John Wesley Harding

John Wesley Harding – ósmy studyjny album Boba Dylana wydany w 1967 roku. Na płycie znajduje się utwór „All Along the Watchtower”. zaliczany do jednej z najważniejszych kompozycji w historii rocka.

John Wesley Harding był pierwszym albumem Dylana od czasu wypadku motocyklowego w lipcu 1966 r. Był prawdopodobnie najbardziej oczekiwanym albumem zarówno przez przemysł rozrywkowy jak i oczywiście przez fanów.

Monochromatyczną okładką album odstawał od barwnych i fantazyjnych okładek tego okresu. Zdjęcie z okładki ustylizowano na wczesne zdjęcia pionierów Dzikiego Zachodu lub jedną z licznych band rabusiów. Oprócz Dylana do zdjęcia pozował lokalny (z Woodstock) farmer-stolarz Charlie Joy oraz dwaj Baulowie ubrani w stroje ludu Baul z Bengalu w Indiach. Baulowie, znani ze swojej szczególnej kultury muzycznej, byli wówczas gośćmi Alberta Grossmana, menedżera Dylana i występowali w Nowym Jorku. Dylan odbył z nimi sesję nagraniową.

Materiał nagrany na albumie okazał się jednak jeszcze bardziej niepokojący niż prosta okładka. Od strony muzycznej prezentował niezwykle minimalistyczną, prostą muzykę nagraną w trio lub kwartecie, będącą pod dużym wpływem muzyki country. Utwory były krótkie, przeważnie poniżej 3 minut. Album prezentował się w klasycznej postaci; na każdej jego stronie znajdowało się 6 piosenek. Wszystkie piosenki (oprócz „The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest”) trzymały się ściśle trzyzwrotkowej struktury, tak jakby Dylan specjalnie się zmusił do zachowania maksymalnej prostoty, minimalizmu i odejścia jak najdalej się tylko da od psychodelii Blonde on Blonde.

Zmiany nastąpiły również w warstwie tekstowej. Okres powypadkowego odosobnienia Dylan spędził m.in. studiując Torę i Biblię. W efekcie tego powstał album, który łączył brzmienie wiejskiej Ameryki i jej mity z apokaliptycznymi, biblijnymi wizjami. Szeroka była tematyka utworów; apokaliptyczne wizje („All Along the Watchtower”), religijne alegorie („I Dreamed I Saw St. Augustine” i „The Wicked Messenger”), problemy osobiste („Dear Landlord”), niewiarygodne opowieści („The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest”), zabronione miłości („Down Along the Cove”) i diagnozy społeczne („Drifter’s Escape”).

Ze względu na biblijną podstawę tekstów John Wesley Harding jest uważany za pierwszy album rocka biblijnego^[6].

Dylan w swojej wypowiedzi o albumie^[7] zaznaczył, że tytuł został wybrany właściwie przypadkowo: „Więc zorientowałem się, że najlepszą rzeczą do zrobienia byłoby wydanie go tak szybko jak to jest możliwe, nazwanie go „John Wesley Harding”. ponieważ to była jedna piosenka, o której miałem pojęcie, o czym ona jest i dlaczego w ogóle jest na albumie”.

Jednak pojawiły się interpretacje, które opierały się na tym, iż Dylan studiował Stary Testament i album miał zdecydowanie biblijny wydźwięk. Dlatego też inicjały tytułu JWH potraktowano jako część niewymawialnego imienia Boga JHWH (Jahweh). Ta interpretacja nawet uległa wzmocnieniu po wydaniu w 1983 r. piosenki „I and I”, która porusza ten temat.

Zmuszenie się Dylana do oszczędności w swoim stylu poetyckim (a także i muzycznym) zaowocowało znakomitymi tekstami, które otworzyły zupełnie nowe możliwości i dały podstawę poetycką nowej fali twórców, takich jak Joni Mitchell, Jackson Browne i Crosby, Stills, Nash and Young (i każdego z nich osobno). Nawet tak na wskroś psychodeliczna grupa jak Grateful Dead, wydała dwa właściwie akustyczne albumy Workingman’s Dead i American Beauty^[8]. Album pośrednio mógł się także przyczynić do zmierzchu psychodelii, która nagle w 1968 r. stała się przedmiotem krytyki.

Album ten, mimo jego odstawania od ówczesnych standardów muzycznych, tekstowych i graficznych, szybko osiągnął drugą pozycję na liście najlepiej sprzedawanych albumów i dał Dylanowi kolejną 5 złotą płytę. I to pomimo tego, że nie był wspierany przez single.

W zestawieniu Top Ten Reviews album zajął miejsce 4 (na 224 albumy) za rok 1967, miejsce 19 (na 5308 albumów) za lata 60. XX wieku, i miejsce 148 (na 455,808 albumów) w ogóle.

W 2003 album został sklasyfikowany na 301. miejscu listy 500 albumów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[9].

Sesja ta uważana jest za jedną z najlepszych sesji nagraniowych Dylana. Trwała zaledwie trzy dni^[10].

Sesja pierwsza

• The Drifter’s Escape (5 prób)
• I Dreamed I Saw St. Augustine (4 próby)
• The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest

Sesja druga

• All Along the Watchtower (2 wersje)
• John Wesley Harding (2 wersje)
• As I Went Out One Morning (5 prób)
• I Pity the Poor Immigrant (10 prób)
• I Am a Lonesome Hobo (5 prób)

Sesja trzecia

• The Wicked Messenger
• I'll Be Your Baby Tonight
• Down Along the Cove
• Dear Landlord

Nic nie wiadomo aby Dylan nagrał, czy też próbował na tych sesjach nagrać jakikolwiek inny utwór spoza tych, które ukazał się na albumie.

W broszurce do albumu Biograph znajduje się dłuższa wypowiedź Dylana o nagrywaniu tego albumu. Powiedział m.in.

Nagraliśmy ten album i nie widziałem, co z niego zrobić...(...) Więc zorientowałem się, że najlepszą rzeczą do zrobienia byłoby wydanie go tak szybko, jak to jest możliwe (...).

1.	John Wesley Harding	2:58
2.	As I Went Out One Morning	2:49
3.	I Dreamed I Saw St. Augustine	3:53
4.	All Along the Watchtower	2:31
5.	The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest	5:35
6.	Drifter’s Escape	2:52
7.	Dear Landlord	3:16
8.	I Am a Lonesome Hobo	3:19
9.	I Pity the Poor Immigrant	4:12
10.	The Wicked Messenger	2:02
11.	Down Along the Cove	2:23
12.	I'll Be Your Baby Tonight	2:34
		38:24

• Bob Dylan – śpiew, gitara, harmonijka, pianino
• Charlie McCoy – gitara basowa
• Kenneth Buttrey – perkusja
• Pete Drake – elektryczna gitara hawajska

• Producent – Bob Johnston
• Studio i miejsce nagrania – Columbia Music Row Studios, Nashville, stan Tennessee.
• Data nagrania:

sesja pierwsza – od 17 do 18 października 1967

sesja druga – 6 listopada 1967

sesja trzecia – 21 listopada 1967

• Inżynier – Charlie Bragg
• Czas – 38:29 (zależnie od wersji)
• Data wydania – 27 grudnia 1967
• Firma nagraniowa – Columbia
• Numer katalogowy – CL 2804 (winyl)
• Wznowienie – CK 9604 (CD)

• Clinton Heylin: Bob Dylan. The Recording Sessions 1960–1994. Nowy Jork: St. Martin Press, 1995. ISBN 0-312-13439-8.
• Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.