Dywizja Jana Henryka Dąbrowskiego – jedna z formacji zbrojnych okresu insurekcji kościuszkowskiej.

Dywizja sformowana została 6 – 8 września 1794 z przeznaczeniem do walk na terenie Wielkopolski. Wzmocniona została brygadą Antoniego Madalińskiego.

13 – 17 września sforsowała dolną Bzurę i przeszła pod Gniezno łącząc się z powstańcami wielkopolskimi, stoczyła bitwę pod Łabiszynem z pułkownikiem pruskim Szekulim^[1], zdobyła Bydgoszcz i uderzyła na Toruń. Następnie przez Kujawy, 23 października powróciła na prawy brzeg Bzury. Do połowy listopada zachowała zdolność bojową. Ostatecznie rozeszła się 17 listopada pod Radoszycami.

• gen. Jan Henryk Dąbrowski

• Sztab
• Inżynierowie
• Artyleria
• Strzelcy Sokolnickiego
• 1 Wielkopolska Brygada Kawalerii Narodowej Madalińskiego
• 2 Małopolska Brygada Kawalerii Narodowej Rzewuskiego
• 7 Brygada Kawalerii Narodowej Dąbrowskiego
• batalion 1 regimentu
• 4 regiment pieszy
• 13 regiment pieszy

Razem: 3100 żołnierzy; 8 dział 6 funtowych, 8 dział 3 funtowych

• Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
• Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski, Jadwiga Rogowa: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Poznań: Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-52-1. Brak numerów stron w książce
• Marian Kukiel: Zarys historii wojskowości w Polsce. London: Puls, 1993. ISBN 0-907587-99-2. Brak numerów stron w książce
• Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978. Brak numerów stron w książce
• Bolesław Twardowski: Wojsko Polskie Kościuszki w roku 1794. Poznań: Księgarnia Katolicka, 1894. Brak numerów stron w książce