| przysiółek | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Sołectwo | |
| Liczba ludności (2010) |
26 |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
64-000[2] |
| Tablice rejestracyjne |
PKS |
| SIMC |
0371950 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Kościan  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kościańskiego  | |
 52°02′17″N 16°47′22″E/52,038056 16,789444[1]
| |
Ignacewo – przysiółek w Polsce położony w województwie wielkopolskim, w powiecie kościańskim, w gminie Kościan[3].
Ignacewo leży na Równinie Kościańskiej, na północ od drogi wojewódzkiej nr 308, na południowy wschód od Kościana[4]. Na północ od miejscowości przebiega linia kolejowa z Kościana do Miejskiej Górki oraz przepływa Rów Wyskoć[4]. Wieś leży na terenie Parku Krajobrazowego im. gen. Dezyderego Chłapowskiego[4].
Pod koniec XIX wieku osada Ignacewo liczyła 29 mieszkańców, wyznania katolickiego i 4 dymy (domostwa)[5]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego[4].
Przez przysiółek przebiega zielony szlak pieszy łączący miejscowości na terenie parku krajobrazowego[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 42313
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 361 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 672, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-07-05].
- ↑ a b c d e Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.
- ↑ Ignacewo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 244.
