w czasie kampanii wrześniowej. Zamordowany najprawdopodobniej przez nacjonalistów ukraińskich 28/29 września 1939 podczas próby przedarcia się na Węgry^[16] [1].

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 149 (pośmiertnie)^[1]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5448 (17 maja 1922)^[21][22]
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[23][24]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1935)^[25][26]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie^[27][20]: po raz pierwszy w 1921^[28])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2] 
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2] 
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”^[29]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)^[30]

• Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Nakładem „Przeglądu Kawaleryjskiego”, 1930.
• Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
• Jan Błasiński: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 51. 25 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Pruszków 1995, ISBN 83-85621-72-5.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Krzysztof Mijakowski, Paweł Rozdżestwieński, Lesław Kukawski: Wielka księga kawalerii polskiej 1918–1939. Historia 25 pułku Ułanów Wielkopolskich. Tom 28. Warszawa: Edipresse Polska S.A, 2013. ISBN 978-83-7769-355-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

• Żołnierze Niepodległości : Stachlewski Bohdan Kazimierz, ps. „Dan”. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-08-06].