Lubosław Krzeszowski

Lubosław Krzeszowski

Ludwik

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1897 Ciechanów
Data i miejsce śmierci	21 marca 1965 Warszawa
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Armia Krajowa ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Oficerska Szkoła Artylerii Okręg Wilno AK Oficerska Szkoła Uzbrojenia
Odznaczenia

Lubosław Krzeszowski ps. „Ludwik” (ur. 5 kwietnia 1897 w Ciechanowie, zm. 21 marca 1965 w Warszawie) – oficer artylerii Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, Armii Krajowej i ludowego Wojska Polskiego

Urodzony w Ciechanowie, syn Mieczysława, oficera carskiej armii stacjonującego w Garnizonie Ciechanów i Marii z domu Bujalska.

W czasie I wojny światowej walczył jako oficer artylerii w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego, a następnie polskich formacji wojskowych w Rosji. W Wojsku Polskim pełnił służbę w dywizjonie szkolnym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu (pozostając oficerem nadetatowym 10 pułku artylerii ciężkiej) oraz w 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej. Ukończył kurs dla oficerów sztabowych artylerii w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

Po kampanii wrześniowej 1939 roku walczył w konspiracji. Był jednym z organizatorów Organizacji Wojskowej „Wilki” w Warszawie, z którą we wrześniu 1941 roku wszedł w skład Polskich Wojsk Unijnych. Następnie w szeregach Armii Krajowej, na stanowisku szefa sztabu Wileńskiego Okręgu AK. Za działania w czasie operacji „Ostra Brama” wyróżniony orderem Virtuti Militari^[1].

Według ustaleń historyka Janusza Kurtyki, od 1940 był agentem sowieckiego wywiadu. Mianowany w 1944 komendantem Obszaru Północno-Wschodniego organizacji NIE. Od czerwca do lipca 1944 „internowany” przez NKWD, zadenuncjował kierownictwo organizacji „NIE” oraz osoby ze sztabu swojego obszaru, w tym m.in. cichociemnego ppor. Kazimierza Nieplę ps. Kawka^[2], który przybył do Wilna jako radiooperator (aresztowany przez NKWD, zesłany na 10 lat do łagru na półwyspie Tajmur, w Norylsku na wiecznej zmarzlinie w Kraju Krasnojarskmi)^[3].

Od stycznia 1945 roku ponownie w Wojsku Polskim. Przez szereg lat był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Uzbrojenia, a następnie w Studium Wojskowym Politechniki Warszawskiej. Działał w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Zmarł 21 marca 1965 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 24-7-16)^[4].

• porucznik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 349. lokatą w korpusie oficerów artylerii
• kapitan – 3 maja 1926 roku ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii
• major – 27 czerwca 1935 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów artylerii

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (dwukrotnie)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (6 grudnia 1946)^[5]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[6]
• Srebrny Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[7]
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Srebrna odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)^[8]

• Jarosław Wołkonowski, Grzegorz Łukomski: Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 1996. ISBN 83-86100-18-4.
• ASC par. Ciechanów nr aktu ur. 145/1897 Ciechanów.
• Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 3 (35), Warszawa 1965 s. 480–481.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.