Kadra Zapasowa Piechoty Grodno (KZP Grodno) – pododdział piechoty Wojska Polskiego.

1 stycznia 1939 w Grodnie została utworzona Kadra Zapasowa Piechoty Grodno, która została podporządkowana bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr III^[1][a]. Kadra przejęła część zadań mobilizacyjnych, którymi dotychczas obarczone były 76 i 81 pułki piechoty^[3].

Kadra dysponowała skromną obsadą pokojową (dwóch oficerów i kilku podoficerów)^[4]. Dla formowanych przez siebie jednostek kadra musiała otrzymać zawiązki stanu czynnego^[4]. W marcu 1939 komendantem kadry był mjr piech. Franciszek Gudakowski, a jego zastępcą kpt. adm. (piech.) Piotr Paweł Korzon^[5].

KZP Grodno była jednostką mobilizującą piechoty^[6]. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” komendant kadry był odpowiedzialny za przygotowanie i przeprowadzenie mobilizacji jednostek wpisanych na jego tabelę mob.^[6]:
w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym:

• park intendentury typ I nr 331,

w I rzucie mobilizacji powszechnej:

• batalion mrszowy 76 pp,
• batalion marszowy 41 pp,
• uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i broni towarzyszących nr 33,
• uzupełnienie marszowe kompanii kolarzy nr 33,

w II rzucie mobilizacji powszechnej:

• Ośrodek Zapasowy 29 Dywizji Piechoty^[7].

W pierwotnej wersji planu mob., obowiązujacego do maja 1939, oba bataliony marszowe oraz Ośrodek Zapasowy 29 DP i uzupełnienie marszowe samodzielnej kompanii km i broni towarzyszących nr 33 były mobilizowane przez 76 pp, uzupełnienie marszowe kompanii kolarzy nr 33 przez 81 pp, natomiast park intendentury typ I nr 331 przez Składnicę Materiału Intendenckiego nr 3^[8][9].

Po zakończeniu mobilizacji kadra miała przejść do Ośrodka Zapasowego 29 Dywizji Piechoty i ulec likwidacji^[7].

24 sierpnia 1939 o godz. 6.00 rozpoczęła się mobilizacja wszystkich jednostek kolorowych (alarmowych) na obszarze Okręgu Korpusu Nr III^[10]. Mobilizacja objęła park intendentury typ I nr 331 przeznaczony dla rezerwowej 33 Dywizji Piechoty. Po zakończeniu mob. park został przetransportowany do Śniadowa^[11]. Tam 4 września 1939 dołączył ppor. lek. wet. rez. Bronisław Świtajski i objął obowiązki lekarza weterynarii parku^[11][12][13].

31 sierpnia rozpoczęto mobilizację powszechną, w tym jednostek I rzutu wpisanych na tabele mob. KZP Grodno, a 4 września 1939 mobilizację oddziałów II rzutu^[14]. Zmobilizowane przez KZP Grodno oddziały, z wyjątkiem parku intendentury, podlegały dowódcy OK III pod każdym względem^[15]. Bataliony marszowe 41 i 76 pp weszły w skład 3 grodzieńskiego pułku piechoty. Po zakończeniu mobilizacji major Gudakowski odszedł do Ośrodka Zapasowego 29 DP na stanowisko zastępcy dowódcy, którym był podpułkownik Stanisław Pietrzyk.

• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
• Bronisław Świtajski: Relacja z kampanii wrześniowej 1939. [w:] B.I.15f [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-12-04. [dostęp 2023-12-03].
• Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.