Luis Aparicio
| |||||||||||
| łącznik | |||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Luis Ernesto Aparicio Montiel | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Pseudonim |
Little Louie | ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
29 kwietnia 1934 | ||||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||
| Debiut |
17 kwietnia 1956 | ||||||||||
| Ostatni występ |
28 września 1973 | ||||||||||
| Statystyki | |||||||||||
| Średnia uderzeń |
0,262 | ||||||||||
| Home runy |
83 | ||||||||||
| Uderzenia |
2677 | ||||||||||
| RBI |
791 | ||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||
| |||||||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||||||
| Rok wprowadzenia |
1984 | ||||||||||
| Głosów |
84.62% | ||||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||||
Luis Ernesto Aparicio Montiel (ur. 29 kwietnia 1934) – wenezuelski baseballista, który występował na pozycji łącznika.
W 1953 był w składzie reprezentacji Wenezueli na turnieju Baseball Amateur World Series, rozegranych we wrześniu i październiku w Caracas[1]. W listopadzie 1953 podpisał zawodowy kontrakt z klubem Gavilanes de Maracaibo[1]. Przed rozpoczęciem sezonu 1954 przeszedł do występującego w Major League Baseball Chicago White Sox[2]. Po odejściu z zespołu pierwszego łącznika Chico Carrasquela, 17 kwietnia 1956 zadebiutował w MLB w meczu przeciwko Cleveland Indians, zaliczając uderzenie[2]. W pierwszym sezonie występów w White Sox skradł najwięcej baz w American League (zwyciężał w tej klasyfikacji także w latach 1957–1964) i został wybrany najlepszym debiutantem w lidze[2]. W 1958 po raz pierwszy wystąpił w All-Star Game i po raz pierwszy otrzymał Złotą Rękawicę[2].
W 1959 White Sox po raz pierwszy od 1919 zdobyli mistrzostwo American League, jednak ulegli w World Series Los Angeles Dodgers 2–4; Aparicio zagrał we wszystkich meczach, uzyskując średnią uderzeń 0,308[3]. W tym samym roku w głosowaniu do nagrody MVP American League zajął 2. miejsce za kolegą z zespołu Nellie Foxem[2].
W styczniu 1963 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Baltimore Orioles[2]. W sezonie 1966 zagrał we wszystkich spotkaniach World Series, w których Orioles pokonali Los Angeles Dodgers 4–0[4]. W latach 1968–1970 ponownie był zawodnikiem Chicago White Sox, zaś od 1971 do 1973 grał w Boston Red Sox[2]. Po zakończeniu kariery powrócił do Wenezueli, gdzie był menadżerem kilku zespołów[1].
W 1984 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame[5]. W tym samym roku numer 11, z którym występował został zastrzeżony przez klub Chicago White Sox, jednak za jego pozwoleniem w sezonie 2010 i 2011 z numerem tym występował łącznik Omar Vizquel[6][7].
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
| 13× All-Star | 1958, 1959¹, 1959², 1960¹, 1960², 1961², 1962¹ 1962², 1963, 1964, 1970, 1971, 1972 |
[2] |
| 9× Gold Glove Award | 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1964, 1966, 1968, 1970 | [2] |
| Zwycięzca w World Series | 1966 | [4] |
| AL Rookie of the Year | 1956 | [2] |
| Baseball Hall of Fame | od 1984 | [5] |
| # 11 zastrzeżony przez White Sox | 1984 | [6] |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Luis Aparicio Biography. sabr.org. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Luis Aparcio Statistics. baseball-reference.com. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ 1959 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ a b 1966 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ a b Aparicio, Luis. baseballhall.org. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ a b White Sox Retired Numbers. chicago.whitesox.mlb.com. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
- ↑ Omar Vizquel to wear Luis Aparicio's 11. espn.com. [dostęp 2014-03-22]. (ang.).
