Piero Taruffi

Piero Taruffi
Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	12 października 1906 ; Rzym
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1988 ; Rzym
	Sukcesy
	1932: Motocyklowe Mistrzostwa Świata; 1952: Formuła 1; 1957: Mille Miglia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piero Taruffi (ur. 12 października 1906 w Rzymie, zm. 12 stycznia 1988 tamże) – włoski kierowca wyścigowy.

Kariera

Ściganie się Taruffi rozpoczął od zawodów motocyklowych. W 1932 zdobył tytuł mistrza świata w klasie 500 cm³ na Nortonie. W 1937 roku osiągnął motocyklowy rekord szybkości na lądzie, osiągając Gilerą 279,503 km/h, jednak osiągnięcie to zostało poprawione jeszcze w tym samym roku przez Ernsta Jakoba Henne. W 1957 roku wygrał rajd Mille Miglia. Jednakże w rajdzie tym, mającym miejsce 12 maja, markiz Alfonso de Portago wjechał w grupkę kibiców, wskutek czego zginęło 14 osób^[1]; po tych zawodach Taruffi, mając wówczas 50 lat, zobowiązał się wobec żony, że już nigdy nie będzie się ścigał^[2].

W 1951 Taruffi był trzeci w Grand Prix Bari na Ferrari z silnikiem o pojemności 2 litrów^[3]. W listopadzie tego samego roku wziął udział w wyścigu górskim Carrera Panamericana, który wraz z Luigim Chinettim wygrał^[4].

W maju 1952 roku wygrał Grand Prix Francji w Paryżu – na dystansie 459 km osiągnął średnią prędkość 153 km/h^[5]. W kwietniu 1954 roku wygrał zawody Giro di Sicilia, mające dystans 1080 km^[6].

Taruffi był autorem książki Technique of Motor Racing (Technika wyścigów samochodowych). W listopadzie 1957 roku Saturday Evening Post zamieścił artykuł Taruffiego, zatytułowany "Stop us before we kill again" ("Zatrzymajcie nas, zanim ponownie zabijemy"), rozważający pozycję sportów motorowych po wyścigach 24h Le Mans 1955 oraz Mille Miglia 1957, gdzie zginęło wiele osób^[7].

Brał udział w 18 Grand Prix Formuły 1, debiutując 3 września 1950 roku. Wygrał jeden wyścig (Grand Prix Szwajcarii 1952, a łącznie zdobył 41 punktów. Uczestniczył również w wielu wyścigach Formuły 1 niezaliczanych do mistrzostw.

W Bagnoregio znajduje się Muzeum Piero Taruffiego.

Wyniki w Formule 1

Legenda oznaczeń w tabelach wyników Wyświetl szablon na nowej stronie
Oznaczenie	Wyjaśnienie
Złoty	Zwycięzca lub mistrzostwo
Srebrny	2. miejsce lub wicemistrzostwo
Brązowy	3. miejsce lub II wicemistrzostwo
Zielony	Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
Niebieski	Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
Czerwony	Nie zakwalifikował się (NZ)
Czerwony	Nie prekwalifikował się (NPK)
Różowy	Nie ukończył (NU)
Różowy	Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
Czarny	Zdyskwalifikowany (DK)
Czarny	Wykluczony (WYK/EX)
Biały	Nie wystartował (NW)
	Kontuzjowany (K/INJ)
	Wyścig odwołany (OD/C)
Bez koloru	Został wycofany (WYC/WD)
	Nie przybył (NP/DNA)
	Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
	Nie został zgłoszony (–)
Pogrubienie	Start z pole position
Kursywa	Najszybsze okrążenie wyścigu
†	Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
*	Sezon w trakcie
^1/2/3	Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
Lista systemów punktacji Formuły 1

Rok	Zespół	Samochód	Silnik	1	2	3	4	5	6	7	8	9	Msc.	Pkt.
1950	Alfa Romeo	158	Alfa Romeo R8	GBR	MCO	500	CHE	BEL	FRA	ITA NU*			–	0
1951	Ferrari	375 F1	Ferrari V12	CHE 2	500	BEL NU	FRA	GBR	DEU 5	ITA 5	ESP NU		6	10
1952	Ferrari	500	Ferrari R4	CHE 1	500	BEL NU	FRA 3	GBR 2	DEU 4	NLD	ITA 7		3	22
1954	Ferrari	625	Ferrari R4	ARG	500	BEL	FRA	GBR	DEU 6	CHE	ITA	ESP	–	0
1955	Ferrari	555	Ferrari R4	ARG	MCO 8**	500	BEL NW	NLD					6	9
1955	Mercedes-Benz	W196	Mercedes-Benz R8						GBR 4	ITA 2			6	9
1956	Maserati	250F	Maserati R6	ARG	MCO	500	BEL	FRA NU	GBR	DEU			–	0
1956	Vanwall	56	Vanwall R4								ITA NU		–	0

* – samochód współdzielony z Juanem Manuelem Fangio

** – samochód współdzielony z Paulem Frère

Przypisy

↑ 14 Killed at Race in Italy; Marquis' Car Hits Crowd. „New York Times”, s. 1, 1957-05-13.
↑ Taruffi Not to Race Again. „New York Times”, s. 13, 1957-05-18.
↑ Bari Auto Race To Fangio. „New York Times”, s. 17, 1951-09-03.
↑ Italian Autoists First and Second In 1,933-Mile Pan-American Race. „New York Times”, s. 40, 1951-11-26.
↑ Taruffi Wins Auto Race. „New York Times”, s. 27, 1952-05-26.
↑ Taruffi Wins in Record Time With Lancia As Serious Accidents Mar Race In Sicily. „New York Times”, s. 28, 1954-04-05.
↑ In This Week's Post. „Los Angeles Times”, s. A12, 1957-11-12.

Linki zewnętrzne

Strona główna Muzeum Piero Taruffiego. museotaruffi.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-06)]. (wł.).

[1] 14 Killed at Race in Italy; Marquis' Car Hits Crowd. „New York Times”, s. 1, 1957-05-13.

[2] Taruffi Not to Race Again. „New York Times”, s. 13, 1957-05-18.

[3] Bari Auto Race To Fangio. „New York Times”, s. 17, 1951-09-03.

[4] Italian Autoists First and Second In 1,933-Mile Pan-American Race. „New York Times”, s. 40, 1951-11-26.

[5] Taruffi Wins Auto Race. „New York Times”, s. 27, 1952-05-26.

[6] Taruffi Wins in Record Time With Lancia As Serious Accidents Mar Race In Sicily. „New York Times”, s. 28, 1954-04-05.

[7] In This Week's Post. „Los Angeles Times”, s. A12, 1957-11-12.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]