Pilatus PC-9
 Pilatus PC-9 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
1-2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
7 maja 1984 |
| Lata produkcji |
od 1984 |
| Liczba egz. |
605[1] |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc |
1150 KM (857 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,12 m |
| Długość |
10,17 m |
| Wysokość |
3,26 m |
| Powierzchnia nośna |
16,28 m² |
| Masa | |
| Własna |
1685 kg |
| Startowa |
3200 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
666 km/h |
| Pułap praktyczny |
11 600 m |
| Zasięg |
1570 km |
| Dane operacyjne | |
Pilatus PC-9 – jednosilnikowy lekki samolot szkolno-treningowy produkowany przez szwajcarskie przedsiębiorstwo Pilatus Aircraft.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Firma Pilatus przystąpiła do rozwoju swego samolotu Pilatus PC-7. Nowa konstrukcja nie miała zastąpić poprzednika ale zdobyć Pilatusowi nowe rynki, na których wymagany był samolot pozwalający na szkolenie pilotów samolotów odrzutowych (takie zapotrzebowanie zgłaszał m.in. RAF). W nowej konstrukcji zastosowano fotele wyrzucane Martin-Baker CH 11A, wyposażenie zunifikowano z samolotem BAE Hawk. Skrzydło zostało przekonstruowane, zmieniono jego profil, zmniejszono rozpiętość i wydłużenie. W samolocie zabudowano silnik Pratt-Whitney Canada PT-6A-62, co poprawiło osiągi samolotu. Oblot nowego samolotu nastąpił 7. maja 1984 r.[2]
Drugi prototyp został oblatany 19 września 1985 r. Seryjne samoloty zostały zakupione przez lotnictwo Birmy, w 1985 r. zostały zakupione przez lotnictwo saudyjskie. W 1986 r. australijska filia Hawker de Hawliand zyskała prawo do produkcji 67 egzemplarzy. W Stanach Zjednoczonych maszyna została wdrożona do produkcji jako Beech Ml. II[3].
Obecnie produkowana jest wersja PC-9M, która weszła do służby w 1994. Samolot jest produkowany w USA jako Beechcraft T-6 Texan II (oryginalnie Beech Pilatus PC-9 Mk II), na pełnej licencji umożliwiającej jego modyfikację i eksport, Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych planują pozyskanie ponad 700 T-6.
Użytkownicy
[edytuj | edytuj kod]Wojskowi
[edytuj | edytuj kod]
Royal Australian Air Force- 65 PC-9/A
Królewskie Saudyjskie Siły Powietrzne- 50 PC-9 (za pośrednictwem brytyjskiego BAe)
Siły Powietrzne Mjanmy- 7 PC-9 (uzbrojone)
Bułgarskie Siły Powietrzne- 6 PC-9M zamówionych w ramach przygotowań do integracji swoich sił powietrznych z NATO[4]
Chorwackie Siły Powietrzne- 20 PC-9M. Ostatnie trzy z zamówionych maszyn dostarczono w połowie sierpnia 1996 roku[5]
Czadyjskie Siły Powietrzne- 1 PC-9
Irlandzki Korpus Lotniczy- 6 PC-9M (uzbrojone)
Oman- 12 PC-9M
Siły powietrzne i obrona przeciwlotnicza Słowenii- 9 PC-9M Hudournik (uzbrojone)
Szwajcarskie Siły Powietrzne- 11 PC-9/F
Tajlandia- 23 PC-9M
Cywilni
[edytuj | edytuj kod]
Condor Airlines- 10 PC-9B
BAE Systems- 2 PC-9
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ FOCA Register PC9 HB-HPJ (serial number 605)
- ↑ Skrzydlata Polska 1984 ↓, s. 17.
- ↑ Niccoli 2001 ↓, s. 175.
- ↑ Samoloty dla Bułgarów, „Skrzydlata Polska”, nr 1 (2004), s. 19, ISSN 0137-866x
- ↑ Croatian Air Force gets PC-9s, „Air Forces Monthly”, nr 11 (1996), s. 5, ISSN 0955-7091
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Riccardo Niccoli: Samoloty : najważniejsze typy, najciekawsze konstrukcje. Aldershot: Bellona, 2001. ISBN 978-83-11-09406-2. OCLC 297740160.
- Samolot Treningowy Pilatus PC-9. „Skrzydlata Polska”. 52-53/1984, 23-30 grudnia 1984. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783.
