Michał Józef Massalski

Michał Józef Massalski

Michał Józef Massalski, portret Szymona Czechowicza
Massalski Książę III
Rodzina	Massalscy herbu własnego
Data urodzenia	przed 1700
Data śmierci	1768
Ojciec	Jan Massalski
Matka	Anna Wołłowicz
Żona	Franciszka Ogińska
Dzieci	Kazimierz Massalski Józef Adrian Massalski Jan Massalski Ignacy Jakub Massalski Katarzyna Massalska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Józef Massalski herbu Massalski Książę III (ur. przed 1700 rokiem, zm. w 1768 roku) – hetman wielki litewski od 1762 roku, pisarz wielki litewski od 1726, wojewoda mścisławski od 1737 roku, kasztelan trocki od 1742 roku, kasztelan wileński i hetman polny litewski od 1744 roku, marszałek Trybunału Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1741 roku, marszałek sejmu konwokacyjnego 1733 roku w Warszawie, ciwun tędziagolski w 1717 roku, starosta berżnicki, radoszkowicki i grodzieński, pułkownik powiatu grodzieńskiego w 1733 roku.

Praprawnuk Andrzeja Massalskiego.

Poseł grodzieński na sejm 1718 roku. Poseł wołkowyski na sejm 1720 roku. Poseł grodzieński na sejm 1724, 1732 i przerwany sejm 1733 roku. Był posłem na sejm 1729 roku z powiatu grodzieńskiego^[1]. Był posłem na sejm 1730 roku z powiatu starodubowskiego^[2]. Poseł grodzieński na sejm konwokacyjny 1733 roku. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym^[3]. W czasie konwokacji w 1733 był jednym z przywódców obozu popierającego elekcję Stanisława Leszczyńskiego. Jako deputat z i poseł na sejm elekcyjny z powiatu grodzieńskiego podpisał pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego w 1733 roku^[4]. W 1733 roku podpisał jego elekcję^[5]. Członek konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1734 roku^[6]. W obronie Stanisława Leszczyńskiego walczył w konfederacji dzikowskiej. Wiosną 1735 roku objął komendę nad cofającą się armią Wielkiego Księstwa Litewskiego i wyprowadził ją do Warmii. Wrócił do kraju, pogodził się z Augustem III Sasem i podpisał konstytucje sejmu pacyfikacyjnego. Deputat grodzieński na Trybunał Litewski w 1741 roku.

Później przeszedł do stronnictwa Czartoryskich popierając ich projekt reform. W czasie bezkrólewia 1764 roku za 40 tys. rubli wpuścił bez protestu wojska rosyjskie do kraju^[7]. W 1764 zawiązał w Wielkim Księstwie Litewskim konfederację generalną, która z pomocą wkraczających wojsk rosyjskich przeprowadziła wybór Stanisława Augusta Poniatowskigo na króla Polski. Później zerwał z Czartoryskimi, a będąc wrogo nastawionym do nowego monarchy szukał poparcia Katarzyny II.

W 1742 odznaczony Orderem Orła Białego, był kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[8].