Heliosejsmologia – nauka zajmująca się badaniem wnętrza Słońca poprzez spektroskopowe obserwacje drgań powierzchni, np. za pomocą orbitalnego obserwatorium słonecznego SOHO[1].
Heliosejsmologia jest jedną z najmłodszych gałęzi astrofizyki. Pierwsze badania przeprowadzono pod koniec lat 60. XX wieku, gdy Robert Leighton[2][3] zaobserwował na powierzchni Słońca drgania materii, wówczas niezrozumiałe, a które określano jako „oscylacje pola prędkości” plazmy słonecznej.
Sklasyfikowano kilka rodzajów fal powodujących oscylacje, w tym krótkookresowe fale ciśnieniowe przy widocznej powierzchni gwiazdy, oraz fale typu grawitacyjnego, o dłuższych okresach w głębokim wnętrzu.
Obserwacje te posłużyły do wyznaczenia zmian prędkości rotacji wnętrza Słońca. Duże wartości parametru, jakie uzyskiwano dla jądra gwiazdy, okazały się niestabilnościami numerycznymi. Obecnie wiadomo, że obszar ten rotuje znacznie wolniej.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ heliosejsmologia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-11-11].
- ↑ Robert B. Leighton. [w:] Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-04-23]. (ang.).
- ↑ Charles Peck, Gerry Neugebauer, Rochus Vogt: Robert Benjamin Leighton. [w:] Physics Today [on-line]. American Institute of Physics, wrzesień 1997. [dostęp 2014-04-24]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Sygnały – przezroczyste słońce. archiwum.wiz.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-07)]. oraz Zajrzeć do Słońca (z archiwalnych numerów Wiedzy i Życia)
