Spis treści
Osiecznica (województwo dolnośląskie)
![Ziemia](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Geographylogo.svg/20px-Geographylogo.svg.png)
wieś | |
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2021) |
1318 |
Strefa numeracyjna |
75 |
Kod pocztowy |
59-724[2] |
Tablice rejestracyjne |
DBL |
SIMC |
0191780 |
Położenie na mapie gminy Osiecznica ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu bolesławieckiego ![]() | |
![]() |
Osiecznica (niem. Wehrau) – wieś w Polsce położona przy drodze DW357, w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, siedziba gminy Osiecznica, historycznie leżąca na Dolnym Śląsku. Przepływa przez nią rzeka Kwisa. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie jeleniogórskim.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W przeszłości wieś związana była z rodami Rechenbergów, Promnitzów i Solmsów, którzy rezydowali w pobliskim Kliczkowie. Stanowiła znaczący ośrodek wytopu żelaza, tutejsza kuźnica była po raz pierwszy wzmiankowana w 1497. Przed 1585 powstała papiernia, w 1690 wielki piec, a na przełomie XVIII i XIX w. druga papiernia. 25 września 1749 urodził się tu Abraham Gottlob Werner, geolog i mineralog niemiecki. Miejscowe pokłady piasku szklarskiego miały wpływ na budowę w 1820 roku huty szkła. Następnie powstała kopalnia i zakład przetwórstwa piasku szklarskiego, funkcjonujący aż do dziś.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest dom szachulcowy (ul. Lubańska 12, dawny budynek nr 19) z XVIII wieku[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 93986
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 893 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 6. [dostęp 2012-08-21].